Αίθρα Λυκουρέζου: «Τα ναρκωτικά χτυπάνε όλες τις πόρτες, δεν έχει να κάνει με την οικογένεια»

H Mαρία-Ελένη Λυκουρέζου, που άλλαξε πρόσφατα το όνομά της σε Αίθρα, μίλησε για τη μητέρα της Ζωή Λάσκαρη, τη δύσκολη διαχείριση της απώλειάς της και τον λόγο που δεν μπορούσε για επτά χρόνια να πάει στο θέατρο.

Η ηθοποιός ήταν καλεσμένη στο πλατό της εκπομπής «Καλύτερα αργά» το βράδυ της Παρασκευής 26 Απριλίου.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Αίθρα Λυκουρέζου (@aithralykourezou12)

Αρχικά, αναφέρθηκε στην επαγγελματική της πορεία: «Έχω παίξει στο θέατρο με τη μητέρα μου, έχω παίξει και χωρίς τη μαμά, έχω στήσει παραστάσεις μουσικοχορευτικές και γενικότερα έχω μεγαλώσει μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό. Απλά μικρότερη δεν είχα το τσαγανό να το κάνω γιατί είχα πάντα την εικόνα της μάνας μου, που ήταν αυτή που ήταν και ντρεπόμουν. Κάποια στιγμή όμως μου είπε η μητέρα μου “Πρέπει να το κάνεις και θα το κάνουμε μαζί”. Έτσι και έγινε».

Στη συνέχεια, αποκάλυψε το γεγονός ότι για 7 χρόνια δεν είχε πάει να παρακολουθήσει θεατρικό έργο: «Θέλω να ξανακάνω πράγματα στο θέατρο, τώρα κάτι ετοιμάζω για το φθινόπωρο αλλά δεν μπορώ να πω ακόμα. Επτά χρόνια τώρα που λείπει η μάνα μου, δεν είχα μπει ούτε καν σε θέατρο. Δεν μπορούσα καθόλου, με έπνιγε. Ενώ ήταν ένας χώρος πολύ ευχάριστος, με έπνιγε».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Αίθρα Λυκουρέζου (@aithralykourezou12)

Για τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον θάνατο της μητέρας της, η Αίθρα Λυκουρέζου σχολίασε: «Νομίζω πως το πένθος το μεγεθύνουν οι άνθρωποι γύρω σου, οι οποίοι θέλουν να είσαι καλά γρήγορα. Και η κοινωνία που δεν σε αφήνει να πενθήσεις, έτσι όπως θα έπρεπε να πενθήσεις. Δηλαδή “πρέπει να είσαι καλά και χαρούμενος”, “πρέπει να το ξεπεράσεις γρήγορα”, “πρέπει να πάρεις κάτι για να είσαι καλά” Σε αυτό το κομμάτι νομίζω ότι ζοριζόμαστε κάποιοι πιο πολύ».

Επίσης, δήλωσε ότι δεν ξεπέρασε ποτέ τον χαμό της μητέρας της, αλλά το πένθος περνάει από διαφορετικά στάδια. Συγκεκριμένα, σημείωσε: «Δεν έχω ιδέα πότε ξεπερνάμε τον χαμό ενός γονιού, στον καθένα νομίζω ότι είναι διαφορετικό. Εμένα είναι με κύματα. Δηλαδή τον πρώτο καιρό το βούλωνα, γιατί έκανα πράγματα, μετά μου βγήκε και με πλάκωσε για κανά-δυο χρόνια. Μετά ήμουν ξανά καλύτερα, μετά πάλι είχα κάποιες στιγμές. Δεν μπορώ να πω πως “πάει και τελείωσε”, δεν νομίζω ότι συμβαίνει αυτό το πράγμα».