Ελίτ και Τραμπ: Γάμος συμφερόντων

Είναι πλέον εμφανές πως η αμερικανική ελίτ δεν φοβάται μια ενδεχόμενη εκλογή Τραμπ. Ίσως μάλιστα ενδόμυχα να το εύχονται. Αν κρίνουμε από τον καλπασμό των αμερικανικών χρηματιστηρίων, το ρίσκο του εκλογικού αποτελέσματος προεξοφλείται θετικά. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Παρότι ο Τραμπ λατρεύεται από τα λαϊκά στρώματα, ουδέποτε έθιξε τα συμφέροντα των πολύ πλουσίων Αμερικανών. Αντιθέτως, έχει φροντίσει επιμελώς τα συμφέροντα τους, κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του. Αποτελεί μάλιστα κεντρικό αφήγημα του προφίλ του. Ότι είναι ένας ζάμπλουτος αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος, που τα βάζει με το πολιτικό κατεστημένο για χάρη των πολλών !!!

Επίσης, νιώθει μια έντονη εσωτερική ανάγκη να τον βλέπουν ως μεγιστάνα και ότι έχει θέση στο αποκλειστικό club των βαθύπλουτων. Να θυμίσουμε τη διαμάχη που είχε με το περιοδικό Forbes όταν τον «έκοψε» από τη λίστα των πλουσιότερων Αμερικανών.

Εκείνο που πραγματικά με ξεπερνάει, είναι ότι οι πιο φτωχοί Αμερικανοί, από το Μισισιπή και τη Λουϊζιάνα πιστεύουν ότι θα επωφεληθούν οικονομικά από την εκλογική νίκη του Τραμπ. Ζουν με την ψευδαίσθηση πως ένας πρόεδρος, με όσα έπραξε στην προηγούμενη θητεία του, άρα υπάρχει μέτρο σύγκρισης, θα εξαφανίσει τα χρόνια και δισεπίλυτα προβλήματα της ένδειας και της εγκατάλειψης που νοιώθουν.

Καθώς οι μετοχές ίπτανται σε νέα ιστορικά υψηλά, τα στοιχεία για το ποιοι κατέχουν τον πλούτο που δημιουργείται είναι συντριπτικά. Παρόλο που το 60% των Αμερικανών κατέχουν μετοχές, άμεσα ή έμμεσα, από συμμετοχές σε αμοιβαία και συνταξιοδοτικά προγράμματα, το 10% των πλουσιότερων νοικοκυριών κατέχουν το 93% εξ’ αυτών. Στο ρετιρέ, το περιβόητο 1% κατέχει το 54%,

Την πυραμίδα συμπληρώνουν το λιγότερο προνομιούχο 50% των νοικοκυριών που κατέχουν μόλις το 1%. Μια ακόμη τρανταχτή ενθύμηση της κατάρρευσης της έννοιας του εκδημοκρατισμού της οικονομίας. Ένα καρφί στο μάτι της φιλελεύθερης εικόνας του καπιταλισμού και αδιαπέραστο χάσμα του χρηματιστηρίου από την πραγματική οικονομία.

Φυσικά αυτό δεν είναι έργο Τραμπ, ή ακριβέστερα, μόνο έργο Τραμπ. Είναι μια διαχρονική αναπηρία των αμερικανικών κυβερνήσεων να σταματήσουν τη διαρκή συσσώρευση πλούτου προς τα ανώτερα στρώματα.

Μεγάλο μέρος αυτού του πλούτου είναι εντελώς εικονικός και άνευ νοήματος, ωστόσο δεν παύει να υπονομεύει την κοινωνική συνοχή. Παράλληλα η χυδαία επίδειξη πλούτου, επιφέρει ανυπόφορη πρόκληση προς τα κατώτερα στρώματα που βρίσκονται αντιμέτωπα με τις επιπτώσεις του πληθωρισμού και της ανέχειας.

Τα τελευταία 15 χρόνια το αμερικανικό χρέος έχει τριπλασιαστεί από το $10 τρισεκατομμύρια στο $33 τρισ. Κατά σατανική σύμπτωση, την ίδια περίοδο ή αποτίμηση των εταιριών που απαρτίζουν το δείκτη S&P500, έχει ξεπεράσει το $40 τρισ., ενώ βρισκόταν γύρω στα $10 τρισ. Οι συνολικές υποχρεώσεις των εταιριών που απαρτίζουν τον S&P500 έχουν σκαρφαλώσει στα $34 τρισ, πολύ πάνω από τη μέση ιστορική τιμή των $24 τρισ.

Να σημειωθεί πως ο λόγος χρέους προς ίδια κεφάλαια των εταιριών του S&P500 βρίσκεται στο 1,5. Τυπικά, τιμές κάτω από 1 υποδεικνύουν υγιέστερη οικονομική κατάσταση, ενώ τιμές πάνω από 2 υποδηλώνουν οικονομική στενότητα. Παρότι η συγκεκριμένη σχέση, πρέπει να συγκρίνεται και με άλλες παραμέτρους, το γεγονός ότι ταλαντεύεται στην υπερδανεισμένη ζώνη, την ώρα που ο υποκείμενος δείκτης βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά, αποτελεί σημάδι ανησυχίας.

