Σενάρια συνεργασίας στην Κεντροαριστερά

Στην τελική ευθεία προς την 9η Ιουνίου, έχουν ήδη ξεκινήσει τα πρώτα «πολιτικά μαγειρέματα» για την επόμενη ημέρα των ευρωεκλογών και την προοπτική της ενωμένης Κεντροαριστεράς. Το ερώτημα είναι ένα: μπορεί να υπάρξει απάντηση στην κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας; Η τελευταία δημοσκόπηση της Pulse έδειξε στην εκτίμηση ψήφου πως το άθροισμα των ποσοστών των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ (περνούν και τα δύο κόμματα κάτω από τον πήχυ που βάζουν), Νέας Αριστεράς υπολείπεται του 33% της «γαλάζιας» παράταξης.

Παρά το γεγονός ότι υπάρχει το πολιτικό υπόβαθρο, όλοι σε αυτό το στάδιο περιμένουν να δουν τι θα γράψει το “κοντέρ” τη νύχτα της 9ης Ιουνίου. Κομματικά στελέχη, κινήσεις πολιτών, ανένταχτοι της αριστεράς και διανοούμενοι θεωρούν ώριμη και απαραίτητη τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα με σαφές κεντροαριστερό πρόσημο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ υπερβεί το “ψυχολογικό φράγμα” του 20% και η Νέα Δημοκρατία πέσει κάτω από το 30%, θα υπάρχει η αντικειμενική, “εκλογική” βάση για τη σχετική συζήτηση. Οι δημοσκόποι και όσοι έχουν ήδη δει το τοπίο την επόμενη μέρα δεν πιστεύουν ότι ένα τέτοιο σενάριο είναι δυνατό. “Αλλά ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ φτάσει στο 18%, η προοπτική να τον ανεβάσουμε στο 1% μέσα σε 22 χρόνια δεν είναι αρκετή”, τόνισαν, προσθέτοντας ότι “για να κυβερνήσουμε, χρειαζόμαστε σχεδόν το 40%” και ότι “πρέπει να κάνουμε σαφώς περισσότερα”.

Αν το βράδυ των ευρωεκλογών έρθει το «Βατερλώ» της Κεντροαριστεράς, δεν θα υπάρχει χρόνος για χάσιμο, καθώς μια τέτοια πρωτοβουλία δεν είναι μια απλή διαδικασία, αλλά εξαιρετικά σύνθετη, επίπονη και απαιτεί πολλές υπερβάσεις. «Σκοντάφτει» σε δύο σημεία: Πρώτον, στη φύση που θα έχει η κοινή πορεία, συμπόρευση, συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων. Ακόμη και οι λέξεις έχουν ειδική βαρύτητα. Δεύτερον, στις ηγεσίες των δύο βασικών πόλων που δύσκολα θα παραδώσουν τα «κλειδιά». Το δίλημμα, ωστόσο, που θα τους τεθεί θα είναι σκληρό, όπως το μεταφέρεται από πρόσωπα που ήδη μελετούν το μέλλον του προοδευτικού χώρου. «Θα αφήσουν ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης τον Μητσοτάκη να κερδίσει και τρίτη τετραετία στη σειρά; Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά; Ίσως και τέταρτη;». Αυτό που επισημαίνουν όσοι έχουν ήδη σκύψει πάνω από τον αυξημένης δυσκολίας «γρίφο» της «κυβερνώσας Κεντροαριστεράς» είναι πως οι βάσεις των κομμάτων θα πρέπει να λάβουν τις σχετικές αποφάσεις.

Το προηγούμενο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης

Αρκετοί πιστεύουν ότι η κοινωνική ισορροπία μπορεί να αλλάξει βαδίζοντας στο μονοπάτι που προχώρησε η Δημοκρατική Συμπαράταξη και αργότερα, το ΚΙΝΑΛ. Τον Αύγουστο του 2018, η εκλογική συνεργασία του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και της Κίνησης πολιτών για τη σοσιαλδημοκρατία οργάνωσε κοινές εκδηλώσεις, που οδήγησαν σε εκλογικό σχήμα. Ακολούθησε η δημιουργία του ΚΙΝΑΛ με τη συμμετοχή του Σταύρου Θεοδωράκη και του Ποταμιού και η ιδρυτική συνάντηση του Μαρτίου του 2018.  Πιστεύεται ότι η συναίνεση των ηγετών και οι ανοικτές διαδικασίες είναι απαραίτητες για τη δημιουργία κάτι νέου που να αντικατοπτρίζει καινοτόμα πολιτικά σχέδια. Ποιος θα είναι πρόεδρος; Όποιος εκλέγεται άμεσα από τη βάση.

Το δεύτερο σενάριο θα περιλαμβάνει ένα κόμμα εκ των ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα έχει εξασφαλίσει ένα υψηλό ποσοστό, θα έχει κατοχυρώσει τη δεύτερη θέση και θα αποτελέσει τη “ραχοκοκαλιά” του νέου εγχειρήματος. Η τρίτη λύση δεν είναι η καλύτερη δυνατή, καθώς τα στελέχη που θέλουν μια ένωση των κεντροαριστερών δυνάμεων, θα υποχρεωθούν, στο τέλος, να κινηθούν μόνοι τους, σε πείσμα των ηγεσιών, που θα έχουν στιλώσει, στην περίπτωση αυτή, τα πόδια τους.