Οι γυναίκες που λάτρεψε ο Γιάννης Φέρτης τον αποχαιρετούν – Την Τρίτη η κηδεία του στο Α’ Νεκροταφείο

Η δεύτερη σύζυγός του, Μιμή Ντενίση, σε μια μακροσκελή ανάρτησή της μιλά και εκείνη με συγκινητικά λόγια. «Ήταν αυτός που μ έκανε να αγαπήσω το θέατρο.. Να πιστέψω στον εαυτό μου …αυτός που του ανήκει ένα μέρος από ότι εγινα. !! Που ζήσαμε μαζί δέκα χρόνια γεμάτα αγάπη έρωτα κ δημιουργία. Σήμερα έφυγες… αλλά δεν Σ αποχαιρετώ.Θα σε έχω πάντα στην καρδιά μου !! Όπως κ όλοι όσοι σε αγάπησαν. Κ είναι πολλοί!!! Όλο το θέατρο πενθεί για εσενα. Αγαπημένε μου», αναφέρει σε ανάρτησή της.Ο έρωτας τους ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Το 1981 παντρεύτηκαν στον ιερό ναό της Κρύπτης της Αγίας Φιλοθέης. Παρέμειναν μαζί έως το 1988.Η ίδια η Μιμή Ντενίση είχε μιλήσει για αυτή τη σχέση της πριν από αρκετά χρόνια. Για τη γνωριμία τους είχε πει: «Γνωριστήκαμε στην πρώτη ανάγνωση του “Συμβολαιογράφου”. Toν ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Αυτό το παρουσιαστικό, αυτή η φωνή. Εκείνος, πάλι, δεν μου έδινε καμία σημασία. Όλο πλάκες μού έκανε και κόντρες. Πέρασε καιρός να εκδηλωθεί. Είναι κλειστός άνθρωπος ο Γιάννης. Τελικά παντρευτήκαμε».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Tania Tsanaklidou (@tania_tsanaklidou_official)

Για τον μετέπειτα χωρισμό τους, η Μιμή Ντενίση είχε παραδεχτεί σε συνέντευξή της: «Δύσκολο (σ.σ. διαζύγιο) από την άποψη ότι εγώ τον αγαπούσα τον Γιάννη όταν χωρίσαμε. Δεν ήμουν, όμως, πλέον ερωτευμένη. Είχα ερωτευτεί ήδη τον Αντώνη Τρίτση, γιατί υπήρχε μεγάλη απόσταση μεταξύ μας. Εκείνος, νομίζω, κατάλαβε πόσο με αγαπούσε αφού χωρίσαμε. Κατά τη διάρκεια του γάμου μας εγώ ήμουν αυτή που ασχολιόμουν. Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια πυγμαλιωνική σχέση. Ο Γιάννης είναι ο άνθρωπος που μου έμαθε τι σημαίνει θεατρικό ήθος. Σήμερα έχουμε πολύ καλές σχέσεις».

Από το 2001 έως και την τελευταία του πνοή, ο Γιάννης Φέρτης ήταν παντρεμένος με τη Μαρίνα Ψάλτη. Η είδηση του θανάτου του ηθοποιού δόθηκε στη δημοσιότητα από εκείνη. Ο Γιάννης Φέρτης είχε πει για την ίδια: «Γνωριστήκαμε στο θέατρο. Παίξαμε μαζί. Είχαμε γίνει φίλοι και μετά σιγά-σιγά… Ξεκίνησε από φιλία δηλαδή. Μου άρεσε πολύ και ο τρόπος που έπαιζε. Και από εκεί και πέρα προχώρησε το πράγμα. Ήμασταν κάποια χρόνια μαζί πριν παντρευτούμε το 2001».

