Τα οφέλη και οι κίνδυνοι του νερού φτάνουν βαθύτερα από όσο γνωρίζουν πολλοί

Τι θα ήταν το καλοκαίρι χωρίς νερό: χωρίς να διασκεδάζεις σε μια παραλία, να ψαρεύεις σε μια λίμνη ή να απολαμβάνεις μια πισίνα; Κι όμως, για όποιον ενδιαφέρεται για την υγεία των ωκεανών του κόσμου, το 2024 ήταν μια ζοφερή χρονιά.

Μαζικοί θάνατοι ψαριών, λόγω της ξηρασίας και της ζέστης, έχουν αναφερθεί σε αντίθετες πλευρές του κόσμου, στο Βιετνάμ και στο Μεξικό. Οι περισσότεροι από τους κοραλλιογενείς υφάλους του κόσμου έχουν χλωριωθεί, μια διαδικασία κατά την οποία η ασυνήθιστα ζεστή θερμοκρασία του νερού κάνει τα κοράλλια εύθραυστα, λευκά σαν κόκαλα και ευάλωτα σε ασθένειες και πιθανώς θάνατο.

Τα νέα δεν είναι πολύ καλύτερα ούτε για τον κόσμο. Τον Μάρτιο, τα Ηνωμένα Έθνη ανέφεραν ότι περίπου ο μισός πληθυσμός της γης αντιμετωπίζει «σοβαρή λειψυδρία» κάθε χρόνο. Η ξηρασία έχει προκαλέσει ένα από τα κύρια συστήματα αποθήκευσης της Πόλης του Μεξικού να στεγνώσει και η αύξηση του πληθυσμού οδήγησε την πόλη σε υπερφορολόγηση του υδροφόρου ορίζοντα της, οδηγώντας τον σταδιακά να βυθίζεται – μια παρόμοια μοίρα με την Τζακάρτα, η οποία υποχωρεί τόσο γρήγορα που η κυβέρνηση χτίζει νέα πρωτεύουσα σε ένα διαφορετικό νησί. Η ανθρωπότητα, ένα είδος που εκτρέφεται σε έναν υδάτινο πλανήτη, αγωνίζεται να διαχειριστεί τον πιο άφθονο πόρο της, όπως τονίζουν δύο νέα βιβλία.

Το “The High Seas” του Olive Heffernan είναι το πιο συναρπαστικό από το ζευγάρι. Επικεντρώνεται στο 64% των ωκεανών του κόσμου που βρίσκονται εκτός του ελέγχου οποιασδήποτε χώρας και καλύπτουν περίπου τη μισή επιφάνεια της Γης. Υποστηρίζει ότι ο κόσμος είναι μάρτυρας μιας φυσιολογικής τραγωδίας σε τεράστια κλίμακα. Οι ωκεανοί είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή άνθρακα της Γης, έχοντας απορροφήσει περίπου το ένα τρίτο όλων των εκπομπών άνθρακα από την αυγή της βιομηχανικής εποχής. Το φυτοπλαγκτόν – μικροσκοπική χλωρίδα και βακτήρια – προσλαμβάνει περίπου τόσο άνθρακα όσο όλα τα φυτά και τα δέντρα στη γη μαζί. Οι ωκεανοί παρέχουν επίσης περίπου το ένα έκτο της παγκόσμιας ζωικής πρωτεΐνης που καταναλώνεται από τον άνθρωπο.

Οι χώρες και οι εταιρείες, που λαμβάνουν όλες μεμονωμένα ορθολογικές αποφάσεις, κινδυνεύουν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ζημιά και στις δύο αυτές λειτουργίες. Μερικές φορές αυτές οι αποφάσεις είναι νόμιμες: κανένας νόμος δεν εμποδίζει τη Ρωσία να στέλνει τους παροπλισμένους δορυφόρους της σε ένα απομακρυσμένο μέρος του Ειρηνικού Ωκεανού, παρά τους κινδύνους για το θαλάσσιο οικοσύστημα. Αλλά συχνά δεν είναι: ορισμένα κινεζικά αλιευτικά σκάφη, για παράδειγμα, χρησιμοποιούν παράνομα δίχτυα, αρπάζουν προστατευμένα ψάρια όπως καρχαρίες κοντά στα Γκαλαπάγκος και λένε ψέματα για τα αλιεύματά τους.

Πουθενά αυτή η ένταση μεταξύ ορθολογισμού και κινδύνου δεν είναι πιο ξεκάθαρη όσο στην προσπάθεια των ανθρώπων να ψαρέψουν στη μεσοπελαγική ζώνη του ωκεανού, την περιοχή ανάμεσα στο σημείο που σταματά η φωτοσύνθεση (περίπου 100 μέτρα κάτω από την επιφάνεια) και στο μέρος που στερείται φωτός (που ξεκινά από περίπου 1.000 μέτρα κάτω). Αυτή η περιοχή φιλοξενεί μερικά περίεργα ψάρια, συμπεριλαμβανομένου των σιφωνοφόρων, μιας πλοκαμοειδούς αποικίας πλασμάτων που τσιμπάει και των λεπτών αξιοπερίεργων χελιών του είδους (Nemichthys scolopaceus), με 750 σπονδύλους (οι περισσότεροι ενήλικοι άνθρωποι έχουν 24). Τα μεσοπελαγικά πλάσματα αποτελούν το 95% των ψαριών του ωκεανού κατά βάρος. Κάθε μέρα ολοκληρώνουν τη μεγαλύτερη μετανάστευση ζώων στον κόσμο, ανεβαίνοντας από τα βάθη για να τραφούν σε υψηλότερα επίπεδα.

