Ο αγώνας επιβίωσης της Νέας Αριστεράς

Έχουμε τη χειρότερη αντιπολίτευση στην ιστορία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Η αξιωματική αντιπολίτευση αδρανεί και διανύει μια περίοδο αναζήτησης σαφούς πολιτικής ταυτότητας και εσωκομματικής περιδίνησης, η δε ακροδεξιά αποδεικνύεται ένας πόλος πολυδιασπασμένος, αλλά συσπειρωτικός. Το ΠΑΣΟΚ παραμένει άνευρο και το ΚΚΕ στάσιμο σε αυτό που πάντα γνωρίζαμε.

Η έλλειψη σκληρής και ιδεολογικής αντιπολίτευσης επιτρέπει στο κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη να κυβερνά ανεμπόδιστα, παρά την αύξηση της φτώχειας. Οι κινητοποιήσεις που επηρέαζαν την πολιτική σκηνή πριν δέκα χρόνια έχουν εξαφανιστεί. Η πιο πρόσφατη κοινοβουλευτική ομάδα είναι αυτή της Νέας Αριστεράς, που δημιουργήθηκε μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Πρόκειται για το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο τώρα έχει επιπλέον χρέος να υπερασπιστεί την «τιμή» της ανανεωτικής Αριστεράς στη χώρα.

Μετά την εκλογή Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει ταυτότητα, αν και με δυσκολία. Ο νέος πρόεδρος φαίνεται να ακολουθεί την προσωπική του ατζέντα, η οποία είναι περισσότερο κεντρώα στην πολιτική και ιδεολογική τοποθέτηση: πατριωτισμός, αποστασιοποίηση από την κυβέρνηση και αποφυγή μεγάλων διλημμάτων στην αντιπολίτευση.

Ένα παράδειγμα που έχει παγκόσμιο ενδιαφέρον, είναι ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Παλαιότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε πάντα ότι υπήρχε γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, χωρίς να κρατά ίσες αποστάσεις και να καταδικάζει και τις δύο πλευρές. Ωστόσο, με αμφιλεγόμενη απόφαση του Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε την πολιτική του θέση και διατηρεί απόσταση από αυτήν. Πρόσφατα,  η Ρένα Δούρου πρότεινε την επίσημη αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους και ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί αυτήν τη θέση.

Σε εγχώριο επίπεδο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως εξακολουθεί να δίνει μικρότερο βάρος στην ουσία της πολιτικής και να επενδύει περισσότερο στην επικοινωνία και την αυτοπροβολή -και, επίσης, φαίνεται αυτό να «πιάνει». Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η απόφαση να στηρίξει το εξοπλιστικό πρόγραμμα της ΝΔ ή ακόμη και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε πιθανή του υποψηφιότητα για την προεδρία της Κομισιόν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει αλλάξει πολλές πτυχές από τις επιλογές του προέδρου για το ευρωψηφοδέλτιο μέχρι τις πολιτικές μετατοπίσεις. Αυτή η αλλαγή δεν μοιάζει σχεδόν καθόλου με το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Η Νέα Αριστερά καλείται να καλύψει το κενό που έχει δημιουργηθεί στο αριστερό φάσμα. Είναι όμως δυνατόν; Μπορεί να τα καταφέρει;

Η Νέα Αριστερά αποτελεί μια ευρωπαϊκή αριστερή αντιπολιτευτική δύναμη, που λειτουργεί στο πλαίσιο του κινηματικού χώρου. Η ΚΟ της είναι σε μικρότερο μέγεθος από ό,τι θα επιθυμούσε, ενώ η επικοινωνιακή της πολιτική είναι προς το παρόν ανοργάνωτη. Η Νέα Αριστερά μοιάζει πολύ με τις πολιτικές αρχές του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά η βασική διαφορά είναι ότι τότε υπήρχε μαζική κινηματική δράση.

Εννοώντας πως την ώρα που γινόταν αντιπολίτευση εντός της Βουλής, εκτός υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Μια κατάσταση που πίεζε την εκάστοτε κυβέρνηση από δύο πλευρές. Τώρα αυτή η δυναμική δεν υπάρχει. Ο φυσικός χώρος της Νέας Αριστεράς έχει αδρανοποιηθεί εδώ και χρόνια.

Ωστόσο, η παρουσία της Νέας Αριστεράς στη Βουλή, σε κινηματικούς χώρους και στο κοινοβούλιο αποτελεί ένα θετικό στοιχείο. Λόγω του ξεκάθαρου ιδεολογικού της προσανατολισμού, μπορεί να κερδίσει την υποστήριξη αριστερών ψηφοφόρων.

Αυτές οι ευρωεκλογές είναι για την Νέα Αριστερά στοίχημα επιβίωσης. Παρά την πάρα πολύ βίαιη διάσπαση και το ρίσκο της συγκρότησης νέου πολιτικού χώρου, που μάλιστα θα «κατέβει» στις εκλογές αυτόνομα, η Νέα Αριστερά δεν έχει να κερδίσει μόνο το στοίχημα της πολιτικής της επιβίωσης και της ίδιας της «τιμής» της ευρωπαϊκής Αριστεράς.