Θα επιστρέψει ο Ν. Ανδρουλάκης στη δεύτερη θέση μέσω της πρότασης μομφής;

Σε κάθε πρόταση δυσπιστίας υπάρχουν δυο διαφορετικές οπτικές. Η αρνητική, που αναφέρει ότι αν η αντιπολίτευση προχωρήσει σε αυτή την κίνηση δεν θα καταφέρει τίποτα παραπάνω από το να συσπειρώσει την κυβέρνηση και η θετική που εκτιμά πως σε κάθε περίπτωση η πλειοψηφία θα «συρθεί» για τρεις ημέρες στην Ολομέλεια να συζητά για ένα θέμα που δεν της είναι καθόλου ευχάριστο. Το πρώτο επιχείρημα είχε επικαλεστεί ο ΣΥΡΙΖΑ όταν στις 6 Μαρτίου η Νέα Αριστερά είχε προτείνει να αμφισβητηθεί η κυβέρνηση κοινοβουλευτικά με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών. Είναι το υπέρτατο «όπλο» κατά της εκάστοτε πλειοψηφίας και για αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί δυο φορές μέσα σε ένα εξάμηνο. Ασφαλώς ο χρόνος, αλλά και ο λόγος που κατατίθεται μια πρόταση δυσπιστίας παίζει καταλυτικό ρόλο. Και πάντα τα κόμματα της μειοψηφίας επιχειρούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Με τη «ρελάνς» που έκανε χθες ο Νίκος Ανδρουλάκης και την πρόσκλησή του προς όλα τα προοδευτικά κόμματα  επιχειρεί να εμφανιστεί ως η δύναμη, η οποία με αφορμή το δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα», δεν δίνει άλλα περιθώρια στην κυβέρνηση.

Υπάρχει, βέβαια, το αντικειμενικό ζήτημα, που εγείρεται σε σχέση με το δυστύχημα των Τεμπών. Το δημοσίευμα του “Βήματος της Κυριακής” κάνει ρητά λόγο για αλλοίωση των συνομιλιών μεταξύ των σιδηροδρομικών υπαλλήλων και θα πρέπει, ως εκ τούτου, να απασχολήσει σοβαρά κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο, όμως, η κοινοβουλευτική συζήτηση για το επίμαχο δημοσίευμα δεν πρόκειται να διεξαχθεί σε πολιτικό κενό. Οι πολιτικές συνδηλώσεις εντοπίζονται σε κάθε πρόταση μομφής κατά της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Η εν λόγω πρόταση μομφής κατατίθεται από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος διαπιστώνει πως παγιώνεται η τρίτη θέση για το κόμμα του, πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία υπό τον Στέφανο Κασσελάκη. Αν αυτή η δημοσκοπική εξέλιξη λάβει μονιμότερα χαρακτηριστικά και αποτυπωθεί και στην κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου, τότε η στρατηγική για την δεύτερη θέση και το αντίπαλο δέος απέναντι στη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα ακυρωθεί στην πράξη, με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται για τον ίδιο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τις εσωτερικές ισορροπίες στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Ωστόσο, ο πολιτικός λόγος του κ. Νίκου Ανδρουλάκη δεν αποφέρει τα επιθυμητά για τον ίδιο αποτελέσματα, δεδομένου ότι δεν διαφοροποιείται ουσιαστικά από αυτόν της κεντροφιλελεύθερης κυβερνητικής πλειοψηφίας. Δεν κατατίθεται στον δημόσιο διάλογο ένα πειστικό εναλλακτικό αφήγημα εξουσίας. Στις μεγάλες, στρατηγικές επιλογές το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη δεν καταφέρνει να απομακρυνθεί με διακριτό τρόπο από τις αντίστοιχες επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη: κοινή αναφορά στο δυτικό – νατοϊκό σύστημα ασφαλείας, κοινή αφοσίωση στην Ε.Ε., κοινή πίστη στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και την οικονομία της αγοράς. Ας μην ξεχνάμε πως, στις βουλευτικές εκλογές, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας λόγω του αναλογικού εκλογικού συστήματος, το σενάριο που κυοφορούνταν από τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ, ήταν η συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.

Επιπλέον, ο κ. Ανδρουλάκης δεν καταφέρνει να αρθρώσει έναν ευδιάκριτο αντιπολιτευτικό λόγο σε κεντρικά ζητήματα πολιτικής. Το πρόσφατο παράδειγμα για τα μη κρατικά ΑΕΙ είναι, αναμφίβολα, χαρακτηριστικό. Ο κ. Ανδρουλάκης καταψήφισε το νομοσχέδιο του κ. Κυριάκου Πιερρακάκη για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αντιπροτείνοντας το σκανδιναβικό μοντέλο για τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Την ίδια στιγμή, όμως, τάχθηκε υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 του συνταγματικού χάρτη, συναινώντας, με αυτόν τον τρόπο, στη δημιουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Έτσι, το ήδη περίπλοκο σκανδιναβικό μοντέλο κατέστη ακόμη πιο δυσνόητο μέσω των αντιφάσεων μιας συγκεχυμένης παρέμβασης, περιορισμένα πειστικής για ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διαθέτει, εντούτοις, ένα προτέρημα έναντι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο, στις σημερινές συνθήκες, έρχεται δεύτερο στις εκλογικές προτιμήσεις των πολιτών. Ο κ. Ανδρουλάκης θα δώσει αυτοπροσώπως το “παρών” στην τριήμερη κοινοβουλευτική συζήτηση και έτσι, θα μπορεί να εμφανιστεί ως ο άτυπος “επικεφαλής” των αντιπολιτευτικών δυνάμεων, σε αντίθεση προς τον κ. Κασσελάκη, ο οποίος εκπληρώνει, τούτη την περίοδο, τις στρατιωτικές υποχρεώσεις του και ο οποίος δεν δείχνει να έχει εμπεδώσει επαρκώς τη λογική των συνταγματικά κατοχυρωμένων πολιτικών θεσμών.

Ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης “ρισκάρει” τα έως τώρα επιτεύγματά του σε δημοσκοπικές επιδόσεις, αλλά τα χρονικά περιθώρια είναι περιορισμένα για τον ίδιο και δεν δείχνει να έχει πολλές εναλλακτικές, αν θέλει να επανακάμψει στη δεύτερη θέση των σφυγμομετρήσεων κοινής γνώμης.