Αμφιλεγόμενα τα κέρδη Ανδρουλάκη από την πρόταση δυσπιστίας

Η πρόταση δυσπιστίας έδωσε ανάσα στον πρωθυπουργό, παρεμπιπτόντως και στον Καραμανλή. Οι δύο αναγκάστηκαν πράγματι να εμφανιστούν ενώπιον της Βουλής και να δώσουν εξηγήσεις για τα Τέμπη -«σύρθηκαν», ισχυρίστηκε η αντιπολίτευση. Αλλά αυτό μάλλον ως ευκαιρία λειτούργησε και για τους δύο: εξήγησαν και ξεκαθάρισαν τα γεγονότα, διά παντός. Τα υπόλοιπα στη Δικαιοσύνη.

Για τον κ. Μητσοτάκη η ευκαιρία ήταν διπλή: επειδή ουσιαστική αντιπολίτευση ακόμη δεν υπάρχει και τον ρόλο έχει αναλάβει μια μερίδα εκδοτικών-επιχειρηματικών συμφερόντων, αξιοποίησε τη Βουλή για να στείλει ξανά τα απαραίτητα μηνύματα.

Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε κανένα λόγο να ακολουθήσει τον Κυριάκο Βελόπουλο ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει λόγος να συμπορευτεί με μια αντιπολίτευση ιδιοτελή και να υιοθετήσει όλες τις θεωρίες συνωμοσίας ακραίων ακτιβιστών: γιατί να συμπορευτεί με αυτούς που αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη και τη λειτουργία της δημοκρατίας, η οποία έχει καθιερωθεί εδώ και 50 χρόνια, και απαιτούν διεθνείς παρατηρητές στις εκλογές; Και τέλος, η αίσθηση μιας λαϊκής δίκης θυμίζει την περίοδο μεταξύ 2011 και 2015.

Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης δεν κέρδισαν τίποτα μέσω της ψήφου δυσπιστίας. Έδειξαν ότι είναι αδύναμες και διχασμένες. Παγιδευμένες σε υπερβολικές αφηγήσεις για τέρατα, “αδίστακτες ομάδες εξουσίας”, συγκαλύψεις και δολοφόνους, διαπομπεύτηκαν με αδιανόητα ερωτήματα για τις εκλογές, το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία.

Όταν οι ηγέτες των κομμάτων μιλούν για παραίτηση του πρωθυπουργού, για βουλευτικές εκλογές, ακόμη και για ξένους παρατηρητές, βγαίνει στην επιφάνεια η άνευ όρων τοξικότητα και ο επικίνδυνος αντικαθεστωτισμός. Αν στόχος του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν να ανταγωνιστεί τον Στέφανο Κασσελάκη για τις ευρωεκλογές, βρήκε τον πιο ακατάλληλο τρόπο να το κάνει.

Ίσως στον ανταγωνισμό για τη δεύτερη και την τρίτη θέση να κρύβεται το μυστικό της πρότασης δυσπιστίας. Έτσι, η Κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να ισχυριστεί ότι το επίμαχο δημοσίευμα του “Βήματος” ήταν ένα προσχεδιασμένο πυροτέχνημα για την Αντιπολίτευση.

Στη Βουλή, ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε καν να εξηγήσει τα περί μονταζιέρας στις ηχογραφημένες συνομιλίες των Τεμπών του «ΒΗΜΑΤΟΣ». Ούτε να στηρίξει τα περί πολιτικής ευθύνης. Τι ακούμε σε αυτές; «Έφυγες, έφυγες» λέει ο σταθμάρχης σε κάποιον μηχανοδηγό, αλλά αυτός -λέει- ήταν άλλης αμαξοστοιχίας, όχι της μοιραίας. Και λοιπόν; Ο μηχανοδηγός της μοιραίας αμαξοστοιχίας έφυγε μόνος του; Μόνος του πήρε τη γραμμή ανόδου; Ή τον έβαλε εκεί η κυβέρνηση; Μιάμιση ώρα πήγαινε στη γραμμή για σύγκρουση. Γιατί δεν τηρήθηκε ο γενικός κανονισμός; Εξάλλου, ο ίδιος ο σταθμάρχης παραδέχτηκε το εγκληματικό λάθος του.

Τι κέρδισε λοιπόν το ΠΑΣΟΚ από την πρόταση δυσπιστίας; Σίγουρα όχι το κεντρώο ακροατήριο. Αν η πρόταση δυσπιστίας συνυπογράφεται και συνδιαμορφώνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και την Πλεύση Ελευθερίας, τότε μπορεί να περιμένει κανείς ότι κάποιο ποσοστό κεντρώων και κεντροαριστερών ψηφοφόρων θα αρχίσει να ανησυχεί, καθώς δεν πιστεύει σε τέτοιες επικίνδυνες συμμαχίες και συνεργασίες.

Πιθανόν για τον Νίκο Ανδρουλάκη η τριήμερη συζήτηση στήθηκε για να δηλώσει την παρουσία του, αφού νιώθει να «πνίγεται» από την υπερπροβολή του Κασσελάκη. Ήταν ίσως μια ευκαιρία να καβαλήσει το κύμα της δυσαρέσκειας για τα Τέμπη, ενώ προηγουμένως είχε αποτύχει να πείσει σε κρίσιμα νομοσχέδια, όπως η ισότητα στο γάμο και τα πανεπιστήμια. Πιθανόν επεδίωξε να διεκδικήσει (ξανά) τα πρωτεία της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης -άπιαστος στόχος με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.