Σε συνέντευξή της η Μαρίνα Ψάλτη είχε πει για εκείνον: «Νιώθω ευγνωμοσύνη που παντρεύτηκα την αγάπη της ζωής μου, πράγμα που τις περισσότερες φορές δεν συμβαίνει και γιατί είμαι ακόμα υγιής και έχω κάνει πολλά από αυτά που ήθελα».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Μιμή Ντενίση (@mimi_denissi)

Οι πολιτικοί αποχαιρετούν τον σπουδαίο ηθοποιό

Η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, σε δήλωση της τονίζει μεταξύ άλλων «τον αποχαιρετούμε με ευγνωμοσύνη για όλα όσα μας προσέφερε. Στη σύζυγό του Μαρίνα Ψάλτη, με την οποία συμπορεύθηκαν στη ζωή και την Τέχνη, την οικογένειά του και τους φίλους του απευθύνω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια».

Ολόκληρη η δήλωση της Λίνας Μενδώνη

Η απώλεια του Γιάννη Φέρτη, που μας άφησε σήμερα, γράφει το τέλος μιας ολόκληρης ζωής, αφοσιωμένης στην Τέχνη. Μαθητής του Κάρολου Κουν, ο Γιάννης Φέρτης αναμετρήθηκε με επιτυχία με τα μεγαλύτερα έργα του κλασικού και του σύγχρονου ρεπερτορίου, αλλά και του αρχαίου δράματος, χαρίζοντας μας μοναδικές ερμηνείες που θα εξακολουθούν να μνημονεύονται, στην ιστορία του θεάτρου, ως υποδειγματικές. Γιατί υπήρξε ένας ερμηνευτής που αξιοποίησε στο έπακρο τις στέρεες σπουδές του, τη συνεργασία του με κορυφαίους θεατρανθρώπους και, πρωτίστως, τα μοναδικά εκφραστικά του μέσα για να αναδειχθεί δίκαια, σε έναν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Η σκηνική του παρουσία, σεμνή και συνάμα επιβλητική, έθετε πάντοτε μέτρα σύγκρισης. Ποιος, από όσους είχαν την τύχη να τον δουν στο σανίδι, μπορεί πράγματι να ξεχάσει πώς συνδύαζε την υποβλητική φωνή του με την κίνηση και την έκφραση, προσεγγίζοντας, πάντοτε με δέος, το κείμενο; Τα επιλεκτικά του περάσματα από τη μεγάλη και τη μικρή οθόνη, αλλά και από την αφήγηση, συμπληρώνουν την εικόνα ενός ολοκληρωμένου ερμηνευτή, που ευτύχησε να κερδίσει πανάξια, χάρη στην πορεία του, την προσωπικότητά του αλλά και την άφατη προσήλωσή του, χωρίς εκπτώσεις, στην Τέχνη, τον σεβασμό των ομοτέχνων του, τον θαυμασμό και την αγάπη του κοινού. Τον αποχαιρετούμε με ευγνωμοσύνη για όλα όσα μας προσέφερε. Στη σύζυγό του Μαρίνα Ψάλτη, με την οποία συμπορεύθηκαν στη ζωή και την Τέχνη, την οικογένειά του και τους φίλους του απευθύνω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.

Το ΚΚΕ, σε ανακοίνωση του τονίζει μεταξύ άλλων: «Ο ηθοποιός με τη σεμνή παρουσία, τη σκληρή δημιουργική δουλειά και την τόσο αναγνωρίσιμη φωνή που δεν έπαψε ποτέ να “καθηλώνει” τον ακροατή του, αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στο ελληνικό θέατρο»

Ολόκληρη η ανακοίνωση του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ αποχαιρετά με βαθιά θλίψη και σεβασμό τον σπουδαίο ηθοποιό Γιάννη Φέρτη, κορυφαίο πρωταγωνιστή, για πάνω από 60 χρόνια, σε κλασικά και σύγχρονα θεατρικά έργα του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου, στην πρόζα και το αρχαίο δράμα. Ερμήνευσε, επίσης, αξέχαστους ρόλους στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.

