Γιατί ο Πούτιν ζητάει τώρα εκεχειρία;

Πηγές του Κρεμλίνου γνωστοποίησαν σήμερα ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν θέλει κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία και έκαναν και μια σειρά από άλλες “αποκαλύψεις”. Αλλά ποιο είναι το νόημα αυτών των “ενημερώσεων” από τις ρωσικές πηγές; Και τι πραγματικά θέλει ο Πούτιν;

Το Κρεμλίνο επαναλαμβάνει την επίσημη θέση του ότι είναι έτοιμο για ειρηνευτικές συνομιλίες, αλλά ζητά από την Ουκρανία να αναγνωρίσει τις “νέες πραγματικότητες” στον τομέα των μαχών. Αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία ελέγχει περίπου το 18% της ουκρανικής επικράτειας, παρόλο που έχει “προσαρτήσει” τέσσερις περιοχές. Η Ουκρανία αντιτίθεται σε ανταλλαγή εδαφών με ειρήνη, καθώς αυτό θα ανταμείψει τον επιτιθέμενο και θα τον ενθαρρύνει να εισβάλει ξανά στο μέλλον. Και ο Πούτιν μπορεί να ανακοινώσει περαιτέρω “προσαρτήσεις” ως μέρος της διαπραγμάτευσης για την ειρήνη.

“Ο Πούτιν θα πει ότι νικήσαμε, ότι το ΝΑΤΟ μας επιτέθηκε και διατηρήσαμε την κυριαρχία μας, ότι έχουμε έναν χερσαίο διάδρομο προς την Κριμαία, κάτι που είναι αλήθεια”.

Αυτό ακριβώς θα περίμενε οποιοσδήποτε παρατηρητής του Κρεμλίνου να κάνει. Ο Πούτιν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο με μεγάλες φιλοδοξίες. Η “ειδική στρατιωτική επιχείρηση” επρόκειτο να ανατρέψει την κυβέρνηση της Ουκρανίας που κλίνει προς τη Δύση και να αποτρέψει την ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ, αλλά και να κατακτήσει (να “πάρει πίσω”, κατά τα λόγια του Πούτιν) τις πιο σημαντικές πόλεις της Ουκρανίας και ολόκληρη την ακτή της Μαύρης Θάλασσας μέχρι τη Μολδαβία.

Σύμφωνα με την ανάλυση της Telegraph, ο Πούτιν αλλάζει τους δημόσια δηλωμένους πολεμικούς στόχους του, μετατρέποντάς τους σε πιο μετριοπαθείς στόχους όπως η “απελευθέρωση” των περιοχών του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ, μετά την αποτυχία να καταλάβει το Κίεβο, το Χάρκοβο και την Οδησσό. Παρόλο που δεν έχει επιτύχει αυτόν τον στόχο, αυτό δεν έχει πραγματική σημασία. Ο Πούτιν έχει απόλυτο έλεγχο στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης και έχει σχεδόν καταπνίξει το κάποτε ζωντανό και ποικιλόμορφο ρωσικό διαδίκτυο. Είναι πιθανό να μην αντιμετωπίσει μεγάλο πρόβλημα να πείσει το ρωσικό κοινό ότι η κατάκτηση ενός χερσαίου διαδρόμου προς την Κριμαία και η αντίσταση στην “απρόκλητη επιθετικότητα” της συμμαχίας του ΝΑΤΟ είναι μια ένδοξη νίκη. Έτσι, η αποτυχία στο Κίεβο θα ξεχαστεί.

Ο Πούτιν είναι ικανοποιημένος με τα κέρδη του έως τώρα γιατί οποιεσδήποτε νέες μεγάλες επιθέσεις θα απαιτούσαν ένα ακόμη σχέδιο μερικής επιστράτευσης. Αυτό είναι σύμφωνο με την πλειονότητα των κύριων αναλύσεων για τη σκέψη του Κρεμλίνου. Το καθεστώς Πούτιν έχει μια μακροχρόνια εξάρτηση από τις δημοσκοπήσεις και είναι γενικά αλλεργική σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μειώσει τη δημοτικότητά του.

Για αυτόν τον λόγο, για πολλούς μήνες αντιστάθηκε στις αιτήσεις των στρατηγών του για επιστράτευση μετά την αποτυχία της αρχικής εισβολής το 2022. Φυσικά, η πρώτη και μέχρι στιγμής μοναδική κίνηση επιστράτευσης τον Σεπτέμβριο του 2022 ήταν απίστευτα αντιπαθητική στη Ρωσία. Χιλιάδες άνθρωποι αποχώρησαν από τη χώρα για να αποφύγουν την επιστράτευση και η αποδοχή του προέδρου μειώθηκε. Από τότε, η Ρωσία κατάφερε να στρατολογήσει αρκετούς εθελοντές για να αντικαταστήσει τις απώλειες και να κάνει μικρές προόδους, αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει αρκετά μεγάλες εφεδρείες για δραματικές ανατροπές.

Η δύναμη που επιτέθηκε στην περιοχή του Χάρκοβο αυτόν τον μήνα θεωρείται πολύ μικρή για να απειλήσει την ίδια την πόλη του Χάρκοβο, για παράδειγμα. Καμία συμφωνία, λένε ορισμένοι αναλυτές, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί όσο ο Ζελένσκι είναι στην εξουσία, εκτός αν η Ρωσία τον παρακάμψει και καταλήξει σε συμφωνία με την Ουάσινγκτον.

Αυτό είναι αλήθεια. Ο κ. Ζελένσκι έχει στοιχηματίσει την πολιτική του καριέρα σε μια νίκη και βλέπει τις ειρηνευτικές συνομιλίες με τον Πούτιν – ειδικά με τους είδους παραχωρήσεις που απαιτεί η Ρωσία – ως τοξικές για τη δημοτικότητά του.

Η Μόσχα πιθανώς στοχεύει τους δυτικούς υποστηρικτές του Κιέβου, με την ελπίδα ότι δυτικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία θα χρησιμοποιήσουν την εξάρτηση της Ουκρανίας από αυτές για να ασκήσουν πίεση στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι να αποδεχτεί μια συμφωνία.

Η επιλογή της Ουάσινγκτον αντί του Κιέβου για συνομιλίες αντικατοπτρίζει επίσης την πεποίθηση του Κρεμλίνου ότι η Ουκρανία δεν είναι ένα πραγματικό έθνος, ότι ο Β. Ζελένσκι είναι μαριονέτα της Δύσης και ότι οι μεγάλες δυνάμεις – ΗΠΑ και Ρωσία – πρέπει να είναι οι πραγματικοί διαμεσολαβητές της ειρήνης.

Ωστόσο, στην Ουάσινγκτον και ειδικά στο Λονδίνο, οι αξιωματούχοι δεν πιστεύουν ότι ο Πούτιν ενδιαφέρεται πραγματικά για συνομιλίες. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι εξακολουθεί να έχει ως στόχο τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Ουκρανίας, είτε μέσω κατάκτησης είτε αντικαθιστώντας τον Β. Ζελένσκι με έναν φιλορώσο αντικαταστάτη.