«Τα ρεύματα φέρνουν ζωή – και τα πλαστικά»: ζώα των Γκαλαπάγκος ζουν ανάμεσα σε σωρούς απορριμμάτων

Καθώς οι διπλωμάτες αναζητούν μια συμφωνία για τον περιορισμό του αυξανόμενου προβλήματος του πλαστικού στον κόσμο, σωροί από μπουκάλια, σημαδούρες, δίχτυα και συσκευασίες συνεχίζουν να συσσωρεύονται σε αυτό που θα έπρεπε να είναι ένα παρθένο περιβάλλον

Το μικρό μας αλιευτικό σκάφος σταματάει σε έναν ρηχό κόλπο νοτιοανατολικά του Puerto Ayora, Santa Cruz, στα νησιά Γκαλαπάγκος , μια πράσινη χελώνα εμφανίζεται δίπλα μας, ακολουθούμενη από μια δεύτερη και μετά μια τρίτη λίγα μέτρα μακριά. Μια κηλιδωτή ακτίνα αετού γλιστρά κάτω από το σκάφος.

Ο πλοίαρχος, Ντον Νέλσον, βαδίζει στον μαύρο ηφαιστειακό ύφαλο, ολισθηρό από φύκια. Ακολουθούμε, περνώντας από εκτεθειμένες ρίζες μαγγρόβια και μέχρι ψηλότερα. Οι πελεκάνοι που πέφτουν στα δέντρα και τα μικρά πουλιά, που κουρνιάζουν σε κλαδιά, αγνοούν την προσέγγισή μας.

Αυτό το απομακρυσμένο αρχιπέλαγος εξακολουθεί να φιλοξενεί τα μοναδικά είδη όπως οι γιγάντιες χελώνες και οι σπίνοι που ενέπνευσαν τη θεωρία της εξέλιξης του φυσιοδίφη Κάρολου Δαρβίνου σχεδόν πριν από δύο αιώνες, και είναι αδύνατο να μην εντυπωσιαστείτε από τη φαινομενική αρμονία με την οποία συνυπάρχουν τα ζώα με τους ανθρώπους εδώ.

Στη συνέχεια, όμως, μπροστά, ένα τρομακτικό θέαμα: ένα θαλάσσιο ιγκουάνα, ένα αξιοσημείωτο είδος των Γκαλαπάγκος που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο, κάθεται πάνω σε ένα λόφο πλαστικών απορριμμάτων –σημαδούρες ψαρέματος, βαρέλια λαδιού, οικιακά δοχεία και μπουκάλια ποτών – που σπρώχνονται στον ύφαλο από την υψηλή ανοιξιάτικη παλίρροια. Το προϊστορικής όψης ερπετό, που έχει χαρακτηριστεί ως ευάλωτο από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN), είναι ένα από τα είδη που κινδυνεύουν περισσότερο από το πλαστικό.

«Αυτοί οι ύφαλοι είναι τόποι ανάπαυσης για πελεκάνους και θαλάσσια ιγκουάνα», λέει η Mariana Vera, διευθύντρια προγράμματος της Conservation International στα Γκαλαπάγκος. «Υπάρχουν πολλές χελώνες γιατί είναι η εποχή της φωλιάς. Είναι συντριπτικό και λυπηρό να τα βλέπεις γεμάτα πλαστικό.”

Η έρευνα έχει βρει ότι το μεγαλύτερο μέρος του πλαστικού που ξεπλένεται εδώ προέρχεται από το Περού, τον Ισημερινό και την Κίνα . Το πλαστικό που προέρχεται από την Ασία είναι απίθανο να έχει φτάσει στα Γκαλαπάγκος μέσω των ωκεάνιων ρευμάτων, σύμφωνα με μια μελέτη του 2019 , η οποία υποδηλώνει ότι αντικείμενα με ασιατικές ετικέτες είναι πιθανό να προέρχονται από κοντινά αλιευτικά σκάφη.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, περίπου το 20% της πλαστικής ρύπανσης στον ωκεανό προέρχεται από θαλάσσιες πηγές, αλλά στα Γκαλάπαγκος, αν και οι εκτιμήσεις ποικίλλουν πολύ, το ποσοστό αυτό θα μπορούσε να φτάσει το 40%, σύμφωνα με έρευνα που πρόκειται να δημοσιευτεί από το θαλάσσιο αποθεματικό των Γκαλαπάγκος και το Γκαλαπάγκος Conservation Trust.

