Είναι απαραίτητη η υπερπαραγωγή της τελετής έναρξης;

Ήταν καλή ή δεν ήταν καλή η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού; Ήταν εμπνευσμένη ή κιτς; Ήταν υπερβολικά συμπεριληπτική ή όχι αρκετά συμπεριληπτική; Ήταν καλύτερη από τη δική μας του 2004, ή χειρότερη; 

Καθώς την παρατηρούσα με τον αστερόσκονη ουρανό ως φόντο και τη νυχτερινή ηρεμία, η αντίθεση ήταν εμφανής. Από τη μία πλευρά, υπήρχε η ηρεμία και η απλότητα, ενώ από την άλλη πλευρά, με έβρισκα να πλημμυρίζομαι από φώτα, μουσική, και τη ζωντάνια του Σηκουάνα. Ήταν ένα υπερβολικό σόου με πολλή βαβούρα και φως, που με έκανε να νιώθω σαν να μπλοκάρω, ειδικά με τα λέιζερ.

Ήταν υπερβολικό σε όλα, όπως λένε και οι Άγγλοι. Και αυτό μου έφερε στο μυαλό την κριτική τους για τους Γάλλους ως κιτς, αν και οι ίδιοι είχαν τις δικές τους στιγμές κιτς στους δικούς τους αγώνες.

Αναρωτιέται κανείς αν πραγματικά χρειαζόμαστε τέτοιες υπερβολές στον κόσμο του 2024. Μήπως πρέπει να επιστρέψουμε στην απλότητα, να γίνουμε πιο ταπεινοί και εγκρατείς; Ίσως χρειαζόμαστε λιγότερη υπερκατανάλωση και υπερεκμετάλλευση, λιγότερο υπερτουρισμό και υπερμετανάστευση.

Γιατί πρέπει μια πόλη όπως το Παρίσι (το Λονδίνο, η Αθήνα, κλπ) να συμπεριφέρεται σαν νεόπλουτος επαρχιώτης; Να δείξει σε ολόκληρο τον κόσμο -ο οποίος πολλές φορές βρίσκεται σε κρίση λόγω πολέμων, πείνας ή κλιματικής αλλαγής- την υπεροχή του;

Κοιτάξτε μας, έχουμε πλούτο και πολυτέλεια και θα σας τα επιδείξουμε μέχρι να σας εντυπωσιάσουμε. Σαν να μην γνωρίζουν όλοι ότι μόνο με τα χρήματα κερδίζεις την προσοχή. Ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει, η Μπουρκίνα Φάσο;

Η κακή αισθητική του νεοπλουτισμού και η επιδειξιομανία είναι αυτές που καθιστούν το κιτς απαράδεκτο, ανεξάρτητα από τη μάρκα με την οποία το ντύνεις. Ακόμη χειρότερο είναι όταν ζητάς λιτότητα από τους πολίτες σου και ταυτόχρονα ξοδεύεις εκατομμύρια για πάρτι.

Κάποτε μας φαινόταν λογικό και διασκεδαστικό αυτό το είδος εκδηλώσεων, αλλά τώρα καταλαβαίνουμε ότι ζούσαμε σε μια εποχή ψευδαισθήσεων και υπερβολών.

Τώρα, φαίνονται σαν τις φιέστες των ύστερων ρωμαίων αυτοκρατόρων: την ώρα που οι «βάρβαροι» έκαιγαν τα προάστια της Ρώμης, αυτοί τάιζαν το λαό με άρτον και θεάματα και τα λιοντάρια με χριστιανούς, στο Κολοσσαίο.

Τα πιο συγκινητικά στιγμιότυπα της τελετής, κατά τη γνώμη μου, ήταν εκείνα που περιλάμβαναν ανθρώπους. Ο Γιάννης με την ελληνική σημαία, οι στιγμές από παλιούς Ολυμπιακούς και τους αθλητές που έμειναν αξέχαστοι στην ιστορία του θεσμού, καθώς και η μεταφορά της φλόγας από ζωντανούς θρύλους του παγκόσμιου αθλητισμού.

Θα αρκούσαν αυτά. Θα μπορούσαν να φτιάξουν από μόνα τους μια εξαιρετική τελετή, να στρέψουν τα βλέμματα σ΄ αυτό που έχει σημασία.