Ο ηθοποιός με τη σεμνή παρουσία, τη σκληρή δημιουργική δουλειά και την τόσο αναγνωρίσιμη φωνή που δεν έπαψε ποτέ να “καθηλώνει” τον ακροατή του, αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στο ελληνικό θέατρο.

Το ΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.

Το πλούσιο βιογραφικό του Γιάννη Φέρτη

Γεννημένος τον Απρίλιο του 1938, ο Γιάννης Φέρτης αποφοίτησε από τη σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν το 1958.

Για πρώτη φορά εμφανίστηκε στο θέατρο το 1959 στο έργο «Η ηλικία της νύχτας» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ακολούθησαν έργα όπως τα: Όρνιθες του Αριστοφάνη, Ευρυδίκη του Ζαν Ανούιγ, Γλυκό Πουλί της Νιότης του Τενεσί Ουίλιαμς, Ο Δικέφαλος Αετός του Ζαν Κοκτώ. Έγινε συνιδρυτής του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου και εμφανίστηκε στα έργα Καπιταίν Σελ Καπιταίν Εσό του Σερζ Ρεζβάνι και Η Μάνα του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1959 στο έργο Η ηλικία της νύχτας του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ακολούθησαν έργα όπως Όρνιθες του Αριστοφάνη, Ευρυδίκη του Ζαν Ανούιγ, Γλυκό πουλί της νιότης του Τενεσί Ουίλιαμς, Επικίνδυνη στροφή του Τζον Πρίσλεϊ, Άσκηση πέντε δακτύλων του Πίτερ Σάφερ, Το θαύμα της Άννι Σάλιβαν του Γουίλιαμ Γκίμπσον, Η μικρή μας πόλη του Θόρντον Ουάιλντερ (σε σκηνοθεσία Μάριου Πλωρίτη), Πεγκ, καρδούλα μου του Τζον Μάνερς, Μια ιστορία του Ιρκούτσκ του Αλεξέι Αρμπούζοφ, Ένας μήνας στην εξοχή του Ιβάν Τουργκένιεφ, Ο δικέφαλος αετός του Ζαν Κοκτώ. Έγινε συνιδρυτής του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου και εμφανίστηκε στα έργα Καπιταίν Σελ Καπιταίν Εσό του Σερζ Ρεζβάνι και Η μάνα του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Από το 1967 και για μια δεκαετία, ως θιασάρχης μαζί με την Ξένια Καλογεροπούλου ανέβασε σημαντικά θετρικά έργα όπως: Ο γλάρος του Αντόν Τσέχοφ, Αφροδίτη και ντέτεκτιβ του Πίτερ Σάφερ, Καημένε μου Μάρικ του Αλεξέι Αρμπούζοφ, Ο σοβαρός κύριος Ερνέστος του Όσκαρ Ουάιλντ, Η ηδονή της τιμιότητας του Λουίτζι Πιραντέλο, Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες του Λέοναρντ Γκερς, Ο επιθεωρητής του Νικολάι Γκόγκολ, Το αυγουστιάτικο φεγγάρι του Τζον Πάτρικ, Λουβ του Μάρεϊ Σίσγκαλ, Φτωχέ φονιά του Πάβελ Κόχουτ, Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή του Λουίτζι Πιραντέλο, Ο δάσκαλος του Μπέρτολτ Μπρεχτ και Βρικόλακες του Ερρίκου Ίψεν.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, πρωταγωνίστησε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο Νυφικό κρεβάτι του Γιαν ντε Χάρντογκ, με τον θίασο Καρέζη-Καζάκου στην Παναγία των δολαρίων του Γκάρσον Κάνιν και με τους Μάνο Κατράκη και Μελίνα Μερκούρη στο έργο Συντροφιά με τον Μπρεχτ του Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Τη δεκαετία του 1980, ανέβασε με το δικό του θίασο στο θέατρο Αθηνά το Γλυκό πουλί της νιότης του Τενεσί Ουίλιαμς, με συμπρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη, το Μπεντ του Μάρτιν Σέρμαν,[1] Το τέλος της κυρίας Τσέινι του Φ. Λόνσντεϊ με συμπρωταγωνίστρια τη Μιμή Ντενίση, Το παιχνίδι του έρωτα του Πιέρ ντε Μαριβώ, τα Οργισμένα νιάτα του Τζον Όσμπορν, Το πιο αληθινό του Τομ Στόπαρντ, Αμαντέους και Μαύρη κωμωδία του Πίτερ Σάφερ, Επικίνδυνες σχέσεις του Κρίστοφερ Χάμπτον.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις Ξενοδοχείο ο παράδεισος του Ζορζ Φεντώ, Λοκαντιέρα του Κάρλο Γκολντόνι, Καινούρια σελίδα του Νιλ Σάιμον, ενώ συμμετείχε επίσης στις επιθεωρήσεις Γελάς Ελλάς αγελάς και Χορός του Οζαλόγγου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 συνεργάστηκε με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και ερμήνευσε τον Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ (1990) και τον Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1991 και 1992).

