Μαρίνα Ψάλτη: «Πολύ καλά έκανα και είπα ψέματα για την υγεία του Γιάννη Φέρτη»

Η Μαρίνα Ψάλτη ήταν καλεσμένη στο Στούντιο 4 και μίλησε πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Γιάννη Φέρτη. Η ηθοποιός είχε έξι χρόνια να μιλήσει στην τηλεόραση και ο λόγος όπως εξήγησε ήταν η ασθένεια του συζύγου της.

«Λόγω της περιπέτειας του Γιάννη, ήθελα να τον προστατέψω».

«Πέρασα πάρα πολλά στάδια. Το πρώτο ήταν ότι δεν ήθελα να το αποδεχτώ πριν πεθάνει. Μετά ήρθε θυμός, μετά πανικός, απελπισία και μετά δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κάποιος μου είπε ότι γεννιόμαστε με τα μάτια μας μπροστά. Είμαι σε μία φάση που προσπαθώ πάρα πολύ να βρω έναν τρόπο να ζήσω. Θα τα καταφέρω. Επειδή με καλέσατε, είχα φοβερό τρακ γιατί είναι η πρώτη φορά και η τελευταία βέβαια».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Moments in music and cinema (@history.of.music.and.cinema)

«Αυτή η αρρώστια είναι πάρα πολύ σκληρή που τους τρομάζει τους ανθρώπους. Ο Γιάννης ήταν η αγάπη της ζωής μου και λύγισα. Πάθαινα πανικούς. Είναι ακριβώς αυτό που είπε η Ράντου, ένα θρίλερ καθημερινά. Και η μητέρα μου από το ίδιο πράγματα έφυγε, δύο χρόνια πριν διαγνωστεί ο Γιάννης. Ο άνθρωπός σου γίνεται κάτι άλλο που δεν το ξέρεις και γίνεσαι και για αυτόν κάτι άλλο. Δεν με καταλάβαινε μέχρι τέλους. Όλα είναι πληγωτικά. Πολλές φορές έλεγα οι φίλοι του γιατί δεν παίρνουν ένα τηλέφωνο. Δεν τους κατηγορώ όμως. Είναι κάτι που δεν θέλουν να το πλησιάζουν, δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Πήρα πάρα πολλή αγάπη».

«Ο θάνατος ήταν μια φρικτή ανακούφιση. Γενικά είμαι ειλικρινής και μέχρι τώρα δεν βγήκα να πω γιατί είμαι από αυτούς που λένε ότι δεν είναι όλα για πούλημα. Είναι κι ένας τρόπος να το ξορκίσω.

Ήταν μια τελείως διαφορετική κατάσταση γιατί στη συνείδησή μας ο γονιός ξέρουμε ότι θα φύγει παρότι δεν είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας από τους γονείς μου. Όμως εγώ τον Γιάννη δεν τον είδα σαν γέρο που θα “φύγει”.

To σπίτι είναι άδειο.

Όταν έπρεπε να νοσηλευτεί και ήμασταν 1,5 μήνα στο νοσοκομείο υπήρχαν στιγμές που λύγιζα. Ήταν μια τραπεζοκόμος που μου έφερε ένα σταυρουδάκι και με τσάκισε. Υπήρχαν άνθρωποι που μου πρόσφεραν χωρίς να με ξέρουν. Στο νοσοκομείο που τον έβλεπα στα πολύ δύσκολα είπα ότι πρέπει να “φύγει”, δεν είναι αυτό ζωή. Το πίστευα και δεν το πίστευα. Όταν έγινε έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έχω ακόμα στο χέρι μου την αφή του.

Είχα γίνει Κέρβερος, δεν ήθελα να τον δούνε. Υπάρχει μια ανθρωποφαγία. Ήθελα να τον προστατέψω».