Η Κίνα στηρίζει την Παλαιστίνη

Η Διακήρυξη του Πεκίνου εδραιώνει την ιδέα ότι η επίλυση των παγκόσμιων συγκρούσεων γίνεται πλέον “Made in China”. Αλλά αποτελεί επίσης ένα εμπόδιο στις αμερικανοϊσραηλινές προσπάθειες να δημιουργήσουν μια συνεργάσιμη παλαιστινιακή κυβέρνηση μετά τον πόλεμο στη Γάζα.

Η Διακήρυξη του Πεκίνου, που υπογράφηκε την προηγούμενη εβδομάδα, αποτελεί ένα ακόμη εντυπωσιακό κινεζικό διπλωματικό “πραξικόπημα”. Η συγκέντρωση των εκπροσώπων 14 παλαιστινιακών παρατάξεων για να δεσμευτούν για πλήρη συμφιλίωση έδειξε σε ολόκληρο τον κόσμο ότι ο δρόμος για την επίλυση θεμελιωδών γεωπολιτικών προβλημάτων δεν είναι πλέον μονομερής: είναι πολυπολικός, πολυτροπικός και ¨μετράει” την Κίνα, μέλος των BRICS και του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), ως αναπόφευκτο ηγέτη.

Η αντίληψη της Κίνας ως ειρηνοποιού υπερδύναμης έχει πλέον καθιερωθεί τόσο πολύ, ώστε μετά την προσέγγιση Ιράν-Σαουδικής Αραβίας και την υπογραφή της Διακήρυξης του Πεκίνου, ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών Ντμίτρο Κουλέμπα επέλεξε να πει στον Κινέζο ομόλογό του Γουάνγκ Γι στο Πεκίνο ότι το Κίεβο είναι πλέον επιτέλους έτοιμο να διαπραγματευτεί τον τερματισμό του πολέμου δι’ αντιπροσώπων ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία.

Οι Παλαιστίνιοι που ήρθαν στο Πεκίνο έδειξαν την ικανοποίησή τους. Για τον αντιπρόεδρο της Φατάχ Μαχμούντ αλ-Αλούλ, «η Κίνα είναι ένα φως. Οι προσπάθειες της Κίνας είναι σπάνιες στη διεθνή σκηνή».

Ο εκπρόσωπος της Χαμάς, Χουσάμ Μπαντράν, δήλωσε ότι το παλαιστινιακό κίνημα αντίστασης αποδέχθηκε την κινεζική πρόσκληση «με θετικό πνεύμα και πατριωτική ευθύνη». Όλες οι παλαιστινιακές παρατάξεις κατέληξαν σε συναίνεση σχετικά με τα «παλαιστινιακά αιτήματα για τον τερματισμό του πολέμου», προσθέτοντας ότι το «πιο σημαντικό» μέρος της δήλωσης είναι ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης που θα οικοδομήσει την παλαιστινιακή εθνική συναίνεση για να «διαχειριστεί τις υποθέσεις του λαού της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, να επιβλέψει την ανοικοδόμηση και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για εκλογές».

Η κινεζική πρόταση των «τριών βημάτων»

Ο Γουάνγκ Γι μπήκε στο ψητό: το παλαιστινιακό ζήτημα, λέει ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών, βρίσκεται στον πυρήνα των πάντων στη Δυτική Ασία. Τόνισε ότι το Πεκίνο δεν είχε ποτέ ιδιοτελή συμφέροντα στο παλαιστινιακό ζήτημα. Η Κίνα είναι μία από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και το κράτος της Παλαιστίνης και πάντα υποστήριζε σταθερά τον παλαιστινιακό λαό στην αποκατάσταση των νόμιμων εθνικών δικαιωμάτων του. Αυτό που εκτιμούμε είναι η ηθική και αυτό που υποστηρίζουμε είναι η δικαιοσύνη.

Αυτό που δεν είπε ο Γουάνγκ – και δεν χρειαζόταν – είναι ότι αυτή η θέση είναι η συντριπτική θέση των BRICS+, την οποία συμμερίζεται η Παγκόσμια Πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένων όλων των μουσουλμανικών χωρών. Όλα είναι σε ένα όνομα – όλοι στο ορατό μέλλον θα σημειώσουν ότι αυτή είναι η δήλωση του «Πεκίνου» που υποστηρίζει απερίφραστα τη Μία Παλαιστίνη.