Στα υψηλά του φαίνεται να βρίσκεται και ο περίφημος δείκτης Μπάφετ (Buffett indicator). Ο συγκεκριμένος – απλός στη σύλληψη του – δείκτης μετράει το λόγο της συνολικής χρηματιστηριακής αξίας έναντι του χρέους. Η τρέχουσα αναλογία έχει αναρριχηθεί στο 185% όπου είναι περίπου κατά 51,54% (ή περίπου 1,7 τυπικές αποκλίσεις) πάνω από την ιστορική γραμμή τάσης, υποδηλώνοντας ότι η χρηματιστηριακή αγορά είναι υπερτιμημένη σε σχέση με το ΑΕΠ.

Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση, ότι μια προεδρία Τραμπ δεν θα προκαλέσει κάποια ανήκεστο βλάβη. Μολονότι, όπως διαμηνύει σε κάθε ευκαιρία, θα είναι ανελέητος, σε όσους τον «αδίκησαν» και ότι την επόμενη φορά θα είναι προετοιμασμένος, ώστε το «βαθύ κράτος» να μη σταθεί εμπόδιο στα σχέδια του.

Αυτό το αόριστο βαθύ κράτος με όλα τα αρνητικά του, είναι τα θεσμικά αντίβαρα απέναντι σε ένα παντοδύναμο πρόεδρο. Ταυτόχρονα εγγυάται τους ελέγχους και εξισορροπήσεις στη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Για τον απλό κόσμο, το βαθύ κράτος, είναι μια συνωμοσία προδοτών που θα τους ξεσκεπάσει, διαπομπεύσει και απομακρύνει, η κυβέρνηση του νεοεκλεγέντος προέδρου.

Μεγάλη πλειοψηφία των ρεπουμπλικάνων ψηφοφόρων πιστεύουν ότι υπήρξε νοθεία στις τελευταίες εκλογές και ο Ν. Τραμπ ήταν ο πραγματικός νικητής. Ένας πρόεδρος που έλαβε 3 εκατομμύρια λιγότερους ψήφους το 2016 και επωφελήθηκε λόγω του απαρχαιωμένου και συγκεντρωτικού εκλογικού συστήματος, ισχυρίστηκε πως υπήρξε νοθεία, έχοντας λάβει 7 εκατομμύρια λιγότερες ψήφους στις εκλογές του 2020.

Η υποκίνηση όχλου, από Αμερικάνο πρόεδρο υποτιμάται σε όλες τις αναλύσεις. Παρότι αποτελεί ανακούφιση σε πολλούς, ότι αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που θα μας απασχολήσει, πως είναι τόσο βέβαιοι ότι θα σεβαστεί ο ρεπουμπλικάνος υποψήφιος τη 22η τροπολογία;

Οι βασικές διακηρύξεις του MAGA, προσλαμβάνονται ότι θα δημιουργήσουν προβλήματα παντού, εκτός από την ίδια την Αμερική. Η Wall Street, αισθάνεται πως έχει ανοσία από τις αλλοπρόσαλλες και ανερμάτιστες πολιτικές που απειλεί ότι θα εφαρμόσει μια μελλοντική κυβέρνηση Τραμπ.

Κυκλοφορεί ένα προσχέδιο που περιληπτικά υπογραμμίζει ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για τα ξεσπάσματα και τους παραλογισμούς του Τραμπ. Οι άνθρωποι που τον συμβουλεύουν, ξέρουν τι πρέπει να γίνει και έχουν επίγνωση αλλά και τη δέουσα υπευθυνότητα να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις. Επιπλέον διαθέτουν λεπτομερές σχέδιο για όλα τα θέματα. Υπάρχει ένα επιτελείο έτοιμο να αναλάβει κυβερνητικές θέσεις ευθύνης.

Το εύλογο ερώτημα που έρχεται αυθόρμητα είναι, γιατί όλοι αυτοί οι πρωτοποριακοί διανοητές αποφάσισαν να συνταχθούν πίσω από τον Τραμπ;

Ακόμα και δεχτούμε, ότι οι συντηρητικοί κύκλοι εκλαμβάνουν ως κίνδυνο τον παραλογισμό της woke κουλτούρας των δημοκρατικών και τις παραφυάδες τους. Δεν βρέθηκε κάποιος ρεπουμπλικάνος υποψήφιος ικανότερος από τον Τραμπ;

Η κυνικότητα της επιχειρηματικής ελίτ των ΗΠΑ επισπεύδει τον απομονωτισμό της υπερδύναμης. Επικεντρωμένοι σε ένα ανόητο ανταγωνισμό και περιφρούρηση των κεκτημένων, αγνοούν τους κινδύνους. Δεν είναι λιγότερο άπληστοι, ούτε λιγότερο αδίστακτοι από τους προγενέστερους. Αυτό που τους λείπει είναι ένα όραμα για το μέλλον. Η λεπτή γραμμή που επιβάλλει τη συναίνεση προς όφελος του συνόλου.

Πηγή:liberal