Τι έχει να προσφέρει η Ευρώπη στον Τραμπ;

«Εάν κερδίσει ο Ντόναλντ Τραμπ, θα πρέπει να ντυθούμε ζεστά», δήλωσε ο Μάρκους Σόντερ, ένας από τους πιο ανώτερους πολιτικούς της Γερμανίας.

Ο ηγέτης του βαυαρικού συντηρητικού κόμματος, της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης, Σόντερ απάντησε στην προειδοποίηση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ -και πιθανότατα του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ- τον Φεβρουάριο ότι ήταν πρόθυμος να αφήσει τη Ρωσία να κάνει «ό,τι διάολο θέλει» στα μέλη του ΝΑΤΟ. μην πληρώνουν το δίκαιο μερίδιό τους. «Χρειαζόμαστε έναν πλήρως εξοπλισμένο στρατό», είπε ο Söder.

Δύο μήνες μετά, το επίπεδο συναγερμού έχει πλέον βαθύνει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στερούμενη από όπλα και πυρομαχικά, η Ουκρανία υφίσταται σοβαρές απώλειες. Η Γάζα έχει ισοπεδωθεί και χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί ως απάντηση στη σφαγή στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου. Και το Ιράν έχει τώρα εξαπολύσει το πρώτο του άμεσο χτύπημα στο Ισραήλ, προμηνύοντας μια ευρύτερη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή.

Τουλάχιστον οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να έχουν κάποιον με τον οποίο μπορούν να μιλήσουν στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, καθώς η διατλαντική συνεργασία ήταν ισχυρή. Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει μέσα σε λίγους μήνες. Και η πρόβλεψη του τι μπορεί να θέλει ο Τραμπ από την Ευρώπη είναι, φαίνεται, μια μαχαιριά στο σκοτάδι.

Η προοπτική της επιστροφής του Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ καταναλώνει τις καγκελαριές σε όλη την ήπειρο, με τους διπλωμάτες να γράφουν άφθονα ενημερωτικά σημειώματα στις πρωτεύουσές τους, εξετάζοντας τις συνέπειες μιας πιθανής δεύτερης θητείας. Προσφέρουν ένα ευρύ φάσμα σεναρίων, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων εμπορικών φραγμών, παραίτησης των ΗΠΑ από την Ουκρανία και καθιστώντας το ΝΑΤΟ ουσιαστικά περιττό, και η Ουάσιγκτον ενδεχομένως να επεκτείνει μεγαλύτερη άδεια σε αυταρχιστές σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ. .

Αλλά αυτό που είναι τόσο ανησυχητικό – όπως ανακάλυψα κατά τη διάρκεια ενός πρόσφατου ταξιδιού στην Ουάσιγκτον – είναι ο βαθμός στον οποίο όλη αυτή η ανάλυση, όσο λεπτομερής κι αν είναι, βασίζεται σε εικασίες. Όπως έδειξε η πρώτη θητεία του Τραμπ, δεν ακολουθεί προβλέψιμα πρότυπα συμπεριφοράς.

Έτσι, οι διπλωμάτες φλερτάρουν επιμελώς οποιονδήποτε και όλους όσους ισχυρίζονται ότι έχουν το αυτί του Τραμπ, αφού η επιλογή του για την κορυφαία ομάδα θα είναι καθοριστική. Κατά τη διάρκεια της πρώτης προεδρίας του, ο Τραμπ απολάμβανε να παίζει αξιωματούχους εναντίον ενός άλλου. Έτσι, εάν το δικαστήριο του περιέχει μια ποικιλία απόψεων, μπορεί να υπάρχει περιθώριο για συμβιβασμό – μια ευκαιρία να αποφευχθεί το ακραίο, με τον Τραμπ να πέφτει αισίως κάπου ανάμεσα στις ανταγωνιστικές απόψεις της κυβέρνησής του.

Και όμως, όπως άκουσα από μόνος μου σε πολλές συζητήσεις, αυτή η μορφή τριγωνισμού θα μπορούσε να παράγει αποτελέσματα που κυμαίνονται από μέτρια ανησυχητικά έως τρομακτικά.

Για παράδειγμα, ένας υψηλόβαθμος Ρεπουμπλικανός μου πρότεινε ότι ο Τραμπ μπορεί να μην ακολουθήσει αμέσως την πρότασή του να κλείσει μια συμφωνία με τον Πούτιν για την Ουκρανία εντός 24 ωρών. Αντίθετα, θα έδινε στην Ευρώπη ένα τελεσίγραφο: Αν ενδιαφέρεσαι για αυτή τη χώρα, τότε την υπερασπίζεσαι. Δεν θα εμπλακώ σε καμία πλευρά. Ωστόσο, μια τέτοια πρόταση θα βύθιζε το ΝΑΤΟ και την ΕΕ σε αιχμηρά, δημιουργώντας σύγκρουση μεταξύ χωρών που είναι έτοιμες να αυξήσουν ριζικά τις αμυντικές δαπάνες ό,τι μπορεί, και εκείνων που απλώς δεν θα το έκαναν.

Και πουθενά το σοκ από όλα αυτά δεν είναι πιο εξουθενωτικό όσο στη Γερμανία – τη χώρα που στήριξε ολόκληρη την εξωτερική της πολιτική στις αμυντικές εγγυήσεις από τις ΗΠΑ, στο εμπόριο με την Κίνα και σε μια ολοένα και πιο απογοητευτική προσπάθεια προσέγγισης με τη Ρωσία.

