Το πολιτικό ειδύλλιο διαρκείας Σπηλιωτόπουλου – Κασσελάκη

Για όποιον παρακολουθεί την πολιτική πορεία του Άρη Σπηλιωτόπουλου, δεν συνιστά ιδιαίτερη έκπληξη η προσχώρησή του στο επικοινωνιακό επιτελείο του Στέφανου Κασσελάκη.

Ένας πολιτικά ναρκισσιστής, όπως ο πρώην υπουργός του Κώστα Καραμανλή, ακόμη και αν είναι πρώην “γαλάζιος”, είναι ο τέλειος συνεργάτης για τους χρόνιους λάτρεις της εικόνας. Εξάλλου, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος είναι βετεράνος του είδους με τις περισσότερες κουτσομπολίστικες σελίδες από οποιονδήποτε άλλον – ήταν θέμα χρόνου να τον αναζητήσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Η πολιτική χημεία αποτελείται από δύο κοσμικούς, αναφορές σε νέα κοινωνικά κινήματα (οικολογία, woke culture, δικαιώματα LGBTQ κ.λπ.), μερικές νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και πολλά λεφτόδεντρα.

Κατά κάποιον τρόπο, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος ήταν ο Κασσελάκης της εποχής του. Εισήγαγε γρήγορα το “πάντρεμα” της πολιτικής με το lifestyle και μας χάρισε μερικές από τις πιο ανεξίτηλες εικόνες κοινοβουλευτικού ναρκισσισμού: το 2000, ως εκπρόσωπος Τύπου, φωτογραφήθηκε στο περιοδικό “Γυναίκα” σε μια αισθησιακή, ρωμαϊκού τύπου πόζα με μια πετσέτα γύρω από το λαιμό του σε ένα μπάνιο. Τότε ήταν που ο Γιώργος Καρατζαφέρης τον αποκάλεσε “Σαλώμη”, με μάλλον ομοφοβική χροιά, σχόλιο που οδήγησε στη διαγραφή του και στη δημιουργία του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ). Οι φωτογραφίες αυτές δεν υπάρχουν πλέον στο διαδίκτυο. Ωστόσο, ένας νεαρός ταραξίας από την Πάτρα επηρέασε αδικαιολόγητα τον ανιψιό ενός εθνικού ηγέτη και ήταν η αιτία που έχασε τη θέση του εκπροσώπου του.

Παρ’ όλα αυτά, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός Τουρισμού, φωτογραφήθηκε και πάλι στο κατάρτι μιας θαλαμηγού για κοσμικό περιοδικό. Πρόκειται για μια σχετικά γνωστή φωτογραφία, που κυκλοφορεί εν αφθονία στο διαδίκτυο.

Μετά την παραίτησή του από τη Βουλή το 2014, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος επιδίωξε την υπερέκθεση: κολύμπι στη Μύκονο, συχνές προσκλήσεις σε γιοτ, κοσμοπολίτικα νυχτερινά κέντρα, θαμώνας του Κολωνακίου και της Αράχωβας. Σαμαράς, Μαϊμαράκης και Μητσοτάκης δεν τον έβαλαν ποτέ ξανά στο ψηφοδέλτιο, με διάφορες δικαιολογίες.

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος (και ο Γιάννης Λούλης) λέγεται ότι οδήγησε τον Καραμανλή προς το κέντρο (τον μεσαίο χώρο, όπως συχνά τον αποκαλούσαν τότε). Ο Σπηλιωτόπουλος δήλωσε ότι το κέντρο είναι “το σημείο συνάντησης όλων των κοινωνικών ρευμάτων και στοχεύει στην εξάλειψη του παραδοσιακού διαχωρισμού μεταξύ αριστεράς και δεξιάς”. Χάρη σε αυτή τη στρατηγική, λέει ο Καραμανλής, έσπρωξε την παραδοσιακή δεξιά προς μια μετριοπαθή κεντροδεξιά και εγκαταστάθηκε στο Μαξίμου για δύο θητείες.

