Ραϊσί, o «ανέμελος χασάπης» της Τεχεράνης

Το Σεπτέμβριο του 2022, το Newsweek έγραφε για τον Ιμπραΐμ Ραϊσί ότι ενδέχεται να επισκεφθεί τα Ηνωμένα Έθνη στη Νέα Υόρκη την επόμενη εβδομάδα, εάν η διοίκηση του Τζο Μπάιντεν αποτύχει να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Η είσοδος του ιρανού προέδρου, Εμπραχίμ Ραϊσί, στις ΗΠΑ θα αποτελέσει αποδοχή των παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου και θα νομιμοποιήσει τη διεθνή παρανομία, σύμφωνα με το άρθρο. Ο Ραϊσί αποτελεί τη φιγούρα που ενσαρκώνει αυτήν την παραβίαση, σύμφωνα με τη Δύση. Και όχι άδικα.

Πράγματι, ο Ραϊσί αποτελεί την ιστορία του σύγχρονου Ιράν. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1981 ως τοπικός εισαγγελέας στις επαρχίες Καράϊ και Χαμαντάν. Έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία των διώξεων των μειονοτήτων, ιδιαίτερα των Μπαχάι, αφήνοντας πίσω του χιλιάδες νεκρούς, βασανισμένους και φυλακισμένους.

Ηταν αδίστακτος στην τιμωρία πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος και αντιφρονούντων. Δεχόταν με άνεση τις ομολογίες κατηγορουμένων που ελήφθησαν μετά από βασανιστήρια ως αποδεικτικά στοιχεία στο δικαστήριο, ενώ πήρε μια πολύ ισχυρή θέση κατά των γυναικών που αψηφούσαν τις διατάξεις σεμνότητας. 

Μετά τη μετακόμισή του στην Τεχεράνη ως αναπληρωτής εισαγγελέας, ο Ραϊσί υπηρέτησε στις λεγόμενες «Επιτροπές Θανάτου» που δημιουργήθηκαν από τον Αγιατολάχ Σαντέχ Χακχαλί. Το 1988, εμπλέχθηκε στην εκτέλεση περίπου 8.000 πολιτικών κρατουμένων που είχαν ήδη εκτίσει ποινές φυλάκισης, με τον δικηγόρο διεθνούς δικαίου Τζέφρι Ρόμπερτσον να χαρακτηρίζει την υπόθεση ως μία από τις χειρότερες παραβιάσεις δικαιωμάτων κρατουμένων μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σε μια συνέντευξη του το 2018, ο Ραϊσί υπερασπίστηκε τον ρόλο του στην «καταπολέμηση των εχθρών του ιρανικού κράτους», ενώ οργανισμοί όπως η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ζητούσαν την προσαγωγή του για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Κατά τη θητεία του στο υπουργείο Δικαιοσύνης του Ιράν, πολλοί Δυτικοί συνελήφθησαν με πλαστές κατηγορίες και υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια.

Το 2021 ο Ραϊσί –ο οποίος γεννήθηκε στην ανατολική επαρχία Μασχάντ, στους κόλπους μιας πολύ συντηρητικής ισλαμικής οικογένειας, το 1960– έγινε πρόεδρος και έκτοτε ήταν ο «προφανής διάδοχος» στην ηγεσία του Ιράν, του Αγιατολάχ Αλ Χαμενεΐ, του οποίου υπήρξε προστατευόμενος.