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που τα νέα για έναν τεράστιο αλιευτικό στόλο με εκατοντάδες κυρίως κινεζικά σκάφη που περιβάλλουν την άκρη αυτού του καταφυγίου συγκλόνισαν τον κόσμο. Οδήγησε σε μια υπόσχεση, από τον τότε πρόεδρο του Ισημερινού, Lenín Moreno , να προστατεύσει αυτό που περιέγραψε ως «ένα σπόρο ζωής για ολόκληρο τον πλανήτη» και σε διάφορες διπλωματικές συμφωνίες μεταξύ των χωρών.

Έκτοτε, ο κινεζικός αλιευτικός στόλος φέρεται να έχει κρατήσει μεγαλύτερη απόσταση από την αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) του Ισημερινού, μια περιοχή που εκτείνεται 200 ναυτικά μίλια πέρα από τις ακτές του, σε όλη την οποία έχει δικαιοδοσία στους θαλάσσιους πόρους.

Όμως η παράνομη απόρριψη πλαστικών απορριμμάτων από τα αλιευτικά της σκάφη στην ανοιχτή θάλασσα –εκτός ΑΟΖ– μαζί με τα άλλα πλαστικά από την ηπειρωτική Λατινική Αμερική, συνεχίζεται. «Το πρόβλημα είναι συνεχές», λέει ο Rodrigo Robalino, υπεύθυνος περιβάλλοντος του εθνικού πάρκου Γκαλαπάγκος, που μας συνοδεύει.

Τα νησιά είναι η δεύτερη πιο σημαντική περιοχή ωοτοκίας και τροφοδοσίας για τις θαλάσσιες χελώνες, που καταγράφονται ως απειλούμενα από την IUCN, μετά το Μεξικό.

«Βρίσκουμε τέτοια ρύπανση σε όλα τα νησιά, αλλά υπάρχουν hotspots όπου συγκεντρώνονται οι παλίρροιες και τα ρεύματα», λέει ο Robalino. Οι προσήνεμες ακτές έχουν βαρύτερο πλαστικό.

Περπατάμε μπροστά από τεράστιες στήλες κάκτων σε μια περαιτέρω παλίρροια από λευκασμένες από τον ήλιο ρίζες μαγγρόβια, σκορπισμένες με κυρίως διαφανή πλαστικά μπουκάλια ποτών.

Η ρύπανση είναι πρόσφατη, λέει ο Robalino, γιατί είναι ξεκάθαρη, χωρίς βαρέλια. Μετράμε συνολικά 21 μπουκάλια, ανάμεσα σε σκέλη πετονιάς. Έξι, συμπεριλαμβανομένου ενός διανομέα σαπουνιού, έχουν ασιατικές ετικέτες. Τρεις είναι περουβιανές, με μάρκες όπως η Inca Kola, μια κοινή περουβιανή μάρκα και η Coca-Cola, και η Sporade, που κατασκευάζεται από την AJE και πωλείται σε όλη τη Λατινική Αμερική. Αυτά με ετικέτες περιλαμβάνουν διεθνείς μάρκες, όπως η Dasani, κατασκευασμένη από την Coca-Cola και η PepsiCo’s Gatorade.

«Αυτά τα πλαστικά μπουκάλια προέρχονται από άλλες χώρες της περιοχής», λέει ο Robalino. «Αλλά και από διεθνείς αλιευτικούς στόλους, συμπεριλαμβανομένου του κινεζικού στόλου που περιβάλλει το θαλάσσιο απόθεμα». Δύο φορές την εβδομάδα, το αποθεματικό οργανώνει καθαρισμούς στα τέσσερα κατοικημένα νησιά: Isabela, Floreana, San Cristóbal και Santa Cruz. Το πλαστικό αποστέλλεται στο Γκουαγιακίλ, 600 μίλια μακριά στον Ισημερινό , για ανακύκλωση ή υγειονομική ταφή.

