Το κενό αντιπολίτευσης και ο ακροδεξιός κίνδυνος

Το κενό που άφησε η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις διπλές εκλογικές αναμετρήσεις του περασμένου έτους έχει μέχρι στιγμής αποδειχθεί αδύνατο να γεφυρωθεί. Οι εντυπωσιακές επιδόσεις της Νέας Δημοκρατίας και η πρωτοφανής μεταπολιτευτική διαφορά που έχει καταγράψει με την αξιωματική αντιπολίτευση μάλλον διευρύνεται, παρά την επιδείνωση των κοινωνικών προβλημάτων και τη φθίνουσα πορεία της κυβέρνησης που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Το βολικό επιχείρημα της κάμψης της συμμετοχής στις επερχόμενες ευρωεκλογές δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύψει κάτω από το χαλί των Βρυξελλών ένα ορισμένο ανησυχητικό φαινόμενο που απειλεί να ορίσει ένα νέο καταστροφικό πολιτικό σενάριο για τη χώρα.

Τα χαρακτηριστικά ενός τέτοιου σεναρίου προβλέπονται με σαφήνεια τόσο στις διαδοχικές δημοσκοπήσεις όσο και στη γενικότερη πολιτική συνθήκη. Την ίδια στιγμή που οι δημοσκοπήσεις είναι αδύναμες, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται σε ιδεολογική και πολιτική ήττα. Η νέα ηγεσία φαίνεται να στοχεύει στην “ανάκτηση” της Αριστεράς αποκλειστικά μέσω απολιτικών επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Παράλληλα, η συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, καθυστερεί ακόμη δραματικά. Αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα ότι η ουσιαστική διεύρυνση των δημοκρατικών κομμάτων δεν προέρχεται από τον στείρο αντιπολιτευτικό ανταγωνισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από τον θετικό μεταρρυθμιστικό ανταγωνισμό με την κυβέρνηση.

Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών έχουν αναδείξει τον κίνδυνο να μετατοπιστούν οι ισορροπίες του πολιτικού συστήματος προς την άλλη πλευρά: η μάχη για τη δεύτερη θέση μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του Ιουνίου δεν φαίνεται να εμπνέει τους πολίτες, ενώ αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης του ακραίου λαϊκισμού. Τα κόμματα της ακροδεξιάς πτέρυγας του πολιτικού φάσματος, είτε πρόκειται για λάτρεις του Κασιδιάρη, είτε για υποστηρικτές της υπερ-θρησκευτικής Νίκης, είτε για λαϊκιστές της Ελληνικής Λύσης, αυξάνουν τα ποσοστά τους, προωθώντας οπισθοδρομικές και ομοφοβικές θέσεις.

Η άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων είναι ακόμη πιο επικίνδυνη στο γενικότερο πλαίσιο της ανόδου των ακροδεξιών δυνάμεων στην Ευρώπη και πέραν αυτής. Από αυτή την άποψη, το διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι πιο σοβαρό απ’ ό,τι νομίζουν τόσο οι πολιτικές δυνάμεις όσο και οι πολίτες της χώρας μας. Αν η ευρωπαϊκή ακροδεξιά πετύχει το στόχο της να εκτοπίσει τη σοσιαλδημοκρατία από τη δεύτερη θέση, ο ευρωπαϊκός πολιτικός χάρτης θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Η ιδέα της ενιαίας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας θα υπονομευθεί οριστικά, ανοίγοντας το δρόμο για τα επεκτατικά σχέδια του Πούτιν και άλλων εχθρών της φιλελεύθερης, δυτικής δημοκρατίας. Τέλος, αν εκλεγεί ο λαϊκιστής Ντόναλντ Τραμπ τον Νοέμβριο, ο εφιάλτης που βιώνει η ανθρωπότητα θα ολοκληρωθεί.

Η απουσία αντιπολίτευσης, ικανής να αμφισβητήσει την μονοκομματική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας έχει φέρει στο προσκήνιο την εμφάνιση της λεγόμενης «κοινωνικής αντιπολίτευσης» η οποία θα αναλάβει δήθεν να αναπληρώσει το πολιτικό κενό. Ο κίνδυνος να μην εκφραστεί τελικά η «κοινωνική αντιπολίτευση» από τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου αλλά από τα Ακροδεξιά και λαϊκιστικά μορφώματα θα παραμένει υπαρκτός για όσο διάστημα η χώρα δεν θα αποκτά μια εκλογικά ισχυρή αλλά και πολιτικά και προγραμματικά αξιόπιστη αντιπολίτευση. Η αποκατάσταση της ισορροπίας στο πολιτικό σύστημα θα διασφαλίσει τη δημοκρατική σταθερότητα της χώρας και την ουσιαστική συμβολή της στη φιλελεύθερη διακυβέρνηση της Ευρώπης.