Άννα Μπεζάν: «Έχω αποφασίσει να αντιμετωπίζω το παρελθόν μου σαν νεκροταφείο»

Στο περιοδικό ΟΚ! και τον Πάνο Τσουκάρα παραχώρησε συνέντευξη η Άννα Μπεζάν και ο Κωνσταντίνος Μαργαρίτης και μεταξύ άλλων αναφέρθηκαν στη συνεργασία τους στο J2US.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Αννα Ραφαελα Μπεζαν (@mpezan)

Άννα, έχεις μιλήσει για την κακοποιητική συμπεριφορά του πατέρα σου, που σε οδήγησε στα 12 σου στο ορφανοτροφείο Μέλισσα στη Θεσσαλονίκη. Πόσο δύσκολο ήταν να το ξεπεράσεις; Είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε κουβαλά τέτοια βιώματα. Στη Μέλισσα όμως γίνεται τρομερή δουλειά, με ψυχολόγους, παιδαγωγούς που προσπαθούν να σου δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια για να βγεις στην κοινωνία, αλλά και να ξεπεράσεις τις δυσκολίες που έχεις αντιμετωπίσει. Πρόσφατα έλεγα και στον Δημήτρη ότι όταν έγινα 18 και έπρεπε να βγω στην κοινωνία να δουλέψω, κατάλαβα ότι ζούσα σε έναν μικρόκοσμο. Τρόμαζα στην ιδέα πώς θα κατάφερνα να σταθώ στα πόδια μου και για αυτό, πριν ακόμη ενηλικιωθώ, είχα βρει την πρώτη μου δουλειά ως σερβιτόρα, ώστε από την πρώτη ημέρα της ενηλικίωσής μου να πατήσω στα δικά μου πόδια. Από παιδί χρειάστηκε να κολυμπήσω σε έναν ωκεανό προβλημάτων. Στην πορεία αυτό με βοήθησε να μου φαίνονται μικρά όλα τα άλλα που είχα να αντιμετωπίσω.

Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει ότι «το παρελθόν είναι φάρος, όχι λιμάνι». Ισχύει αυτό τη δική σου περίπτωση; Από τη στιγμή που έγινα μαμά και μετά έχω αποφασίσει να αντιμετωπίζω το παρελθόν μου σαν νεκροταφείο. Αποφεύγω να το σκέφτομαι και να το συζητάω. Έχω κλάψει πολύ, έχω κοιτάξει πίσω μου πολύ, αλλά πλέον θέλω να κοιτάω μπροστά. Είναι μίζερο να στέκομαι και να μένω στα δύσκολα παιδικά μου χρόνια.

Αισθάνεσαι περήφανη που τα κατάφερες; Δεν το σκέφτομαι εγωιστικά, αλλά θέλω όσο μεγαλώνει η κόρη μου να αισθάνεται περήφανη για τη μαμά της. Τα κορίτσια, ενώ έχουν αδυναμία στον μπαμπά τους, πιστεύω ότι έχουν τη μαμά τους ως πρότυπο. Εγώ δεν την είχα. Θα ήθελα όμως να περάσω στην κόρη μου ότι πρέπει να παλεύει στη ζωή γιατί τίποτα δεν είναι ρόδινο. Κάθε άνθρωπος πέφτει, αλλά οφείλει στον εαυτό του να βρίσκει τη δύναμη να σηκώνεται.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Αννα Ραφαελα Μπεζαν (@mpezan)

Κωνσταντίνε, ποιος ήταν ο πρώτος δικός σου άνθρωπος που συμβουλεύτηκες πριν πεις «ναι» στην πρόταση του J2US; Ο πρώτος που το είπα ήταν φυσικά ο πατέρας μου (σ.σ. Γιώργος Μαργαρίτης). Στην αρχή έφερε κάποιες αντιστάσεις γιατί η δική του κατεύθυνση είναι απόλυτα λαϊκή και σκεφτόταν ότι εγώ θα έπρεπε να δοκιμαστώ και σε άλλο ρεπερτόριο. Στη συνέχεια όμως μας παρακολουθούσε κάθε Σάββατο και μας ψήφιζε κιόλας.

Πώς ήταν μεγαλώνοντας η δική σου σχέση με τον πατέρα σου, τον αγαπημένο λαϊκό τραγουδιστή Γιώργο Μαργαρίτη; Έλειπε αρκετά από το σπίτι λόγω των υποχρεώσεών του, αλλά συχνά πήγαινα μαζί του στα μαγαζιά που τραγουδούσε. Θυμάμαι να με κρατούν οι συνεργάτες του στα καμαρίνια ή να με παίρνει ο ύπνος σε κάποιο τραπέζι. Μου άρεσε να είμαι μαζί του. Όσο μεγάλωνα η σχέση μας γινόταν ολοένα και πιο ουσιαστική, πλέον είμαστε στα καλύτερά μας. Συζητάμε για ό,τι με προβληματίζει και ζητάω τις συμβουλές του.

Είναι αυστηρός; Ναι, είναι. Ξέρεις, όλοι οι άνθρωποι που είναι τόσο φτασμένοι, σκέφτονται και λειτουργούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ο πατέρας μου πιστεύει σε μένα χωρίς να κάνει κάποια διάκριση επειδή είμαι γιος του. Είναι πολύ αυστηρός σε ό,τι αφορά το επάγγελμα. Αυτό στην αρχή με μπλόκαρε κάπως, όμως στην πορεία κατάλαβα ότι το έκανε από αγάπη. Ήταν ο τρόπος του να με σκληραγωγήσει.