Πώς η πρόταση δυσπιστίας λειτούργησε υπέρ του Ανδρουλάκη και της κυβέρνησης

Ένα καλειδοσκόπιο απόψεων διέθλασε το αποτέλεσμα της τριήμερης συζήτησης για την πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή. Τα παράταιρα συμπεράσματα πήγαζαν είτε από κυνική κομματική ιδιοτέλεια είτε από αγνή ιδεολογική προσήλωση.

Ωστόσο, μεταξύ των συντεταγμένων της συζήτησης υπήρξε και μια μετατόπιση που πέρασε ασχολίαστη. Και αυτή αφορούσε τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της αντιπολιτευτικής ισχύος, για το τραγικό δυστύχημα.

Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, το βάρος της αντιπαράθεσης το είχαν επωμιστεί οι συγγενείς των νεκρών που βοηθήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως τα ενισχυτικά ηχεία στα κοινωνικά δίκτυα πυροδότησαν τα συναισθήματα του κόσμου.

Αυτό αποδεικνύεται από τις 1,3 εκατομμύρια υπογραφές που συγκεντρώθηκαν και ζητούν παρέμβαση για το άρθρο 86 του Συντάγματος και την ευθύνη των υπουργών. Ναι, ήταν ένα παράλογο και αντικαθεστωτικό αίτημα, αλλά άγγιξε και συσπείρωσε την οργή των πολιτών και είχε αρνητικές συνέπειες για την κυβέρνηση.

Μέχρι που ο Ανδρουλάκης σκέφτηκε τη λαμπρή (γι’ αυτόν) ιδέα της πρότασης δυσπιστίας. Έκτοτε, το κέντρο βάρους της εκφρασμένης δυσαρέσκειας μετατοπίστηκε από την κοινωνία στην αντιπολίτευση.

Και εκεί ο τόνος έγινε αυτό που ο Κασελάκης χαρακτήρισε “κοκορομαχία” ή “σόου” με την αφέλεια που είχε πριν γίνει διάσημος. Δεν θα λέγαμε ακριβώς “κοκορομαχία” ή “σόου” τη συζήτηση στη Βουλή (εκτός από τη Ζωή). Ωστόσο, οι πρωταγωνιστές απαξιώθηκαν ουσιαστικά. Συζητούσαν τα κόμματα, τα οποία είχαν καταλήξει το καθένα στα δικά του συμπεράσματα για την τραγωδία λίγες ημέρες πριν από την Εξεταστική Επιτροπή.

Ταυτόχρονα, η πρόταση συσπείρωσε το κυβερνών κόμμα. Δεν επρόκειτο για τις ψήφους των μελών της κυβέρνησης, αλλά για τις ψήφους των ψηφοφόρων. Πίστευαν ότι με τη συνεργασία των κομμάτων της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης στο θέμα των Τεμπών θα δημιουργούνταν μια δυναμική στην οποία θα εμφανίζονταν συντονισμένα σε ένα ευρύτερο φάσμα θεμάτων (κάτι που, φυσικά, δύσκολα θα συνέβαινε). Αυτό θα καθιστούσε την κατάσταση πιο σοβαρή και θα περιόριζε σε κάποιο βαθμό την ορμή για προειδοποιητική ψήφο κατά της κυβέρνησης.

Έτσι η τριήμερη κοινοβουλευτική συζήτηση ήταν επωφελής για την κυβέρνηση, αλλά μετατόπισε το κέντρο βάρους από την κωλυσιεργία στην κομματική συζήτηση, δίνοντας χώρο στον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του να αντεπιτεθούν (γιατί δεν μπορείς να αντεπιτεθείς στην κωλυσιεργία και είναι εύκολο για τους ανθρώπους να τη χρησιμοποιήσουν ως κάλυψη).

Η κατάσταση ήταν διαφορετική στη Βουλή. Γιατί αυτό που πρόβαλλαν ήταν η ανάγκη να προτείνουν λύσεις. Από αυτή την άποψη, δεν τα κατάφεραν. Όπως προκύπτει από τη δήλωση του κ. Μητσοτάκη, υπήρξαν παράπονα αλλά όχι προτάσεις για να γίνουν καλύτερα τα τρένα. Άρα φάνηκε το κενό σε αξιόπιστες προτάσεις, χαρακτηριστικό της αντιπολίτευσης.

Ωστόσο, οι προτάσεις δεν βοήθησαν μόνο στην απώθηση της κυβέρνησης, αλλά ήταν χρήσιμες και για τον εμπνευστή τους, τον Νίκο Ανδρουλάκη.

Ως αρχηγός ενός κόμματος που βρίσκεται σε τέλμα, μετά από μια σύντομη στιγμή λάμψης, άρχισε να βλέπει και πάλι στις δημοσκοπήσεις την πλάτη ενός άτολμου ΣΥΡΙΖΑ και του απολίτικου και σόουμαν αρχηγού του.

Ο “οργισμένος” Ανδρουλάκης, σύμφωνα με τον κ. Δρυμιώτη, επρόκειτο να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αντιπολιτευτικού μετώπου. Ο Ανδρουλάκης αιφνιδίασε τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης αναλαμβάνοντας κομβική θεσμική πρωτοβουλία.

Η αναστάτωση που προκάλεσε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφής και αποτυπώνεται στις δηλώσεις του για “αυτό και άλλα θέματα”, όπου λέγεται ότι συνεργαζόταν με το ΠΑΣΟΚ πολύ πριν ο Νίκος Παππάς καταθέσει την πρότασή του. Προσπάθησε να παρουσιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως συμπρόεδρο.

Τα παραπάνω δεν προϊδεάζουν ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εδώ και καιρό στην πρώτη γραμμή του αντιπολιτευτικού μετώπου και θα αξιοποιήσει τις πρόσφατες επιτυχίες του. Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη προσωρινό πυροτέχνημα λάμψης.

Αν όμως τα καταφέρει, η χώρα θα έχει μια πιο σοβαρή αντιπολίτευση. Τουλάχιστον θα είναι κάπως πιο συγκροτημένη στις δηλώσεις και τις προτάσεις της από το λαϊκίστικο συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ και του τραμπίζοντος αρχηγού του.