Παναθηναϊκός: Η “καταιγίδα” του πρώτου ημιώρου με τον Άρη

Η απουσία του Σλοβένου ήταν πολύ κομβική στα τρία προηγούμενα ματς, όχι γιατί είναι ο… Πίρλο, αλλά γιατί προσφέρει ηρεμία, σωστό κράτημα της μπάλας, καλές επιλογές στην ανάπτυξη και τρεξίματα σε υψηλότερο επίπεδο από κάθε άλλον κεντρικό χαφ της ομάδας.

Ο δε Μπερνάρ συνεχίζει να παίζει… σεληνιασμένος και να αποτελεί παράδειγμα για όλους. Πρέπει να έχει κάνει προσωπικό ρεκόρ σε ανακτήσεις μπάλας, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, είχε πολύ πιο ελεύθερο ρόλο, με το εσωτερικό τρικ “υπερφόρτωσης” του άξονα που έκανε ο Τερίμ, δίνοντας όλη την πλευρά στον Μλαντένοβιτς, κι έδειξε για άλλη μία φορά πόσο πολύ θέλει να φύγει ως “νικητής” κι όχι ως “νικημένος” το καλοκαίρι για την πατρίδα του.

Ο Ιωαννίδης έβγαλε από πάνω του την πίεση

Στην εκκίνηση του δευτέρου ημιχρόνου, οι πράσινοι λίγο έλλειψε να πληρώσουν άλλη μία στιγμή αδράνειας στον αέρα όταν ο Ζαμόρα στο 47’ σηκώθηκε και πήρε μόνος του την κεφαλιά μέσα στην περιοχή, όμως πολύ γρήγορα ξανάφεραν το παιχνίδι στον πλήρη έλεγχό τους.

Το πέναλτι στο καθαρό χέρι του Σουλεϊμάνοφ στο 49’ που (σωστά) είδε ο VAR Φαν Μπέκερ και δεν… είδε ο -χαμηλότατου επιπέδου- Σουηδός ρέφερι Αλ-Χακίμ Μοχάμεντ, έφερε τον Παναθηναϊκό στο 2-0 χάρις στην εύστοχη εκτέλεση του Ιωαννίδη.

Κι έδωσε την ευκαιρία στον διεθνή φορ να βγάλει από πάνω του ένα μέρος της μεγάλης πίεσης που αισθανόταν, με δεδομένο ότι δεν είχε βρει δίχτυα για επτά εβδομάδες (απ’ το 1-1 με τον Ολυμπιακό στο πρώτο ματς του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson), εκ των οποίων τις πέντε τις είχε περάσει στα “πιτς”.

Το ήθελε πολύ, το έψαχνε πολύ ίσως και με λίγο… υπερβολικό ζήλο κάποιες φορές, όπως στη φάση του 32’ όπου θα μπορούσε να έχει σπάσει προς τη μικρή περιοχή όπου βρίσκονταν δύο συμπαίκτες του, αλλά πήγε μόνος του στο τελείωμα έπειτα απ’ το υπέροχο “άδειασμά” του πάνω στον Ζιλ.

Απ’ την άλλη όμως, καμιά φορά το δικαιούται αυτό το “κάτι παραπάνω” ένας φορ που πάντα έχει στις επιλογές του το πώς θα “ταΐσει” (και) τους συμπαίκτες του.

Όπως έκανε στο 5ο λεπτό με το υπέροχο πάρσιμο της μπάλας μέσα από έκρηξη στα πρώτα μέτρα, το κοντρόλ και η ασίστ προς τον Μπακασέτα που θα μπορούσε να έχει τελειώσει το παιχνίδι πριν καλά-καλά ξεκινήσει…

Ο Ντραγκόφσκι κι η αξία της συγκεκριμένης νίκης

Μετά το 2-0 ο Παναθηναϊκός ήταν πια απόλυτο αφεντικό στο ματς, καθώς στη μία και μοναδική στιγμή που θα μπορούσε να το “ανακατέψει” λίγο το παιχνίδι ο Άρης, τα αντανακλαστικά κι η ευλυγισία του Ντραγκόφσκι δεν επέτρεψαν στον “κεραυνό” του Νταρίντα στο 60’ να αλλάξει τα δεδομένα του αγώνα.

Κι εκεί φαίνονται οι πραγματικά πολύ καλοί γκολκίπερς. Σ’ αυτή τη μία και μοναδική φάση που θα χρειαστεί να επέμβουν στο παιχνίδι…

Εν κατακλείδι, ήταν πολύ σημαντική αυτή η νίκη για τον Παναθηναϊκό, αφενός γιατί ήρθε μέσα από σωστή νοοτροπία και τακτική συμπεριφορά (με τα ψεγάδια της αμυντικής ισορροπίας, που χρίζουν άμεσης βελτίωσης) κι αφετέρου διότι του προσφέρει την ηρεμία που χρειαζόταν για να πάει πολύ πιο συγκροτημένα και συγκεντρωμένα στο εξίσου σημαντικό και “ειδικών συνθηκών” ματς της Κυριακής (3/3) με τον ΟΦΗ στην Κρήτη.

Κι αυτό το εκρηκτικό πρώτο 30λεπτο πρέπει να γίνει ο “οδηγός” των πράσινων στο φίνις της σεζόν. Από πλευράς διάθεσης, έντασης, νοοτροπίας και συνολικής προσέγγισης στο πώς πρέπει να “μπαίνει” στα παιχνίδια.