Οι ευρωεκλογές φέρνουν πανευρωπαϊκές κινητοποιήσεις

Στο στόχαστρο κοινωνικών ομάδων εθνικές και ευρωπαϊκές ελίτ.

Δεν χρειάζεται ένας εξελιγμένος πολιτικός παρατηρητής ή αναλυτής για να αναγνωρίσει ότι ένας άνευ προηγουμένου αριθμός αγροτών της Ευρώπης έχει βγει στους δρόμους.

Αυτή την προεκλογική χρονιά, με τις ευρωεκλογές να έχουν προγραμματιστεί για τις αρχές Ιουνίου, επιδιώκουν να αξιοποιήσουν την πολιτική ευκαιρία.

Στρατηγικά, τώρα είναι η ιδανική στιγμή για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους και να κάνουν τους πολιτικούς να δώσουν μεγάλη προσοχή σε αυτά που λένε. Οι πιθανότητες να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των αγροτών αυξάνονται, οπότε δεν θα πρέπει να είναι πολύ σκληρή η καταδίκη της τακτικής τους, παρόλο που οι μέθοδοί τους προκαλούν πονοκέφαλο σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις και πρωτεύουσες.

Για όσους έχουν παρακολουθήσει και επηρεαστεί λιγότερο ή περισσότερο από τις διαμαρτυρίες, θα ήταν λάθος να επικεντρωθούμε αποκλειστικά στο ρεπερτόριο των διαμαρτυριών για να δούμε τι μπορούν να κάνουν οι αγρότες για να κάνουν τα επιχειρήματά τους πιο πειστικά και ζωντανά. Το ξέσπασμα θα πρέπει να θεωρηθεί λίγο περισσότερο από μια προσπάθεια των αγροτών να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος υπό την απειλή ότι θα εγκαταλείψουν τις συντηρητικές ή κεντροδεξιές τάσεις ψήφου τους και θα αυξήσουν την πιθανότητα ριζοσπαστισμού το επόμενο έτος.

Προφανώς, μια ορθολογική προοπτική θα ξεκινούσε με τα στοιχεία. Έτσι, όπως πολλοί έχουν ήδη επισημάνει, η γεωργία αντιπροσωπεύει μόνο το 1,4% του ΑΕΠ της ΕΕ, το 4,2% της απασχόλησης της ΕΕ και το 14,3% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου της ΕΕ, ενώ, την ίδια στιγμή, λαμβάνει περίπου το 30% των προϋπολογισμός της ΕΕ.

Στο πλαίσιο της προσπάθειας της ΕΕ για κλιματική ουδετερότητα, της εφαρμογής της Πράσινης Συμφωνίας και της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής γενικότερα, οι αγρότες δεν θα πρέπει να αποτελούν ιδιαίτερο πρόβλημα, τουλάχιστον όσον αφορά αυτά τα στοιχεία.

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πιο λεπτή και πρέπει να τα προσεγγίσουμε όλα αυτά από διαφορετική οπτική γωνία, λαμβάνοντας υπόψη τις πολιτικές ανισότητες, τις αντιδράσεις και την προθυμία για δράση όσων αισθάνονται προδομένοι από τους εκπροσώπους τους.

Μετά τη μίνι εξέγερση των αγροτών, είδαμε τις εθνικές κυβερνήσεις να σπεύδουν να υιοθετήσουν φιλικές προς τη γεωργία πολιτικές, και την ΕΕ να κάνει σοβαρές παραχωρήσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μια σημαντική υποβάθμιση της Πράσινης Συμφωνίας και της στρατηγικής «από το αγρόκτημα στο πιάτο».