Δεν είναι περίεργο που όλες οι πολιτικές παρατάξεις έπρεπε να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, δεσμευόμενες να υποστηρίξουν μια ανεξάρτητη παλαιστινιακή κυβέρνηση με εκτελεστικές εξουσίες στη Γάζα και την κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Αλλά υπάρχει μια παγίδα: αυτό θα γίνει αμέσως μετά τον πόλεμο, τον οποίο το καθεστώς στο Τελ Αβίβ θέλει να παρατείνει επ’ αόριστον.

Αυτό που άφησε κάπως υπονοούμενο ο Γουάνγκ Γι είναι ότι η συνεπής ιστορική θέση της Κίνας που υποστηρίζει την Παλαιστίνη μπορεί να αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για τη βοήθεια των μελλοντικών παλαιστινιακών θεσμών διακυβέρνησης. Το Πεκίνο προτείνει τρία βήματα για να φτάσουμε εκεί:

Πρώτον, μια “συνολική, διαρκής και βιώσιμη” κατάπαυση του πυρός στη Γάζα το συντομότερο δυνατό και “πρόσβαση στην ανθρωπιστική βοήθεια και τη διάσωση επί τόπου”.

Δεύτερον, “κοινές προσπάθειες” -υποθέτοντας τη συμμετοχή της Δύσης- προς την κατεύθυνση της «μετασυγκρουσιακής διακυβέρνησης της Γάζας σύμφωνα με την αρχή “οι Παλαιστίνιοι κυβερνούν την Παλαιστίνη”. Επείγουσα προτεραιότητα είναι η επανεκκίνηση της ανοικοδόμησης “το συντομότερο δυνατό”. Το Πεκίνο τονίζει ότι “η διεθνής κοινότητα πρέπει να υποστηρίξει τις παλαιστινιακές παρατάξεις στη δημιουργία μιας προσωρινής κυβέρνησης εθνικής συναίνεσης και να πραγματοποιήσει την αποτελεσματική διαχείριση της Γάζας και της Δυτικής Όχθης”.

Τρίτον, να βοηθήσει την Παλαιστίνη “να γίνει πλήρες κράτος μέλος του ΟΗΕ” και να εφαρμόσει τη λύση των δύο κρατών. Το Πεκίνο υποστηρίζει ότι “είναι σημαντικό να υποστηριχθεί η σύγκληση μιας ευρείας βάσης, πιο έγκυρης και πιο αποτελεσματικής διεθνούς ειρηνευτικής διάσκεψης για την εκπόνηση ενός χρονοδιαγράμματος και ενός οδικού χάρτη για τη λύση των δύο κρατών”.

Παρ’ όλους τους υψηλούς στόχους, ειδικά όταν είναι προφανώς σαφές ότι το Ισραήλ έχει εκ των πραγμάτων θάψει τη λύση των δύο κρατών – όπως μαρτυρά η πρόσφατη ψηφοφορία της Κνέσετ για την απόρριψη οποιουδήποτε παλαιστινιακού κράτους – τουλάχιστον η Κίνα προτείνει άμεσα αυτό που η παγκόσμια πλειοψηφία θεωρεί ομόφωνα ως δίκαιο αποτέλεσμα.

Σημαντική είναι επίσης η παρουσία διπλωματών από τα υπόλοιπα μέλη των BRICS της Κίνας, τη Ρωσία, τη Νότια Αφρική, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, μαζί με διπλωμάτες από την Αλγερία, το Κατάρ, την Ιορδανία, τη Συρία, τον Λίβανο και την Τουρκία κατά την υπογραφή της δήλωσης.

Η γενοκτονία ως “θεραπεία ευεξίας”

Συγκρίνετε τώρα το διπλωματικό πραξικόπημα της Κίνας με το Κογκρέσο των ΗΠΑ που χειροκροτούσε όρθιο 58 φορές τον αρχηγό του Ισραήλ που διακινούσε την ιδέα της γενοκτονίας ως “θεραπεία ευεξίας”.

Η υποδοχή του Μπίμπι Νετανιάχου ως ήρωα στην Ουάσιγκτον οδηγεί την έννοια της συλλογικής ψυχοπαθολογίας σε νέα ύψη. Και όμως, η συνενοχή στη γενοκτονία της Γάζας δεν αποτελεί ακριβώς εξαίρεση στον κανόνα όσον αφορά την αμερικανική πολιτική ηγεσία.

Οι πολιτικές “ελίτ” του -με τη γαλλοβρετανική βοήθεια- υπήρξαν επίσης ενεργά συνεργάτες και οπλοποιητές των καταπιεστικών σαουδαραβικών και εμιρατινών βομβαρδισμών και του αποκλεισμού της Υεμένης, οι οποίοι, επί εννέα χρόνια, προκάλεσαν συλλογικά ακόμη περισσότερους θανάτους αμάχων από ό,τι στη Γάζα. Ο λιμός στην Υεμένη απέχει πολύ από το να τελειώσει, όμως αυτός ήταν ένας εντελώς αόρατος πόλεμος για τη συλλογική Δύση.

