Λάθη και παραλείψεις της Συμφωνίας των Πρεσπών

Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για “κατασκευαστικό λάθος”. Αφού δεν φρόντισε ο συντάκτης της Συμφωνίας να εξασφαλίσει την τήρηση των συμφωνηθέντων. Και πριν την υποδοχή του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ παρακαλώ, γιατί τώρα είναι πλέον αργά. ‘Εχει ήδη συμβεί. (Η φαεινή ιδέα του Άδωνι Γεωργιάδη ότι έπρεπε να προβλεφθεί αυτόματη έξοδος από τη Συμμαχία σε περίπτωση παραβίασης της Συμφωνίας, είναι όμως  απλά και μόνο “φαεινή”. Δεν υπάρχει είσοδος στο ΝΑΤΟ με αιρεσιμότητα, ούτε ξέρω πώς του ήρθε αυτή η σκέψη. Ίσως λόγω ευρωεκλογών.)

Οι φωνές από τη Βόρεια Μακεδονία μπορεί να εμπνέουν, μπορεί να πληγώνουν μια αίσθηση ανωτερότητας (μερικές φορές και αλαζονείας), μπορεί να αναβιώνουν παλιές πολιτικές συγκρούσεις και να οξύνουν τα πνεύματα – για να μην αναφέρουμε ότι βρισκόμαστε στην προεκλογική περίοδο – αλλά το σενάριο υπάρχει και, προφανώς, δεν είναι άνευ ουσίας. Στην Ελλάδα δεν μπορεί να παίξει στις συνθήκες του “Βαλκάνιου ρεμπεσκιέ“. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαθέτει κύρος και διπλωματικό βάρος, και σαφώς χρειάζεται να μετρήσει την αντίδρασή της. Εκτός από την εσωτερική πολιτική, πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψη και τη γεωπολιτική σταθερότητα της περιοχής σε συνεννόηση με τους εταίρους της. Αυτό κάνει μια σοβαρή χώρα και η Ελλάδα είναι μια σοβαρή χώρα.

Εκτός αυτού, οι διεθνείς παράγοντες είναι πιθανότερο να επιβάλουν μια λύση χωρίς καν την ενθάρρυνσή μας. Για να αποφευχθεί μια μαύρη τρύπα στην περιοχή όπου το παρελθόν ακόμα επιζεί και μπορεί ανά πάσα στιγμή να αναφλεγεί. Είναι αυτό που κάποιος προέβλεψε ότι “οι εξελίξεις θα πέσουν πάνω στο κεφάλι του σκοπιανού πρωθυπουργού”. Λίγη υπομονή.

Η Νέα Δημοκρατία έχει ξανά βρεθεί αντιμέτωπη με τις αντιφάσεις της σχετικά με τη Βόρεια Μακεδονία και τη Συμφωνία των Πρεσπών, μια υπόθεση που ορισμένοι περίμεναν. Η καταγγελία της Νέας Δημοκρατίας για τη Συμφωνία δεν οφείλεται τόσο στον συμβιβασμό για το όνομα, αλλά στο γεγονός ότι αναγνωρίζει τη γλώσσα και την εθνότητα. Τα γαλάζια πονήματα που είδαν το φως της επικαιρότητας την εποχή της υπογραφής της Συμφωνίας, με τη μορφή βιβλίων, φαίνονταν περισσότερο σαν απεγνωσμένες προσπάθειες να βρεθεί ο λόγος και να αποδειχθεί η διαφωνία, παρά σοβαρές αναλύσεις.

Από την αρχή, δήλωσε ότι θα σεβαστεί τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, δηλαδή την υπογραφή της. Ήταν ευχαριστημένοι που κάποιος άλλος (ο Τσίπρας) ανέλαβε την “βρώμικη δουλειά” και προσπάθησε να βρει μια συμβιβαστική λύση για να τερματίσει μια κακοφορμισμένη υπόθεση. Ήταν προφανές ότι σύντομα η Δημοκρατία της Μακεδονίας θα ήταν το μόνο όνομα που θα χρησιμοποιούνταν για τη γειτονική χώρα.

Εύλογα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήθελε να ανοίξει νέα μέτωπα με τους πρώην και ειδικά, με τον Αντώνη Σαμαρά. Η χώρα δεν πρέπει να ψηφίσει τα μνημόνια τώρα, ενώ η γειτονική χώρα θέλει να ακυρώσει τη Συμφωνία. Αυτό θα γίνει όταν υπάρξει ξανά συνεννόηση με τα Σκόπια. Και η πρόταση να καταγγείλει η Ελλάδα τη Συμφωνία και να αντικατασταθεί με κάτι άλλο είναι λάθος. Η Συμφωνία των Πρεσπών μπορεί να μην είναι τέλεια, αλλά ήταν η τελευταία ευκαιρία για μια συμφωνημένη λύση. Η Νέα Δημοκρατία κατήγγειλε τη Συμφωνία και έπαιξε το παιχνίδι των Μακεδονομάχων. Τώρα αντιλαμβάνεται ότι, παρά τα λάθη και τις εκκρεμότητές, είναι, υπό προϋποθέσεις, ένα χαρτί που έχουμε για να επιβάλλουμε μια συγκροτημένη πολιτική στους γείτονές μας και να αποφύγουμε την ένταση και τη σύγκρουση.