Την περίοδο 1993-1995 ακολούθησε η συνεργασία του με τον Ρώσο σκηνοθέτη Γιούρι Λιουμπίμοφ στον Γλάρο του Αντόν Τσέχοφ, τους Δανειστές του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ και τον Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ.

Το 1997 ερμήνευσε τον Δον Ζουάν του Μολιέρου σε παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου. Στη συνέχεια πρωταγωνίστησε στις παραστάσεις Ούτε κρύο ούτε ζέστη του Φραντς Ξάβερ Κρόετς, ενώ συμμετείχε και στην παράσταση-αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη με τίτλο Όπου και να ταξιδέψω….[2] Το 2000 συνεργάστηκε ξανά με το Αμφιθέατρο ερμηνεύοντας τον Φάουστ του Γιόχαν Γκαίτε. Την περίοδο 2000-2001 πρωταγωνίστησε στο έργο Ο θαυματοποιός του Μπράιαν Φρίελ στο Απλό Θέατρο,[3] για το οποίο απέσπασε το Βραβείο Ερμηνείας Αιμίλιος Βεάκης. Το 2003 συνεργάστηκε ξανά με το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» και πρωταγωνίστησε στην παράσταση Προσωπική συμφωνία του Ρόναλντ Χάργουντ, η οποία γνώρισε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία για δύο σεζόν, ενώ συμμετείχε και στη μουσική παράσταση-αφιέρωμα των μαθητών της σχολής του Θεάτρου Τέχνης στους Κάρολο Κουν και Μάνο Χατζιδάκι Ο ύμνος στους θεούς ας πάει σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.[4][5] Το 2004 ερμήνευσε τον μονόλογο του Μ. Μακλιαμόρ Το πορτρέτο του Όσκαρ Ουάιλντ και πρωταγωνίστησε στις Τρεις αδελφές του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς.

Το 2007 πρωταγωνίστησε στην Επιστροφή του Τζόζεφ Κόνραντ, όπου τιμήθηκε για την ερμηνεία του με το Θεατρικό Βραβείο Κοινού. Το 2008 πρωταγωνίστησε στην Επιστροφή της γηραιάς κυρίας του Φρίντριχ Ντίρενματ και το 2009 στον Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Το 2010 έπαιξε στο βραβευμένο έργο Ο θεός της σφαγής της Γιασμίνα Ρεζά, την περίοδο 2011-2013 στην παράσταση Ο δρόμος περνάει από μέσα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ενώ το 2012 ερμήνευσε τον Πατέρα του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ. Την περίοδο 2014-2015 ερμήνευσε τον Θείο Βάνια του Αντόν Τσέχοφ. Το 2016 πρωταγωνίστησε στην παράσταση Από τη σιωπή έως την άνοιξη του Λεωνίδα Προυσαλίδη. Τη διετία 2017-2018 πρωταγωνίστησε στους Ήρωες του Ζεράρ Σιμπλερά σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς, [6] όπου και τιμήθηκε για την ερμηνεία του με το Θεατρικό Βραβείο Κοινού 2018. Το 2019 πρωταγωνίστησε στο βραβευμένο έργο της Μαρίλια Σαμπέρ Τόρες Ένας αληθινός καουμπόι.

