Υγιεινομική απόγνωση στους καταυλισμούς της Γάζας

Το να πετάς πάνω από τις σειρές σκηνών 10 βαθιά στους αμμόλοφους που εκτείνονται πίσω από τη Μεσόγειο Θάλασσα είναι μια υπενθύμιση καλύτερων εποχών στη Γάζα: μια ρόδα λούνα παρκ.

Τώρα, οι καφετέριες, τα μονοπάτια και το μικροσκοπικό τρένο του λούνα παρκ Asda’a σκοτίζονται από εκατοντάδες καταφύγια, τα οποία έχουν στήσει μερικά από τα μισό εκατομμύριο πρόσφατα εκτοπισμένους που έχουν φτάσει σε αυτήν την αμμώδη λωρίδα της ακτογραμμής κοντά στην πόλη Ο Khan Younis για να γλιτώσει από τις μάχες στα βόρεια και νότια της επικράτειας.

Η Massa al-Arbeed, 10, μόλις είχε φτάσει από την πόλη της Γάζας, με τον αδελφό και τη μητέρα της.

«Έπρεπε να αφήσουμε πολλά πίσω μας γιατί αυτή είναι ίσως η έκτη φορά που μετακομίζουμε», είπε ο al-Arbeed στον Guardian. «Λοιπόν, κάθομαι εδώ.

«Δεν υπάρχουν παιχνίδια ή κούκλες για να παίξω, ούτε καν ένα σπίτι για να βρω καταφύγιο, και επειδή μετακινούμαστε πολύ, έχω χάσει την επαφή με όλους τους φίλους μου και τώρα δεν ξέρω τίποτα για αυτούς».

Πάντα ανήσυχοι, μερικές φορές τραυματισμένοι ή άρρωστοι, συχνά πεινασμένοι και διψασμένοι, οι περισσότεροι από τους κατοίκους της σκηνοθετημένης πόλης που έχει υψωθεί ανάμεσα στους αμμόλοφους και τα θαμνώδη χωράφια αναζητούν καταφύγιο από την ανελέητη ισραηλινή επίθεση που έφτασε στη Ράφα, τη νοτιότερη πόλη της Γάζας.

Άλλες εκατό χιλιάδες έχουν μετακινηθεί από τη βόρεια Γάζα, όπου ξεκίνησε το Σαββατοκύριακο μια σειρά ισραηλινών επιχειρήσεων με στόχο μαχητές της Χαμάς που έχουν επιστρέψει σε τμήματα που είχαν εκκαθαριστεί νωρίτερα στον πόλεμο. Όλοι συμμορφώνονται με τις οδηγίες που μεταδίδονται μέσω φυλλαδίων, τηλεφωνημάτων και μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να εκκενώσουν δεκάδες αριθμημένες γειτονιές.

Αν και Ισραηλινοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι «θα παρασχεθεί διεθνής ανθρωπιστική βοήθεια όπως απαιτείται» για τον τεράστιο αριθμό των εκτοπισμένων, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

Πολλοί πρέπει να περπατήσουν μεγάλες αποστάσεις για να πάρουν καθόλου νερό και δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά επαρκή τροφή. Ένα κιλό ζάχαρης κοστίζει 12 USD (9,50 £), περίπου έξι φορές περισσότερο από ό,τι πριν το Ισραήλ εξαπολύσει την επίθεσή του στη Ράφα πριν από μια εβδομάδα. Η τιμή του αλατιού και του καφέ έχει δεκαπλασιαστεί, αν και αυτή του αλευριού έχει παραμείνει σταθερή. Ένα πρόβλημα είναι η έλλειψη χρημάτων. Οι τράπεζες είναι κλειστές και λίγοι έχουν αποθέματα.