Αρκετές χώρες έχουν ξεκινήσει και εγκατέλειψαν τις προσπάθειες για την αλιεία των μεσοπελαγικών ζωνών, επικαλούμενες υψηλό κόστος και χαμηλά αλιεύματα, αλλά η Νορβηγία καταβάλλει πιο διαρκή προσπάθεια, μεταποιώντας δυσάρεστα πλάσματα σε ιχθυάλευρα για τις αναπτυσσόμενες (και προσοδοφόρες) φάρμες σολομού της. Αλλά τα μεσοπελαγικά ψάρια διαδραματίζουν ζωτικό ρόλο στον κύκλο δέσμευσης άνθρακα του ωκεανού και κανείς δεν γνωρίζει τα αποτελέσματα που θα επιφέρει πιθανή αραίωσή τους. (Όπως εξηγεί ένας ερευνητής, «αν αυτό λειτουργήσει, θα είναι μια ευκαιριακή αλιεία…θα πρέπει να πάτε και να πάρετε όσο το δυνατόν περισσότερα προτού εξαφανιστεί»).

Αυτή η εικασία για τα βραχυπρόθεσμα οφέλη έναντι των άγνωστων αλλά εύλογα καταστροφικών μακροπρόθεσμων βλαβών εμφανίζεται σε όλο το βιβλίο. Ο βυθός είναι πλούσιος σε ορυκτά, συμπεριλαμβανομένων πολύτιμων ορυκτών, όπως ο χρυσός και η πλατίνα, και παρόλο που κανείς δεν έχει βρει ακόμη τρόπο να τα εξορύξει φθηνά, οι προσπάθειες εντείνονται. Μερικά από αυτά τα ορυκτά μπορεί να βοηθήσουν τον κόσμο να γίνει πιο πράσινος, αλλά οι ενοχλητικοί βυθοί δημιουργούν λοφία ιζήματος που πνίγουν τα πλάσματα κάτω και προκαλούν μόνιμη ζημιά στη βιοποικιλότητα.

Η θαλάσσια ζωή προσφέρει τεράστιες εμπορικές δυνατότητες, το azt, ένα φάρμακο για τον HIV, και το Remdesivir, η πρώτη εγκεκριμένη θεραπεία για τον κορωνοϊό, προήλθαν από ενώσεις που βρίσκονται στα σφουγγάρια. Περίπου 34.000 θαλάσσιες ενώσεις έχουν βρεθεί κατάλληλες για μια σειρά προϊόντων, συμπεριλαμβανομένων των ζωοτροφών για τα βοοειδή, του παγωτού και των τεστ ιών.

Συνολικά, ωστόσο, το βιβλίο σημειώνει ότι πολλές χώρες που είναι πιθανό να επικυρώσουν μια συνθήκη για την προστασία της ανοιχτής θάλασσας θα συνεχίσουν να ρυπαίνουν και να υπεραλιεύουν.

Ενώ η κ. Χέφερναν διέσχισε τον κόσμο για να γράψει το βιβλίο της, ο Σερ Λίαμ Φοξ, ένας πρώην Βρετανός πολιτικός, φαίνεται να έχει εισχωρήσει στα βάθη της Wikipedia για το σχεδόν κωμικά πλούσιο σε γεγονότα βιβλίο του. Έγραψε «για να ενώσει τις κουκκίδες» και εξήγησε γιατί πιστεύει ότι το νερό – μάχες για την πρόσβαση, απειλές από το κλίμα και θαλάσσιες συγκρούσεις – θα αποδειχθεί ένα σημείο ανάφλεξης σε αυτόν τον αιώνα όπως το πετρέλαιο τον 20ό.

Το σκεπτικό του είναι λογικό: τις επόμενες δεκαετίες μεγάλο μέρος της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού θα πραγματοποιηθεί σε αφρικανικές και ασιατικές χώρες που ήδη αγωνίζονται να παρέχουν στους πολίτες τους γλυκό νερό. Η διαχείριση των υδάτων των χωρών μπορεί να επηρεάσει τους γείτονές τους, τροφοδοτώντας την προοπτική σύγκρουσης. Μπορεί επίσης να προκύψουν μάχες για την πρόσβαση στα ναυτιλιακά κανάλια, όπως μαρτυρεί η σύγκρουση χαμηλού επιπέδου στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Η αδυναμία παροχής καθαρού νερού στους πολίτες μπορεί επίσης να οδηγήσει σε υποσιτισμό και ασθένειες. Και η αφθονία μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε σπανιότητα: «Οι πλημμυρισμένοι του σήμερα θα γίνουν οι αυριανοί διψασμένοι», υποστηρίζει ο Σερ Λίαμ.

Το βιβλίο του Σερ Λίαμ έχει αξία. Συγκεντρώνει έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών που σχετίζονται με το νερό. Κανένα βιβλίο δεν προσφέρει συγκεκριμένες συστάσεις πέρα ​​από την έντονη ανησυχία. Αλλά αν, κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα, το νερό και η ζωή που διατηρεί σπανίζουν ή κινδυνεύουν, η σύγκρουση και η στέρηση φαίνονται όχι απλώς πιθανές αλλά αναπόφευκτες.

Με πληροφορίες από Economist