Αρχαία τραγωδία

Το 1973 πρωταγωνίστησε στην τραγωδία Βάκχαι του Ευριπίδη στο ΚΘΒΕ. Το 1990, σε παραγωγή του Αμφιθεάτρου, ερμήνευσε τον Ορέστη στην Ορέστεια του Αισχύλου και στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή (1991). Το 1993 υποδύθηκε τον Διόνυσο στις Βάκχες του Ευριπίδη, το 1997 τον αγγελιοφόρο στον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή, σε παραγωγή του Θεάτρου Τέχνης και το 2007 τον παιδαγωγό στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Πίτερ Στάιν και παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου. Το 2014 υποδύθηκε τον βασιλιά Δαρείο στους Πέρσες του Αισχύλου σε παραγωγή του ΚΘΒΕ, ενώ το 2017 υποδύθηκε τον Φέρη στην τραγωδία Άλκηστις του Ευριπίδη σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Το 2019 είχε το ρόλο του αφηγητή στο Δάφνις και Χλόη του Λόγγου.

Κινηματογράφος και τηλεόραση

Στον κινηματογράφο, πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 30 ταινίες. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961 στην ταινία ”Ποια είναι η Μαργαρίτα” με την Τζένη Καρέζη. Την επόμενη χρονιά ερμήνευσε τον Ορέστη στην Ηλέκτρα σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, ταινία που απέσπασε 25 διεθνείς διακρίσεις (μεταξύ των οποίων και υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας). Το 2008 κέρδισε το Βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία Σκλάβοι στα δεσμά τους σε σκηνοθεσία Τώνη Λυκουρέση.

Στην τηλεόραση, έπαιξε σε περισσότερες από 15 σειρές, με σημαντικότερες τη Δασκάλα με τα χρυσά μάτια και τον Συμβολαιογράφο το 1979.

Αφήγηση – τραγούδι

Το 1971, μαζί με την Αφροδίτη Μάνου κυκλοφόρησαν το ντουέτο Σαν με κοιτάς. Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε ως ηχητική επένδυση για την ταινία Εκείνο το καλοκαίρι και συμπεριλήφθηκε σε αρκετά άλμπουμ. Το 1972 συμμετείχε ως αφηγητής στο τραγούδι Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω του Γιώργου Νταλάρα. Το 2001, συμμετείχε ως αφηγητής με τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης στην παρουσίαση του Άξιον Εστί – Πνευματικό Εμβατήριο στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού[7] και σε λοιπές συναυλίες ανά την Ελλάδα καθώς και στο αφιέρωμα στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο που παρουσιάστηκε στη Μακρόνησο. Το 2007 συμμετείχε ως αφηγητής στα κομμάτια Τραγούδι του παλιού καιρού και Ελένη του Μανώλη Μητσιά από το δίσκο Αργοναύτες.[8] Το 2014 συμμετείχε επίσης ως αφηγητής στο μεγάλο ορχηστρικό έργο με θεματικό χαρακτήρα, για αφηγητή, σολίστες, χορωδία και ορχήστρα Μέρες Επιταφίου, που βασίστηκε στο πρωτότυπο κείμενο του Νίκου Γκάτσου και μελοποίηση του Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Με την ιδιαίτερα εκφραστική φωνή του έχει ντύσει πληθώρα διαφημίσεων στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.