Το ίδιο φαίνεται να φαντάζεται και ο Κασσελάκης για τον εαυτό του σήμερα. Πιστεύει ότι αν κάνει το ίδιο για την Αριστερά, μπορεί να γίνει και αυτός πρωθυπουργός για δύο θητείες. Τι καλύτερο λοιπόν από το να επιστρατεύσει έναν καλαματιανό πολιτικό – έναν συνταξιούχο πολιτικό από το προάστιο Κολωνάκι άλλωστε – και να επαναλάβει το δοκιμασμένο εγχείρημα;

Το πρόβλημα με τον μεσαίο χώρο είναι ότι εξελίσσεται διαρκώς και κάθε φορά πρέπει να επαναπροσδιορίζεται ανάλογα με την κατάσταση. Έσπασε τα όρια και τα φράγματα με την κεντροαριστερά, προσέλκυσε μέρος της ατζέντας της σοσιαλδημοκρατίας και του πολιτικού της προσωπικού, σεβάστηκε την παραδοσιακή συντηρητική δεξιά και δημιούργησε μια ισχυρή κεντροδεξιά ευρωπαϊκού τύπου.

Ακόμη και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος έχει παραδεχτεί τη στρατηγική Μητσοτάκη. Μιλώντας τον Μάιο του 2019 στο συριζαϊκό ραδιόφωνο Στο Κόκκινο έκανε λόγο για «επιτυχημένη επικοινωνιακή στρατηγική αμερικανικής εμπνεύσεως», σχολιάζοντας τον τρόπο με τον οποίο διεκδίκησε η ΝΔ την ψήφο των πολιτών». «Πήγε με λογική «ΤΙΝΑ», δηλαδή ότι δεν υπάρχει εναλλακτική» είπε, δανειζόμενος στην επικοινωνία έναν αγαπημένο όρο της Θάτσερ για τον καπιταλισμό.

Δεν είναι βέβαιο αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται με παρόμοιο τρόπο. Ή, εν πάση περιπτώσει, μπορεί να έχουν προηγηθεί ιδεολογικές εικασίες. Το δικό του εγχείρημα (μέχρι σήμερα) είναι ένα ευκίνητο one-man show, που δρομολογείται καθημερινά χωρίς άλλους παίκτες. Ακόμη και βετεράνοι της Κουμουνδούρου και πρώιμα στηρίγματα της υποψηφιότητάς του έχουν εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Πιέζει συνεχώς τα όρια της αριστεράς (“Ιερή αμυντική συμμαχία το ΝΑΤΟ), αλλά η πλατφόρμα που προκύπτει δεν είναι τελικά ιδεολογική.

Έτσι, είναι κυρίως η έλλειψη θέσεων που καλείται να διαχειριστεί ο Σπηλιωτόπουλος από τη θέση του συμβούλου επικοινωνίας και του αναλυτή δημοσκοπήσεων. Είναι ο αχαλίνωτος ναρκισσισμός των πολιτικών αρχηγών που βρίσκονται διαρκώς στα κανάλια, μιλώντας για πρόσωπα χωρίς να λένε κάτι ουσιαστικό, λέγοντας και διαψεύδοντας τα πάντα και κρατώντας αδόκιμες θέσεις. Ο Κασσελάκης δεν φαίνεται να αναζητεί έναν ιδεολογικό χώρο, έναν μεσαίο χώρο, ας πούμε, από την Αριστερά. Αντίθετα, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα “κασσελάκειο” εκλογικό σώμα που δεν υπήρξε ποτέ πριν και το οποίο έλκεται μόνο από την περσόνα του. Το πρόβλημά του δεν είναι μια στροφή προς τα δεξιά ή προς το κέντρο, αλλά μια ιδεολογική περιδίνηση, η οποία θα μπορούσε να καταλήξει ακόμη και στο να τον εκτροχιάσει.