Η Κίνα προώθησε την προσέγγιση μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, και το Ριάντ έγινε μέλος των BRICS+ και συμμετείχε βαθιά στην προσπάθεια αποδολλαριοποίησης, στην οποία αναδύεται το πετρογιουάν.

Επιπλέον, το κίνημα αντίστασης της Υεμένης Ansarallah κατάφερε να ταπεινώσει μόνο του το αμερικανικό ναυτικό. Η “εκδίκηση” των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν να ανοίξουν ένα άλλο πολεμικό μέτωπο, βομβαρδίζοντας εγκαταστάσεις της Υεμένης για την προστασία της ισραηλινής ναυσιπλοΐας στην Ερυθρά Θάλασσα και τις υδάτινες οδούς πέρα από αυτήν.

Όσο η Υεμένη παραμένει σε πόλεμο σε δύο μέτωπα – εναντίον του Ηγεμόνα και του Ισραήλ, ενώ παράλληλα παρακολουθεί πιθανές σαουδαραβικές σαχλαμάρες – τόσο η Παλαιστίνη συνεχίζει να αποδεκατίζεται από ένα πλήρως υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ Ισραήλ. Η Διακήρυξη του Πεκίνου δεν θα σημαίνει τίποτα αν δεν εφαρμοστεί. Αλλά πώς;

Υποθέτοντας μια μερική επιτυχία, η διακήρυξη μπορεί να είναι σε θέση να βάλει ένα λιθαράκι στην απόλυτη ατιμωρησία της ατζέντας Τελ Αβίβ-Ουάσινγκτον, διότι μετά τη συμφωνία του Πεκίνου, η εξεύρεση μιας συνεργαζόμενης παλαιστινιακής κυβέρνησης για τη διαιώνιση της κατοχής θα μπορούσε να είναι πολύ πιο δύσκολη.

Όλες οι παλαιστινιακές παρατάξεις οφείλουν τώρα ένα σοβαρό χρέος στην Κίνα- οι εσωτερικές διαμάχες θα πρέπει να σταματήσουν. Διαφορετικά, αυτό θα ισοδυναμούσε με σοβαρή απώλεια προσώπου για το Πεκίνο.

Ταυτόχρονα, η κινεζική ηγεσία φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό το στοίχημα είναι ένα στοίχημα του Παγκόσμιου Νότου – αποκαλύπτοντας την υποκρισία του Ηγεμόνα για να τη δει όλος ο κόσμος. Όπως και η συμφωνία Σαουδικής Αραβίας-Ιράν που κλείστηκε στο Πεκίνο, η οπτική δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευοίωνη, ειδικά σε σύγκριση με την ισραηλινοαμερικανική άρνηση μιας ουσιαστικής κατάπαυσης του πυρός.

Η πραγματική ενότητα της Παλαιστίνης θα δώσει επίσης πρόσθετη ισχύ σε κάθε παγκόσμια πρωτοβουλία στα Ηνωμένα Έθνη, στο Διεθνές Δικαστήριο (ΔΔΔ) και σε άλλα παγκόσμια φόρουμ.

Όλα τα παραπάνω, όμως, ωχριούν μπροστά στα τρομερά γεγονότα επί του εδάφους. Οι ιδεολογικά γενοκτόνοι Ισραηλινοί – που υποστηρίζονται πλήρως από την πολιτική “ηγεσία” των ΗΠΑ – συνεχίζουν να ξεφεύγουν με αυτό που πραγματικά θέλουν: την απόλυτη μαζική δολοφονία-εθνοκάθαρση εκατομμυρίων Παλαιστινίων, κάτι που, θεωρητικά, θα έπρεπε να οδηγήσει σε μια απόλυτη δημογραφική πλειοψηφία για την επέκταση του Ισραήλ σε όλα τα παλαιστινιακά εδάφη.

Αυτή η τραγωδία δεν θα σταματήσει σύντομα. Η Διακήρυξη του Πεκίνου δεν θα την κάνει να σταματήσει. Μόνο ο Ηγεμόνας που θα διακόψει τη χοάνη των όπλων του προς το Τελ Αβίβ μπορεί να το αναγκάσει να σταματήσει. Ωστόσο, σήμερα, αυτό που βλέπουμε αντ’ αυτού από την Ουάσιγκτον είναι 58 χειροκροτήματα για τη γενοκτονία.

Πηγή: The Cradle