Πού οφείλεται ο “σεβντάς” του Ερντογάν για την Κύπρο

Στο Κυπριακό στρέφει το βλέμμα του ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Και σε αυτό κατευθύνει την εμπρηστική ρητορική και τις απειλές που τα προηγούμενα χρόνια έβαζαν στο στόχαστρο την Αθήνα. Στην παρούσα φάση η Ελλάδα είναι εκτός των επιλογών του «χρήσιμου εχθρού» και η εναλλακτική είναι η Κύπρος.

Αυτή την εβδομάδα, ο Ερντογάν σε ομιλία του υποστήριξε ότι αν η Τουρκία είχε πιέσει περισσότερο, ίσως θα είχε πάρει όλη την Κύπρο.

Παρ’ όλες τις πιέσεις, αν δεν υπήρχε η επέμβαση της Τουρκίας, δεν θα υπήρχε σήμερα ούτε η »Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» ούτε οι Τουρκοκύπριοι. Στην πραγματικότητα, ίσως αν είχαμε πιέσει προς τα νότια, να μην υπήρχε πια νότος και βορράς και η Κύπρος να ήταν εντελώς δική μας», τόνισε με χαρακτηριστικό τρόπο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Αυτή η επίσημη δήλωση του προέδρου Ερντογάν, ακόμη και αν, ως συνήθως, κάποιοι στην Αθήνα την ερμηνεύουν μέσω της προεκλογικής περιόδου (λες και η δήλωση του Ερντογάν για την Κύπρο θα έκανε τα 12 εκατομμύρια ψηφοφόρους στην Κωνσταντινούπολη να αποδοκιμάσουν τον Ιμάμογλου), ο Τούρκος πρόεδρος αποκαλύπτει πώς αντιμετωπίζει το Κυπριακό.

Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό, το Κυπριακό για την Τουρκία δεν είναι θέμα αποκατάστασης της “τάξης” και προστασίας και σεβασμού των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων.

Για την Τουρκία, το Κυπριακό είναι πρωτίστως θέμα εθνικής ασφάλειας και συμβάλλει στους στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας. Είναι ακριβώς αυτή η αντίληψη που αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επίλυση του Κυπριακού.

Διαφορετικά, η επίτευξη μιας συμφωνίας που θα αποκαθιστά μια ενιαία ομοσπονδία με σύγχρονα χαρακτηριστικά, με τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους να γίνονται πολίτες της ΕΕ, με τα δικαιώματά τους να προστατεύονται μαζί με την αποκατάσταση της ελευθερίας και των περιουσιακών τους δικαιωμάτων, είναι θέμα διαπραγματεύσεων μερικών εβδομάδων.

Η Τουρκία, μέσω της τελευταίας λύσης του Κυπριακού, έφτασε στα άκρα απαιτώντας την αποδοχή “δύο κρατών” ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή στις συνομιλίες, αφού απέτυχε στον στόχο της για επέκταση του ελέγχου της στο νότιο τμήμα του νησιού μέσω μιας χαλαρής ομοσπονδίας “μεταμφιεσμένης” σε ένωση μέσω ενός τουρκοκυπριακού κράτους.

Η Τουρκία δεν είναι δυνατόν να μην κατανοεί ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, όχι μόνο από τους Ελληνοκύπριους και την Ελλάδα αλλά και τη διεθνή κοινότητα, καθώς τέτοιες ιδέες κινούνται εντελώς εκτός του πλαισίου των αποφάσεων του ΣΑ του ΟΗΕ και του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Όμως επιμένει στη λογική του ανατολίτικου παζαριού, προσδοκώντας ότι με τους εκβιασμούς θα επιτύχει να μετακινήσει προς τη δική της πλευρά και πάλι το «γκολπόστ» και έτσι προ της απειλής για δυο κράτη, οι πιέσεις θα στραφούν στη Λευκωσία και στην Ελλάδα προκειμένου να αποδεχθούν τη συγκαλυμμένη συνομοσπονδία.