Οι σχέσεις μεταξύ Βερολίνου και Ουάσιγκτον ήταν ιδιαίτερα σκληρές κατά την πρώτη θητεία του Τραμπ. Τον Μάρτιο του 2017, η Μέρκελ πέταξε στην Ουάσιγκτον για την πρώτη της συνάντηση με τον νέο πρόεδρο, αλλά η επίσκεψη ξεκίνησε άσχημα – η Μέρκελ πρόσφερε στον Τραμπ το χέρι της στο Οβάλ Γραφείο μπροστά στις κάμερες και εκείνος δεν το πήρε. Στη συνέχεια, όταν ο Τραμπ έστειλε τον ακροδεξιό σχολιαστή του Fox News Ρίτσαρντ Γκρένελ στο Βερολίνο ως πρεσβευτή των ΗΠΑ, η Μέρκελ εγκατέλειψε τη σχέση. Υποσχόμενος να «ενδυναμώσει τους συντηρητικούς» σε όλη την Ευρώπη, ο Γκρένελ κατήγγειλε τη Γερμανία και τη Μέρκελ σε τακτική βάση.

Παρά την προτροπή αρκετών Γερμανών βουλευτών, η Μέρκελ αντιστάθηκε στο να κηρύξει τον Γκρενέλ persona non grata, αλλά η υπόθεση μίλησε πολύ για την κατάρρευση των δεσμών. Και το γεγονός ότι το όνομα του Γκρένελ φέρεται τώρα να διεκδικεί τη θέση του υπουργού Εξωτερικών έχει βυθίσει το Βερολίνο σε απόγνωση.

Ωστόσο, όποιος κι αν πάρει τις κορυφαίες θέσεις εργασίας στην Ουάσιγκτον, ο σημερινός καγκελάριος της Γερμανίας Όλαφ Σολτς είναι απίθανο να γίνει στόχος τόσο κατάφωρων προσβολών όπως ήταν ο προκάτοχός του. Η Γερμανία ξοδεύει τώρα πολύ περισσότερα για την άμυνα, οδεύοντας προς τον στόχο του 2 τοις εκατό του ΑΕΠ που έχει γίνει φυλαχτός για τον Τραμπ – όπως, πράγματι, ήταν και για τους προηγούμενους προέδρους των ΗΠΑ. Οι σχέσεις μεταξύ του Σολτς και της κυβέρνησης Μπάιντεν είναι ισχυρές και έχει σημειωθεί η ένθερμη υποστήριξη της γερμανίδας καγκελαρίου προς το Ισραήλ.

Η στάση της Γερμανίας έχει σκληρύνει και αυτό παρέχει κάποια επιβεβαίωση — αλλά μόνο κάποιες.

Ακόμα κι αν ο Τραμπ δεν κερδίσει τον Νοέμβριο, τα θεμελιώδη στοιχεία παραμένουν τα ίδια. Η Ευρώπη παραμένει εξ ολοκλήρου εξαρτημένη από την άμυνα των ΗΠΑ και η Ουάσιγκτον το θεωρεί αβάσιμο. Εν τω μεταξύ, η έννοια της στρατηγικής αυτονομίας – που προωθείται τακτικά από τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν – παραμένει απατηλή και πηγή εκνευρισμού για το Βερολίνο, το οποίο τη βλέπει ως μια προσπάθεια αποδυνάμωσης της διατλαντικής σχέσης.

Πράγματι, η ρητορική άνθηση του Τραμπ πέτυχε να εστιάσει τα μυαλά, αναγκάζοντας την Ευρώπη να αντιμετωπίσει πώς θα μπορούσε να αμυνθεί μόνη της. Όπως είπε ο Bruno Kahl, επικεφαλής της γερμανικής υπηρεσίας εξωτερικών πληροφοριών BND: «Εάν η Δύση δεν επιδείξει ξεκάθαρη ετοιμότητα για άμυνα, ο Πούτιν δεν θα έχει κανένα λόγο να μην επιτεθεί πλέον στο ΝΑΤΟ».

Γεγονός είναι ότι, στην πρώτη του θητεία, οι προτεραιότητες του Τραμπ ήταν η Κίνα και ο Ινδο-Ειρηνικός, όπως ήταν και για τον πρώην Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα – αν και και οι δύο δεν θα ήθελαν να παραδεχτούν την ομοιότητα. Και τώρα, με τις εντάσεις στη Μέση Ανατολή σε οριακό σημείο, ο Τραμπ πιθανότατα θα θέλει να αποδεσμευτεί, όπως το βλέπει, από τον εκνευρισμό που είναι η Ουκρανία.

Ευτυχώς, υπάρχει ευρεία συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαίων διπλωματών σχετικά με τα άμεσα βήματα που θα πρέπει να λάβουν μετά από μια νίκη Τραμπ: Δηλαδή, να τον πείσουν να διασφαλίσει ότι κάποια μελλοντικά όπλα μπορούν ακόμη να σταλούν στην Ουκρανία, κερδίζοντας έτσι χρόνο στην Ευρώπη για να επανεξοπλίσει τόσο το Κίεβο όσο και τον εαυτό του και πείθοντάς τον να μην συνάψει μονομερή συμφωνία με τον Πούτιν.