Η αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας απειλεί την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο

Η Τουρκία έχει αναπτύξει μια αμυντική βιομηχανία που έχει οδηγήσει σε σχεδόν πλήρη αυτονομία και κυριαρχία, παρά τις περιορισμένες προμήθειες εξελιγμένου αμυντικού εξοπλισμού από τις δυτικές χώρες. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί από την Αθήνα, η οποία προσπαθεί να καλύψει τις “τρύπες” και να αποκαταστήσει την αποτρεπτική ισχύ της χώρας στο πλαίσιο των περιορισμένων δημοσιονομικών δυνατοτήτων που της έχουν δοθεί μετά από μια δεκαετία και πλέον κρίσης.

Έχουν γίνει σημαντικά βήματα τόσο με τις φρεγάτες Bellhara όσο και με τα Rafale την αναβάθμιση των F-16 Viper αλλά και την προγραμματιζόμενη συμμετοχή στο πρόγραμμα των F-35.

Ωστόσο, δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες ότι η Ελλάδα μπορεί να εμπλακεί σε μια κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία και να κερδίσει. Η Ελλάδα, μια χώρα 85 εκατομμυρίων κατοίκων, με ισχυρή αμυντική βιομηχανία και εθνικό και “οικογενειακό” χαρακτήρα (άλλωστε, ο πρόεδρος της μεγαλύτερης εταιρείας είναι ο γαμπρός του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν), δεν μπορεί εύκολα να σταθεί απέναντι σε μια τέτοια κούρσα εξοπλισμών.

Μια νέα εξοπλιστική πολιτική και ένα νέο αμυντικό δόγμα είναι αναγκαία τώρα περισσότερο από ποτέ, και είναι θετικό ότι ο κ. Νίκος Δένδιας έχει δρομολογήσει τη λεγόμενη “Ατζέντα 2030”, μια συνολική αναθεώρηση των ενόπλων δυνάμεων και ένα νέο μακροπρόθεσμο, εντατικό σχέδιο εξοπλισμών.

Ωστόσο, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα. Το σχέδιο δεν μπορεί να γίνει μέσα από δημόσιο διάλογο, με σχεδόν καθημερινές και συχνά αντιφατικές ανακοινώσεις από την ηγεσία του ΥΠΕΘΑ και εκατοντάδες ή χιλιάδες παρεμβάσεις “ειδικών” στο διαδίκτυο.

Ο διάλογος αυτός πρέπει να δομηθεί σε πλήρη συνεργασία με τη στρατιωτική ηγεσία και τους εμπειρογνώμονες, λαμβάνοντας υπόψη την καλύτερη διεθνή εμπειρία στους εξοπλισμούς, ώστε να αναπτυχθεί μια σοβαρή στρατηγική και να σχεδιαστεί ένας οδικός χάρτης που να είναι ρεαλιστικός, να ανταποκρίνεται στις εθνικές αμυντικές ανάγκες και να εξισορροπεί την αποδοτικότητα του κόστους.

Ένας ουδέτερος παρατηρητής που φτάνει σήμερα στην Ελλάδα και διαβάζει τους τίτλους, τις ανακοινώσεις και τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα θεωρούσε ότι η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός και αγοραστής όπλων στον κόσμο, με χιλιάδες “ειδικούς” στα όπλα.

Προφανώς όλοι δείχνουν να αγνοούν ότι αυτή η δημόσια συζήτηση δεν γίνεται σε κενό αέρος. Ότι η Τουρκία παρακολουθεί προσεκτικά αυτή την συζητηση από την οποία καθημερινά βγαίνουν στην δημοσιότητα ζητήματα τα οποία θα έπρεπε να είναι απόρρητα καθώς αφορούν πτυχές της Εθνικής Άμυνας ,της επάνδρωσης μονάδων ,την ικανότητα μονάδων στο Ναυτικό και στην Αεροπορία ,των δυνατοτήτων της Άμυνας της χώρας. Κι όμως με ελαφρότητα αυτή η συζητηση γινεται δημοσίως .Και συχνά χωρίς περιεχόμενο και ουσία , καθώς ο καθείς στο «δημόσιο καφενείο», έχει να προτείνει την δική του μαγική λύση για να γίνει η χώρα «αστακός».