Η Sabreen, μια 28χρονη μητέρα τριών παιδιών, έχει εκτοπιστεί τέσσερις φορές αφού πρώτα έφυγε από το σπίτι της στη βόρεια πόλη Beit Lahia στην αρχή της σύγκρουσης, μετά την αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ που σκότωσε περίπου 1.200, κυρίως άμαχους . Έφτασε στην ακτή με άλλες πέντε οικογένειες που είχαν συγκεντρώσει πόρους για να νοικιάσουν ένα φορτηγό, το οποίο κόστιζε 10 φορές τη συνηθισμένη τιμή.

«Αυτή δεν είναι η ζωή κανενός φυσιολογικού ανθρώπου. Δεν υπάρχει τίποτα: ούτε νερό, ούτε φαγητό, ούτε υγειονομική περίθαλψη, ούτε καν τουαλέτα. Τα παιδιά μου με ρωτούν αν θα μπορούσαν να έχουν απλώς πατάτες, αλλά τώρα δεν έχουμε χρήματα. Το μόνο που έχουμε είναι κονσέρβες που διανέμονται [από τα Ηνωμένα Έθνη]», είπε.

«Τα παιδιά μου έχουν ήδη γρίπη, πυρετό και ηπατίτιδα. Είναι αδύναμα τώρα και δεν υπάρχουν αρκετά αντιβιοτικά, οπότε ανησυχώ πολύ».

Λίγα μίλια νότια του στρατοπέδου αναψυχής Asda’a βρίσκεται το al-Mawasi, κάποτε μια μικρή παραλιακή πόλη. Η οδήγηση εκεί διαρκεί τώρα δύο ώρες σε έναν δρόμο που πνίγεται από αυτοκίνητα, φορτηγά, καρότσια πόνυ, ακόμη και ποδήλατα που μεταφέρουν τους εκτοπισμένους. Οι εργαζόμενοι στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας στο al-Mawasi, το οποίο αποτελεί καταφύγιο για μήνες σε όσους διέφυγαν από τις μάχες, περιέγραψαν «φρικτές και απανθρωπιστικές» συνθήκες, με περιορισμένο φαγητό, βρώμικο και σπάνιο νερό, κατακλυσμένες εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης και σχεδόν καθόλου εγκαταστάσεις υγιεινής.

Ο Δρ Τζέιμς Σμιθ, Βρετανός ιατρός έκτακτης ανάγκης που εργάζεται στη νότια Γάζα, είπε: «Η μυρωδιά των λυμάτων στους καταυλισμούς εκτοπισμένων με μεγαλύτερη συμφόρηση είναι έντονη. Υπάρχουν στερεά απόβλητα στοιβαγμένα στην άκρη του δρόμου επειδή δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό για να επανδρώσει τα λίγα οχήματα διάθεσης απορριμμάτων. Οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο άρρωστοι».

Ένας άλλος είπε ότι η ακτή ήταν «πολύ γεμάτη, με τετράγωνα σκηνών και μόνο στενά κενά μεταξύ τους».

«Δεν υπάρχει καμία υποδομή μέσα στους καταυλισμούς και φυσικά πολύ περιορισμένες νέες προμήθειες», είπε.

Οι εργαζόμενοι στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας στο al-Mawasi, το οποίο αποτελεί καταφύγιο για μήνες σε όσους διέφυγαν από τις μάχες, περιέγραψαν «φρικτές και απανθρωπιστικές» συνθήκες, με περιορισμένο φαγητό, βρώμικο και σπάνιο νερό, κατακλυσμένες εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης και σχεδόν καθόλου εγκαταστάσεις υγιεινής.

Ο Δρ Τζέιμς Σμιθ, Βρετανός ιατρός έκτακτης ανάγκης που εργάζεται στη νότια Γάζα, είπε: «Η μυρωδιά των λυμάτων στους καταυλισμούς εκτοπισμένων με μεγαλύτερη συμφόρηση είναι έντονη. Υπάρχουν στερεά απόβλητα στοιβαγμένα στην άκρη του δρόμου επειδή δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό για να επανδρώσει τα λίγα οχήματα διάθεσης απορριμμάτων. Οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο άρρωστοι».

