Γυναικοκτονίες: Η ώρα των γενναίων πολιτικών αποφάσεων

Η ιδέα και μόνο ότι μια γυναίκα που έχει καταφύγει στην Αστυνομία για να ζητήσει βοήθεια δολοφονείται μπροστά στο αστυνομικό τμήμα σε ζωντανή τηλεφωνική σύνδεση με το 100 και με τον φρουρό στην είσοδο του τμήματος σε ρόλο θεατή, ξεπερνά πράγματι κάθε νοσηρή φαντασία.

Όταν ορισμένες γυναίκες δεν είναι ασφαλείς ούτε έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου κάλεσαν για βοήθεια, τι γίνεται με την ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα ασφάλειας γενικά; Για την Ελληνική Αστυνομία, η δολοφονία μιας 28χρονης γυναίκας στους Αγίους Αναργύρους είναι μια μεγάλη δοκιμασία.

Τα τελευταία χρόνια, η Ελληνική Αστυνομία έχει καταβάλει σοβαρές προσπάθειες να εκπαιδεύσει τους αστυνομικούς της ώστε να μπορούν να υποδέχονται και να αντιμετωπίζουν την ενδοοικογενειακή βία, η οποία είναι το πρώτο βήμα πριν από τη δολοφονία μιας γυναίκας. Έχουν επίσης αναληφθεί μια σειρά από πρωτοβουλίες, από το panic button – το οποίο ειδοποιεί την Αστυνομία ότι μια γυναίκα κινδυνεύει – μέχρι κέντρα υποδοχής για κακοποιημένες γυναίκες και προγράμματα εργασίας και κοινωνικής ένταξης για κακοποιημένες γυναίκες που βρήκαν τη δύναμη να ξεφύγουν. Αυτά σαφώς δεν αρκούν. Το χειρότερο όμως είναι ότι όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα διαγράφονται – άδικα – σαν να μην υπολογίζονται όταν πρόκειται για το τι συνέβη στους Αγίους Αναργύρους.

Υπάρχουν πολλά ερωτήματα, λάθη και παραλείψεις. Τα μέτρα που έχουμε λάβει δεν επαρκούν για να αποτρέψουμε τις γυναικείες ανθρωποκτονίες. Η εκπαίδευση των αστυνομικών είναι ανεπαρκής και σαφώς δεν επαρκεί για την πρόληψη του κακού. Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό αποδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο. Αν και πρέπει να γίνουν περισσότερα, όπως συμβαίνει συνήθως, αρχίζουμε να μιλάμε γι’ αυτό μόνο αφού έχει διαπραχθεί ένα έγκλημα και όχι πριν από τη διάπραξή του.

Ωστόσο, είναι ζωτικής σημασίας να συνεχίσουμε να έχουμε το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου που είναι απαραίτητο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτού του κρίσιμου ζητήματος. Δεν πρέπει επίσης να γίνει αντικείμενο πολιτικού δογματισμού ή μικροκομματικής αντιπαράθεσης. Ο κ. Χρυσοχοΐδης αναγνώρισε άμεσα και δημόσια ότι πολλά έχουν πάει στραβά και υποσχέθηκε να δώσει σύντομα απαντήσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών έναντι της Ελληνικής Αστυνομίας, μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ενδοοικογενειακής βίας. Η κυβέρνηση θα πρέπει επίσης να επανεξετάσει το θέμα της συμπερίληψης του όρου “γυναικοκτονία” στον Ποινικό Κώδικα, το οποίο ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη άφησε άλυτο στη συνέντευξη, την οποία παραχώρησε στη δημόσια τηλεόραση. Ακόμη και αν αυτό δεν οδηγούσε σε διαφορετική ποινική μεταχείριση, θα μπορούσε να ενισχύσει συμβολικά τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση ενός τόσο σημαντικού ζητήματος.

Η πολιτική είναι μια συνεχής διαχείριση κρίσεων. Πολιτικοί όπως ο Χρυσοχοίδης το έχουν αντιληφθεί γι’ αυτό δεν κρύβονται στα δύσκολα. Εκτίθενται, δέχονται την κριτική, προσπαθούν να δώσουν πειστικές απαντήσεις αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που τους αναλογούν. Σε μια φάση που η μία κρίση διαδέχεται την άλλη, απαιτείται ειλικρίνεια και οι πολιτικοί να μην κουνάνε το δάχτυλο σε πολίτες και πολιτικούς αντιπάλους. Όσοι πολιτικοί είναι σε θέση να το αντιληφθούν αυτό και να το κάνουν πράξη, μπορούν να φανούν χρήσιμοι. Η πιο τολμηρή πολιτική πράξη είναι να βάζεις το κοινό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Και είναι και η πιο δύσκολη.