Η Συμφωνία των Πρεσπών και το ελληνικό συμφέρον

Λόγω και της προφανώς οπερεττικής αρχαιολαγνείας του VMRO, στη χώρα μας επικρατούσε από παλαιά η πεποίθηση ότι στα Σκόπια καλλιεργείται αλυτρωτισμός εις βάρος μας και κλίμα διεκδίκησης εθνικών εδαφών μας.

Κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες, οι ελληνικές προσπάθειες να πείσουν τους φίλους και τους αντιπάλους μας δεν ήταν επιτυχημένες, αν και συντηρούσαν τη φλόγα εντός της χώρας μας. Αντίθετα, τα Σκόπια κατάφεραν να προβάλλουν την εικόνα μιας μικρής και αδύναμης χώρας που πνίγεται από τον γείτονα. Έτσι, κατάφεραν να αποκτήσουν αναγνώριση από 134 μέλη του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένων των 4 από τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οι προσπάθειές μας να αναιρέσουμε αυτήν την αναγνώριση απέτυχαν και έβλαψαν την αξιοπιστία μας.

Η πραγματικότητα είναι ότι η Βόρεια Μακεδονία έχει 1.800.000 κατοίκους, με ποσοστό 30% Αλβανόφωνων Μουσουλμάνων, και το έδαφός της είναι το 1/5 του ελληνικού. Δεν διαθέτει ισχυρό στρατό, αεροπορία ή ναυτικό. Με βάση αυτά τα στοιχεία, δεν αποτελεί απειλή για την Ελλάδα. Όσον αφορά τον αλυτρωτισμό, αυτός δεν είναι κρατική ιδεολογία αλλά φαντασιώσεις φανατικών ομάδων, οπότε δεν αποτελεί σοβαρή απειλή. Επιπλέον, τα φανατικά στοιχεία υπάρχουν παντού και αναζητούν έκφραση.

Η Συμφωνία των Πρεσπών έχει αντιπάλους, εντός και εκτός της Ελλάδος. Είναι σεβαστές οι ανησυχίες των συμπατριωτών μας και πρέπει να ακουστούν. Ωστόσο, ουδείς έχει το αποκλειστικό δικαίωμα στον πατριωτισμό, θεμελιώδη στοιχεία του οποίου είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων της πατρίδας και η μέριμνα για το μέλλον της, ασχέτως πολιτικού ή προσωπικού κόστους.

Η αμφισημία και οι αντιφάσεις δεν είναι χρήσιμες, καθώς ο χρόνος κυλάει ιδιαιτέρως γρήγορα στις διεθνείς σχέσεις. Η φύση απεχθάνεται τα κενά και αν η Ελλάδα αποστρέψει την προσοχή της από τη Βόρεια Μακεδονία, απορρίπτοντας τα πλεονεκτήματα της Συμφωνίας, υπάρχουν ακραίες δυνάμεις, που καραδοκούν και επιφυλάσσονται. Είναι προς το εθνικό συμφέρον της Ελλάδα να κινηθεί προς τη σταθερότητα της Βόρειας Μακεδονίας. Η αστάθεια θα μπορούσε να οδηγήσει σε διχαστικά φαινόμενα με πολύ αρνητικές συνέπειες.

Ενδεικτικά, μπορούμε να θυμηθούμε  τη διορατικότητα και τον ρεαλισμό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος στις 13 Φεβρουαρίου 1993, έλεγε για το Σκοπιανό ότι μετά από δέκα χρόνια, κανείς δεν θα θυμάται αυτή την κουβέντα. “Επί σαράντα πέντε χρόνια δεν μας ενοχλούσε αυτό το όνομα. Θα το έχουμε ξεχάσει. Η ουσία μας ενδιαφέρει. Και αυτή η Δημοκρατία πρέπει να στηριχθεί στην Ελλάδα. Πρέπει να την στηρίξουμε ώστε να υπάρχει και να την προσεγγίσουμε να πλησιάσει προς εμάς.”