Ευαγόρας Παλληκαρίδης: Ο θάνατος του παλικαριού και οι μακελάρηδες των λαών

Εκεί στα Φυλακισμένα Μνήματα, στην Κύπρο, κοιμάται ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, παλικάρι ετών 19 και οι μακελάρηδες των λαών κοιμούνται, με τη συνείδηση καθαρή, οι ελεεινοί!

«Τ’ ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται», μια επιγραφή πάνω από τα μνήματα· των ζωντανών ο αφορισμός στη μοίρα των νεκρών ηρώων. Γιατί, ναι, αυτοί ήταν Ήρωες! Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Μιχάλης Καραολής, ο Αντρέας Δημητρίου. Κι εκεί μπροστά στην ιερή σιωπή, ένας ακόμα ξύλινος σταυρός-κραυγή για των αυτοκρατόρων τον επίπλαστο πολιτισμό, μια μικρή φωτογραφία σαν από ταυτότητα και πάνω στον σταυρό η Ιστορία: ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ ΑΠΗΓΧΟΝΙΣΘΗ ΤΗΝ 14-3-1957 ΕΤΩΝ 19…Ετών 19! Τόσο ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, όταν μια μέρα σαν σήμερα στάθηκε μπροστά στους δημίους του, αγέρωχος, με τα μάτια στην αγχόνη, ατάραχος! Έγκλημά του; Ήθελε, λέει, να ‘ναι λεύτερος. Και τον σκότωσαν! Οι μακελάρηδες του Κόσμου ολόκληρου, οι Βρετανοί, οι ποιητές τάχα, οι πεζοί γυμνοί βασιλιάδες της Γης, οι δήθεν Μεγάλοι, που μίκραιναν (και μικραίνουν) ολοένα. «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο», ήταν τα λόγια της απολογίας του στον δικαστή. Ο Παλληκαρίδης είχε συλληφθεί να μεταφέρει ένα πολυβόλο και σφαίρες· κατηγορήθηκε για διακίνηση οπλισμού.

Από τα 15 του, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης είχε στρέψει τη «σφεντόνα» του εναντίον του… Γολιάθ κατακτητή. Τότε ήταν που είχε σκαρφαλώσει στον ιστό και είχε κατεβάσει τη σημαία της Μεγάλης Βρετανίας· οι δυνάστες γιόρταζαν τη στέψη της Ελισάβετ. Ο Παλληκαρίδης δεν το βάσταγε να δει τη σημαία των αιμοσταγών δολοφόνων να κυματίζει στο σχολειό του. Και την κατέβασε. Και ο τόπος του, η Πάφος, δεν γιόρτασε, κραύγασε!

Και στα 17 του, ο Ευαγόρας μπήκε στις τάξεις της ΕΟΚΑ και διαδήλωνε και βοηθούσε τους αγωνιστές, αγωνιστής κι ο ίδιος. Και κάποτε τον πιάσανε

Πριν δικαστεί άφησε στο σχολειό του ένα κομμάτι χαρτί με κάμποσες λέξεις-σφαίρες πάνω του: «Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ». Στις 14 του Μάρτη του 1957, οι δήμιοι των λαών, δεν σεβάστηκαν ούτε τα 19 του χρόνια, ούτε την παλικαριά του, ούτε την ορμή της νιότης: σκότωσαν τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

Εννιά δευτερόλεπτα- λέει- χρειάστηκε να ξεψυχήσει πάνω στην κρεμάλα. Ο αλγεινός δήμιος το κατέγραψε στο ερεβώδες κιτάπι του. Κι εκείνα τα δευτερόλεπτα γίνανε χρόνια-εκδικητές και γκρέμισαν τους ελεεινούς κατακτητές, που τότε τους έλεγαν «Άγγλους» και πιο πριν Τούρκους και λίγα χρόνια πριν Ναζί και Φασίστες και Ούννους. Γιατί ό,τι όνομα και να ‘χουν οι μακελάρηδες των λαών, φθάνουν κάποτε 9 δευτερόλεπτα επιθανάτιου ρόγχου για να τους πνίξουν! Αυτός ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης!

«Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί»…