ΠΑΣΟΚ: Πλεόνασμα υποψηφίων, έλλειψη προτάσεων;

Ανδρουλάκης, Δούκας, Γερουλάνος, Αποστολάκη, Κατρίνης, Γιαννακοπούλου, ο Κανελλάκης αν μαζέψει τις υπογραφές και κατά πάσα πιθανότητα η Διαμαντοπούλου κατεβαίνουν στις εσωκομματικές εκλογές για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Εφτά ή οχτώ υποψήφιοι για ένα κόμμα του 13% είναι καταφανώς πολλοί. Υπερβολικά πολλοί.

Δεν είναι πιθανό να πιστέψει κανείς ότι όλοι αυτοί οι επτά ή οχτώ έχουν διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις ή στρατηγικές για το μέλλον του κόμματος, είτε αυτό συμβεί το 2027 είτε νωρίτερα. Ακόμα και σε μεγάλα κόμματα με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, δεν υπάρχουν τόσα διακριτά εσωκομματικά ρεύματα. Είναι απλά μάλλον αστείο που συζητάμε γι’ αυτό.

Χωρίς αμφιβολία, η υπερπληθώρα υποψηφίων στο ΠΑΣΟΚ αντικατοπτρίζει προσωπικές στρατηγικές. Πέρα από τις “μεγάλες” φιλοδοξίες για την ηγεσία, υπάρχουν και στρατηγικές με μικρότερο βαθμό φιλοδοξίας για πιθανούς βελτιωμένους ρόλους στο νέο εσωκομματικό πλαίσιο που θα διαμορφωθεί μετά τις εσωκομματικές εκλογές.

Οι φιλοδοξίες είναι αναπόφευκτες σε ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, αλλά όταν η εσωκομματική διαδικασία καθορίζεται από προσωπικές στρατηγικές, τότε υπάρχει πρόβλημα. Η νέα ηγεσία θα αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα, ανεξαρτήτως ποια είναι αυτή. Μέχρι στιγμής έχουμε ακούσει πολλά για τις προσωπικές φιλοδοξίες και τις εκλογικές προοπτικές, αλλά λίγα για το πραγματικό πρόγραμμα που θα προωθήσει το ΠΑΣΟΚ ή οποιαδήποτε προοδευτική συμμαχία στην εξουσία.

Οι ικανότητες ενός πολιτικού αρχηγού είναι σημαντικές, αλλά η επιτυχία ενός πολιτικού εξαρτάται και από τη μέθοδο που ακολουθεί. Επίσης, η τακτική στις συμμαχίες παίζει σημαντικό ρόλο στην πολιτική επιτυχία. Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής και το πρόγραμμα που προτείνει ένα κόμμα για τη διακυβέρνηση. Η πολιτική πρέπει να επιδιώκει τη βελτίωση της ζωής των πολιτών και όχι μόνο την κατάκτηση της εξουσίας. Οι πολίτες πρέπει να αντιλαμβάνονται την πολιτική ως μέσο βελτίωσης της ζωής τους και όχι ως παιχνίδι εξουσίας.

Ακόμα και οι πιο ενημερωμένοι πολίτες κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορούσαν να απαντήσουν στην ερώτηση «ποιες είναι οι τρεις μείζονες μεταρρυθμίσεις στις οποίες δίνει προτεραιότητα ο κάθε υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ;». Δεν θα μπορούσαν να πουν καν να πουν ποιες είναι οι τρεις μείζονες μεταρρυθμίσεις που προκρίνει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ως όλον ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί κάποιος να πει σε γενικές γραμμές ότι τα προοδευτικά κόμματα έχουν ως προτεραιότητα την κοινωνική δικαιοσύνη (τουλάχιστον περισσότερο από τη Νέα Δημοκρατία), αλλά δεν μπορεί να πει με ποιον ακριβώς τρόπο θεωρούν ότι θα προωθηθεί η δικαιοσύνη στην κοινωνία μας.

Στο σημείο αυτό έγκειται το βασικό πρόβλημα των προοδευτικών κομμάτων. Για να νικήσουν πρέπει να εξηγήσουν απλά και κατανοητά πώς ακριβώς θα κάνουν τη ζωή των πολιτών καλύτερη, ιδιαίτερα των πιο φτωχών που κατεξοχήν πλήττονται από την πολιτικής της Δεξιάς. Το ζήτημα δεν είναι επικοινωνιακό, αλλά αφορά την πολιτική ουσία -ή μάλλον το έλλειμμα πολιτικής ουσίας. Το πρόγραμμα ενός κόμματος δεν είναι ούτε ευχολόγια ούτε γενικές κατευθυντήριες γραμμές. Είναι συγκεκριμένα μέτρα που τοποθετούνται σε συγκεκριμένους χρόνους. Μέτρα για τα οποία υπάρχει τεκμηρίωση σχετικά με το πώς θα καλυφθεί το κόστος τους.

Τέτοιο πρόγραμμα δεν έχουμε δει ούτε από το ΠΑΣΟΚ ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα χειρότερο είναι ότι σχετική συζήτηση δεν γίνεται από τους υποψήφιους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ. Αν δεν την κάνουν, στο τέλος της ημέρας κάποιος από όλους θα κερδίσει, αλλά θα χάσει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.