Τζωρτζίνα Λιώση: «Πνίγομαι και δεν υπάρχει πουθενά μια χαραμάδα να βγω στην επιφάνεια»

Για τη δημοσιότητα που έλαβε από την τηλεόραση, τις κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο της αλλά και το πώς διαχειρίζεται την τραγωδία στο Μάτι όπου κάηκε το πατρικό της σπίτι μίλησε η Τζωρτζίνα Λιώση σε συνέντευξη που παραχώρησε στο monopoli.gr.

View this post on Instagram

A post shared by Τζωρτζίνα Λιώση (@g.le.fou)

Αισθάνθηκες ότι εκτέθηκες αρκετά και πήρες αποστάσεις από την τηλεόραση; Ήταν κι αυτός ένας λόγος που άργησες να εμφανιστείς ξανά σε σίριαλ;

Ναι. Ξεκίνησα το 2014 με το «Ταμάμ» και το 2023 μπήκα στα γυρίσματα του «Γιατρού». Πέρασαν, σχεδόν, 10 χρόνια. Θεώρησα ότι ήταν καλό να μην σχετιστώ σύντομα με την τηλεόραση. Το χρειαζόμουν προσωπικά και εκτίμησα πως ήταν μια καλή κίνηση και επαγγελματικά. Είχα πάρει μεγάλη προβολή.Αντιλαμβάνομαι πως έχεις την εμπειρία μιας κακής συνεργασίας που άγγιξε το όριο της κακοποίησης, σωστά;

Έχεις την εμπειρία μιας κακής συνεργασίας που άγγιξε το όριο της κακοποίησης, σωστά;

Σίγουρα. Τότε και για αρκετά χρόνια μετά, διαχειριζόμουν αντίστοιχα συμβάντα υπό το πρίσμα του «ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Κάτι έμαθα, κάπου μεγάλωσα, μεγάλωσαν οι αντιστάσεις και οι δυνάμεις μου – αυτό πίστευα. Μου πήρε καιρό να καταλάβω – κάτι που, πλέον, μου φαίνεται διπλά απελευθερωτικό – ότι δεν πρέπει να χρυσώνουμε το χάπι και πως η κακοποίηση δεν πρέπει να παίρνει άλλες αποχρώσεις. Καμιά φορά, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και πρέπει να παραδεχόμαστε ότι δεν είναι όλες οι εμπειρίες περάσματα προς στην ωριμότητα. Δεν μπορώ, ας πούμε, να πιστέψω ότι συμβαίνουν τραγωδίες, η τραγωδία στα Τέμπη για να ωριμάσουν μέσα από την οδύνη κάποιοι γονείς ή για ν’ αγιάσουν τα θύματα. Καμιά φορά, τα πράγματα πάνε λάθος, εντελώς λάθος και πρέπει να το λέμε. Δεν γίνεται να φεύγεις από συνεργασίες όπου έχεις χάσει τον ύπνο σου, έχεις εκδηλώσει ψυχοσωματικά συμπτώματα για να μπορείς να λες «είμαι πιο δυνατή τώρα»· όχι. Πες «δεν πέρασα καλά, κάποιος μου συμπεριφέρθηκε άσχημα». Πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πενθεί και να στενοχωριέται.

Πώς διαχειρίζεσαι σήμερα την τραγωδία στο Μάτι, όπου ακόμα δεν έχει αποδοθεί καμία πολιτική ευθύνη;

View this post on Instagram

A post shared by Lazaros Orfanidis (@lazaros_orfanidis)

Πνίγομαι και δεν υπάρχει πουθενά μια χαραμάδα να βγω στην επιφάνεια. Όταν συμβαίνουν τραγικά πράγματα ή όταν θυμάμαι τα τραγικά που έχω ζήσει δεν έχω ανάσα. Σαν να μου κρατούν το κεφάλι κάτω από το νερό. Η δύναμη με την οποία κινείται το σκοτάδι είναι απίστευτη και ανεμπόδιστη. Προσπαθώ, λοιπόν, να βρίσκω ένα προσωπικό χρόνο, να επιτρέπω στον εαυτό μου να αναπνεύσει. Όταν μιλάμε για τη φωτιά στο Μάτι, αλλά και κάθε φωτιά σε δάσος, νιώθω πόνο. Σκέφτομαι τα ζώα και τα δέντρα που χάθηκαν. Κι αυτό με πονάει ακόμα περισσότερο από το σπίτι μας που κάηκε ολοσχερώς. Γιατί το σπίτι μας δεν είναι τα τούβλα, είναι ένα σύνολο πραγμάτων. Είναι το πευκάκι που είχα φυτέψει στον κήπο όταν ήμουν μικρή, είναι ένας κάκτος που βρήκε η γιαγιά μου στα σκουπίδια, τον έμπηξε στο χώμα και έπιασε. Είναι το βρυσάκι που είχε χτίσει ο παππούς μου. Αυτό το κόστος δεν μετριέται. Μέχρι να έρθει η φωτιά, δεν μπορούσαμε να δούμε έξω από το φράχτη, αφού τα δέντρα ήταν τόσα πολλά ενώ τώρα βλέπεις μόνο βουνό και θάλασσα. Και σκέφτομαι πως ούτε ο πατέρας μου ούτε εγώ θα έχουμε το χρόνο να το ξαναδούμε στην πρότερη μορφή του. Βέβαια, μετά έρχονται μικρές, πολύ μικρές πράξεις αγάπης που σε κάνουν να πιστεύεις ότι το ελάχιστο θα σωθεί. Από το να μπήξεις ένα κουκούτσι στο χώμα, να σώσεις ένα ζώο που κινδύνευσε να καεί, να φυτέψεις ένα καινούργιο δέντρο, όλα αυτά είναι σπουδαία. Και δεν καταλαβαίνω πως όλοι εμείς τελειώσαμε ένα δημόσιο σχολείο αλλά κανείς δεν μας έμαθε να αγαπάμε τη φύση. Ως παιδιά, όλοι πάντα ζωγραφίζαμε ένα σπίτι και δίπλα ένα δέντρο. Τι απογίναμε όλοι αυτοί; Πιστεύω, λοιπόν, ότι είμαστε πολλοί. Αν όλοι εμείς που κάποτε ζωγραφίζαμε δέντρα, τα φυτέψουμε σήμερα, κάτι μπορούμε να κάνουμε.