Τι ΠΑΣΟΚ οραματίζεται η Άννα Διαμαντοπούλου;

Όλα δείχνουν πως μετά τις επτά υποψηφιότητες στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ θα υπάρξει και μια όγδοη. Αυτή της Άννας Διαμαντοπούλου. Αυτή όμως η υποψηφιότητα δεν αλλάζει απλά τους συσχετισμούς, δεν θέτει για μια ακόμη φορά το ερώτημα του ποιοι είναι αυτοί «οι φίλοι» που θα σπεύσουν να ψηφίσουν και ενδεχομένως ν’ αλλάξουν τους συσχετισμούς στο κόμμα.

Η συζήτηση για το ποιο κόμμα πρέπει να είναι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. αλλάζει τον άξονα του δημοσίου διαλόγου. Δεν ανήκουμε σε αυτές τις φωνές που αντιμετωπίζουν την Άννα Διαμαντοπούλου με απολιτικές κραυγές του τύπου «που ήσουν όλα αυτά τα χρόνια», «ποιος σε έβαλε», «δεν ανήκεις στην παράταξη». Ακόμη περισσότερο, δεν ανήκουμε σε αυτές τις φωνές που προσπαθούν να απαξιώσουν το έργο μιας πολιτικού που είχε πάντοτε γνώμη και προσέφερε ιδέες και προτάσεις στον δημόσιο διάλογο, από Νομάρχης έως Κοινοτικός Επίτροπος. Μια αξιόλογη πολιτικός που σου δίνει τη δυνατότητα να διαφωνείς και όχι να αδιαφορείς.

Συχνά αναφερόμαστε στο φαινόμενο του μονοπολικού πλουραλισμού. Αυτός μοιάζει με μια βεντάλια, με ένα κυρίαρχο κόμμα και μικρότερα κόμματα που δεν απειλούν την εξουσία του κυρίαρχου. Όταν όμως η βεντάλια κλείνει, χρειάζεται κάποιος να την ανοίξει ξανά. Τότε αναζητείται ένα μικρό κόμμα που θα βοηθήσει το κυρίαρχο κόμμα, με τη μορφή του τεχνοκρατικού Κέντρου που προτείνει λύσεις σε προβλήματα που εμφανίζονται να μην είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά.

Πότε θα φτάσει στην Ελλάδα η έννοια των “συναινέσεων στο Κέντρο”; Ακριβώς τη στιγμή που αποδείχτηκε αποτυχημένη σε πολλές χώρες, όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Σκανδιναβία και οι χώρες του Μπενελούξ. Η άποψη ότι τα προβλήματα χρειάζονται μόνο τεχνοκρατικές λύσεις αποθεώνει τις συναινέσεις υπέρ του μεγάλου πλούτου. Οι συναινέσεις και οι συμβιβασμοί είναι σημαντικά μεγέθη, αλλά όταν δεν βελτιώνουν ουσιαστικά τις ζωές των ανθρώπων, αλλά τις επιδεινώνουν, οι πολίτες αναζητούν διέξοδο.

Αυτοί που υποστηρίζουν τη σύγκρουση με το κατεστημένο και τις ελίτ, δηλαδή την Ακροδεξιά, προσφέρουν λύσεις. Η Κεντροαριστερά πρέπει να αναγνωρίσει τη διάκριση Αριστερά-Δεξιά ως θεμελιώδη για κάθε φιλελεύθερο πολιτικό σύστημα και να αναδείξει τα πάθη και τα συναισθήματα που απαιτεί μια πολιτική που αναγνωρίζει, όχι μόνο τη συναινετική, αλλά και τη συγκρουσιακή φύση της πολιτικής. Η Άννα Διαμαντοπούλου είναι ένα πρόσωπο που υποστηρίζει αυτήν την προσέγγιση και έχει την υποστήριξη αυτών που θεωρούν ξεπερασμένη τη διάκριση Αριστερά-Δεξιά.

Στην Ελλάδα τα πρώτα ρήγματα στη ΝΔ αλλά και η πίεση από τα δεξιά στον Κυριάκο Μητσοτάκη δείχνουν πως ο δικός μας μονοκομματικός πλουραλισμός χρειάζεται ανάσες. Και ποια μεγαλύτερη ανάσα από τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ σε κόμμα του Κέντρου και όχι της Κεντροαριστεράς/Αριστεράς όπως ήταν η σοσιαλδημοκρατία; Μια κεντρώα ΝΔ δεν αρκεί για να αναπαραχθεί το σύστημα του μονοκομματικού πλουραλισμού. Χρειάζεται και ένα κεντρώο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ, έστω κι αν ο πλουραλισμός γίνεται έτσι δικομματικός.

Ωστόσο, η αντιπαράθεση αυξάνει τον ακροδεξιό ποταμό αντί να τον αδειάζει. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορεί να υπάρξει συναίνεση στο Κέντρο όταν τίθενται διλήμματα όπως “προοδευτική ή επίπεδη φορολογία”, “ολικό κράτος πρόνοιας ή δίχτυ ασφαλείας και κουπόνια”, “συλλογικές ή εργοδοτικές συμβάσεις”, “συνταξιοδότηση όσο ζουν οι άνθρωποι ή μετά τη φυγή τους από τον κόσμο”, “περισσότερα έσοδα ή λιγότερες δαπάνες”, “αξιοπρεπείς μισθοί ή υψηλά κέρδη”. Αυτά τα διλήμματα δεν μπορούν να επιλυθούν χωρίς το κόστος της ανόδου της Ακροδεξιάς.