Ένας άλλος είπε ότι η ακτή ήταν «πολύ γεμάτη, με τετράγωνα σκηνών και μόνο στενά κενά μεταξύ τους».

«Δεν υπάρχει καμία υποδομή μέσα στους καταυλισμούς και φυσικά πολύ περιορισμένες νέες προμήθειες», είπε.

Πολλοί από αυτούς που εγκαταλείπουν τη Ράφα εγκαταλείπουν τα σπίτια τους για πρώτη φορά. Ένας αξιωματούχος του ΟΗΕ στην πόλη περιέγραψε μια τακτική πτήση με «άνθρωπους να τακτοποιούν τον εαυτό τους».

Η Raafat Farhat, μια 64χρονη συνταξιούχος δασκάλα, κατέφυγε στο al-Mawasi πριν από τρεις ημέρες, όπου κοιμήθηκε στην ύπαιθρο έως ότου η οικογένειά της κατάφερε να χτίσει ένα καταφύγιο.

«Δεν έχουμε φανταστεί ποτέ ότι θα το κάνουμε καταλήγουν να ζουν έτσι. Τώρα, μια ζωή με ηλεκτρισμό, νερό, φαγητό και στέγη μοιάζει με όνειρο», είπε.

Περισσότεροι από 35.000 Παλαιστίνιοι – πολλοί εκ των οποίων γυναίκες και παιδιά – έχουν σκοτωθεί από την έναρξη της ισραηλινής επίθεσης μετά τις επιθέσεις του Οκτωβρίου, σύμφωνα με Παλαιστίνιους αξιωματούχους στη Γάζα.

Ο Farhat είχε χάσει περισσότερους από 30 συγγενείς, από τους οποίους «οι περισσότεροι εξακολουθούν να βρίσκονται κάτω από τα ερείπια».

Η πλειονότητα όσων έχουν αναζητήσει καταφύγιο στη νότια ακτογραμμή της Γάζας, μικροί και μεγάλοι, λένε ότι η μεγαλύτερη επιθυμία τους τώρα είναι μια ζωή χωρίς φόβο.

«Φοβάμαι ότι θα φύγουμε οριστικά από τη χώρα μας και επίσης φοβάμαι μήπως βομβαρδίσουν ένα κοντινό μέρος και βρέξουν πέτρες και σκάγια πάνω μας. Εδώ, είμαστε εκτεθειμένοι σε κίνδυνο και θάνατο ανά πάσα στιγμή, και έτσι φοβάμαι μήπως χάσω ένα από τα παιδιά μου και την οικογένειά μου», είπε.

Η Sabreen είπε ότι τώρα «φοβόταν τα πάντα».

«Φοβάμαι ότι οι στενοί μου θα σκοτωθούν, από τον ήχο του βομβαρδισμού και ότι δεν θα επιστρέψουμε ποτέ στα σπίτια μας», είπε στον Guardian.

Η δεκάχρονη Massa Al-Arbeed είπε ότι φοβόταν ότι η οικογένειά της «θα βομβαρδιστεί ή κάτι θα συμβεί σε εμάς» και επίσης «φοβάται μήπως χάσει τον τραυματισμένο πατέρα ή τους θείους μου που βρίσκονται ακόμα στην πόλη της Γάζας».

«Ελπίζω να επιστρέψω στην πόλη της Γάζας και να δω τον πατέρα μου και τους θείους μου και να επιστρέψω για να χτίσουμε το σπίτι μας για να το κάνουμε πιο όμορφο από αυτό που καταστράφηκε και ότι θα είμαστε όλοι μαζί εκτός από αυτούς που πέθαναν», είπε. .

«Επίσης, θέλω να γίνω γιατρός για να θεραπεύω τους άρρωστους και τους τραυματίες, όπως ο πατέρας μου, και αν δεν γίνω γιατρός, θέλω να γίνω καθηγητής μαθηματικών γιατί μου αρέσουν πολύ τα μαθηματικά».