Γαλλία: Μετωπική Ακροδεξιάς – Αριστεράς στον δεύτερο γύρο

Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των πρόωρων βουλευτικών εκλογών που προκάλεσε στη Γαλλία ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μετά το συντριπτικό για την παράταξή του αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει ορισμένα χαρακτηριστικά ιστορικά.

Βέβαια, δεδομένης της ιδιομορφίας του γαλλικού εκλογικού συστήματος (πλειοψηφικό σε δύο γύρους με δυνατότητα και για “τριγωνικές” αναμετρήσεις) τίποτε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πριν από την επόμενη Κυριακή για τη σύνθεση της νέας Εθνοσυνέλευσης, άρα και για τα σενάρια σχηματισμού κυβέρνησης. Όμως η αρχική αποτύπωση των διαθέσεων του εκλογικού σώματος εμφανίζει μια σειρά από πρωτότυπα γνωρίσματα.

Η συμμετοχή στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές αυξήθηκε κατά 20 μονάδες σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές, καταγράφοντας το υψηλότερο ποσοστό στον 21ο αιώνα. Αυτό αποδεικνύει μια πόλωση στη γαλλική κοινωνία, μια αίσθηση βαθιάς κρίσης και μια επίγνωση ότι υπήρχε μια σημαντική επιλογή ανάμεσα στον Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Οι πολίτες κινητοποιήθηκαν, αλλά με διαφορετικές προτιμήσεις.

Το δεύτερο ιδιόμορφο χαρακτηριστικό είναι η ξεχωριστή πρωτιά του Εθνικού Συναγερμού, με ποσοστό 34% και διαφορά άνω των πέντε μονάδων από τη δεύτερη δύναμη. Ή μάλλον, η έξοδος της γαλλικής ακροδεξιάς από την “υγιειονομική ζώνη” και η επιτυχία της τακτικής της “αποδαιμονοποίησης”. Η μαζική προσέλκυση ψηφοφόρων, η σημαντική υποστήριξη του Εθνικού Συναγερμού από διαμορφωτές κοινής γνώμης και μέσα ενημέρωσης (ιδίως όσα ανήκουν στον Βενσάν Μπολορέ) και η κρίση που αντιμετωπίζουν οι κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικανοί σχετικά με τη συνεργασία με τη Λεπέν, δείχνουν ότι το κόμμα που προέρχεται από τον δωσιλογισμό του Βισύ και τους βασανιστές της Αλγερίας δεν θεωρείται πλέον “εκτός συνταγματικού τόξου”. Αυτό συμπίπτει με την αντίληψη ορισμένων λαϊκών στρωμάτων που αμφισβητούν το status quo (“μόνο αυτούς δεν έχουμε δοκιμάσει”) και με την αυξανόμενη ανησυχία ορισμένων ελίτ που θεωρούν πιο ανησυχητική την πιθανή άνοδο της Αριστεράς ή πιστεύουν ότι ο Εθνικός Συναγερμός είναι πλέον μια “απονευρωμένη” ακροδεξιά που δεν θα απειλήσει τα θεμέλια του συστήματος.

Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι ότι η θέση της Γαλλίας στον κόσμο δεν συζητήθηκε στην προεκλογική περίοδο, παρόλο που είναι ένα από τα ηγετικά κράτη της ΕΕ, μια πυρηνική δύναμη και μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η μοναδική διαχωριστική γραμμή στο γαλλικό πολιτικό σκηνικό αφορά τη στάση στο Παλαιστινιακό, με το Λαϊκό Μέτωπο του Μελανσόν να αντιτίθεται στις υπόλοιπες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της φιλο-ισραηλινής πλειοδοσίας στο κόμμα της Λεπέν.

Παρατηρείται ένα διπλό παράδοξο στην πολιτική σκηνή. Ενώ ακόμη υπάρχουν αντανακλαστικά της “πανδημοκρατικής αντισυσπείρωσης απέναντι στην ακροδεξιά” στο αριστερότερο τμήμα του φάσματος, στο υπόλοιπο τμήμα αυτό δεν φαίνεται να ισχύει πλέον και η διαίρεση μεταξύ γκωλικής και μη δεξιάς απαλείφεται. Ενώ παλιότερα ο φόβος για τον Λεπέν οδηγούσε στην υπεροχή του κέντρου, τώρα η αντιπαράθεση φαίνεται να επιστρέφει στον άξονα Αριστεράς-Δεξιάς.

Ο ίδιος ο Μακρόν κάλεσε βέβαια σε “δημοκρατική και ρεπουμπλικανική” συσπείρωση, χωρίς ακόμη να ξέρουμε πού πραγματικά θα κλίνει η “ψυχή” των ψηφοφόρων του. Και το πιο μεγάλο παράδοξο είναι ότι αυτή η πολιτική περιπέτεια που ξεκίνησε από την δική του ταπείνωση στις ευρωεκλογές οδηγείται (λόγω της αντοχής του κόμματος “Αναγέννηση” στο 20% και των θολών κοινοβουλευτικών συσχετισμών που αναμένονται) στο να τον κρατήσει στο παιχνίδι.