Πέρυσι συγκέντρωσαν 13 εκατομμύρια τόνους. Για τα πιο απομακρυσμένα νησιά (υπάρχουν 13 μεγάλα νησιά και πολλά άλλα μικρότερα), είναι δυνατοί μόνο περισταστικοί καθαρισμοί. Η πρόσβαση σε αυτά είναι πιο δύσκολη και μπορεί να κοστίσει έως και 2.000 $ (1.600 £) και να χρειαστούν έως και 15 ημέρες για να φτάσετε εκεί, να καθαρίσετε τις παραλίες και να επιστρέψετε. Από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο, οι καιρικές συνθήκες καθιστούν αδύνατη την πρόσβαση σε πολλά νησιά. Για τον Robalino, τη Vera και τους ψαράδες και τους εθελοντές της κοινότητας που συμμετέχουν, οι καθαρισμοί είναι ένα σισύφειο έργο. Αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή.

«Αν δεν το κάνουμε, το πλαστικό διασπάται σε ίνες που τα πουλιά χρησιμοποιούν συχνά για φωλιές και στη συνέχεια σε μικροπλαστικά, τα οποία μπορούν να μεταφερθούν από τον άνεμο ή να πάνε στον ωκεανό», λέει ο Robalino. Μολυσμένα με χημικές ουσίες, τα μικροπλαστικά μπορεί να είναι τοξικά και να προκαλέσουν γενετική βλάβη στη θαλάσσια ζωή και στον άνθρωπο όταν καταποθούν.

Τα νερά γύρω από τα νησιά Γκαλαπάγκος, τα οποία χαρακτηρίστηκαν ως μνημείο κληρονομιάς της Unesco το 1978, είναι από τα πλουσιότερα στη Γη για βιοποικιλότητα, εν μέρει λόγω της θέσης τους ανάμεσα σε τρία μεγάλα ωκεάνια ρεύματα. Το μεγαλύτερο, το ρεύμα Humboldt, σαρώνει κρύο, πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά νερό από την Ανταρκτική κατά μήκος των ακτών της Χιλής και του Περού, πριν στρίψει δυτικά προς τα νησιά.

Χάρη στην προστασία που προσφέρει το θαλάσσιο καταφύγιο, η βιοποικιλότητα στα νησιά, το 97% των οποίων είναι ακατοίκητα, παραμένει σχετικά αδιατάρακτη. Όμως τα ρεύματα, με τα πλούσια θρεπτικά συστατικά τους, έχουν οδηγήσει σε δύο από τις μεγαλύτερες απειλές: την υπεραλίευση και τη ρύπανση από πλαστικά.

«Τα ρεύματα είναι πηγή ζωής στα Γκαλαπάγκος», λέει ο Nicolás Moity, θαλάσσιος οικολόγος στο Ίδρυμα Charles Darwin στη Σάντα Κρουζ. «Έφεραν το είδος εδώ στην αρχή. Οι πρώιμες γιγάντιες χελώνες ήρθαν από την ηπειρωτική χώρα ως μικρές χελώνες και εξελίχθηκαν εδώ.

«Έχετε ζεστά και κρύα ρεύματα που αναμειγνύονται, δημιουργώντας μια εκπληκτική πληθώρα ζωής. Έχετε πιγκουίνους και κοράλλια στο ίδιο μέρος.

«Αλλά τώρα, σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, τα ρεύματα φέρνουν πλαστικά στα Γκαλαπάγκος», λέει.

Ο Moity, ο οποίος συνεργάζεται με το καταφύγιο και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις για να προσδιορίσει πώς οι τοποθεσίες συσσώρευσης πλαστικών επηρεάζουν τη βιοποικιλότητα, ώστε να μπορούν να στοχεύουν καλύτερα τους καθαρισμούς, λέει ότι μετά από μερικά ταξίδια συλλογής πλαστικών, «επιστρέφεις τρεις μέρες αργότερα και βλέπεις το ίδιο “.

«Τα ρεύματα φέρνουν ζωή – και τα πλαστικά»: ζώα των Γκαλαπάγκος ζουν ανάμεσα σε σωρούς απορριμμάτων Καθώς οι διπλωμάτες αναζητούν μια συμφωνία για τον περιορισμό του αυξανόμενου προβλήματος του πλαστικού στον κόσμο, σωροί από μπουκάλια, σημαδούρες, δίχτυα και συσκευασίες συνεχίζουν να συσσωρεύονται σε αυτό που θα έπρεπε να είναι ένα παρθένο περιβάλλον.

Πηγή/ Η Karen McVeigh στα νησιά Γκαλαπάγκος/theguardian.com