Μόλις χθες, έφυγα τρέχοντας από το γραφείο αφού πρώτα έβαλα post it παντού με τις εκκρεμότητες για το υπόλοιπο team, έστειλα όλα τα email που είχα(έτσι νομίζω έστω) και αλλόφρον, πήγα να κάνω τα τελευταία ψώνια! Αντηλιακό και αντικουνουπικό. Τι άλλο; Ε, και μια μπλουζίτσα σκέτη τρέλα που ζήλεψα σε μια βιτρίνα. Τα έχωσα στη βαλίτσα τσάτρα- πάτρα, έκατσα πάνω της εν είδη μέγγενης, μπας και κλείσει κι έπειτα από ακροβατικούς διασκελισμούς, την έκλεισα! Κατάκοπη, χώθηκα στο κρεβάτι μου και προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά το μάτι γαρίδα. Μέτρησα αμέτρητα προβατάκια, γνώρισα και το βοσκό, αλλά τίποτα. Μ’ αυτά και με τ’ άλλα πρέπει να κοιμήθηκα στις 4 το πρωί και εννοείται ότι δεν άκουσα το πρώτο ξυπνητήρι. Ευτυχώς είχα βάλει άλλα δέκα. Κι αφού άρχισε το count down πριν το zero σηκώθηκα, ντύθηκα, έκλεισα βιαστικά την πόρτα και άρχισα να σέρνω τη βαλίτσα μου στο δρόμο. Τι όμορφος ήχος! Βέβαια διαταράσσει όλη αυτή την γαλήνη της κοιμισμένης ακόμα πόλης αλλά…

• Ξυπνήστε ρεεεε… πάω διακοπέεεες επιτέλους!!!

Ήθελα τόσο πολύ να το φωνάξω, αλλά συγκρατήθηκα!

Το ταξί με περίμενε υπομονετικά στη γωνία.

• Jump in baby! θα ήθελα να μου έλεγε ο ταρίφας αλλά αντ’ αυτού μου είπε μόνο μια γρήγορη «καλημέρα σας» κι άρχισε το rally. Φτάσαμε εγκαίρως στο λιμάνι του Πειραιά! Δεν λέω.

Μα τι χαρά!!! Με το εισιτήριο στο στόμα περίμενα υπομονετικά στη ουρά και πέρασα τον έλεγχο. Οι κυλιόμενες σκάλες με οδήγησαν στο σαλόνι. Σιγά μην κάτσω εδώ. Φτου ξελευτερία! Έξω γρήγορα! Χάζευα το λιμάνι μέχρι να λύσουμε κάβους. Αυτή τη στιγμή την περίμενα τόσο καιρό! Σαν έμβρυο που αποκόπτεται από τον ομφάλιο λώρο νοιώθω και άξαφνα βγαίνει στο οξυγόνο, στη ζωή.

Λύσαμε!!! Όλα αρχίζουν να μικραίνουν. Πρώτη κίνηση, κλείσιμο κινητού. Δεύτερη, βαθιές ανάσες θαλασσινού αέρα. Τρίτον, αντηλιακό. Τέταρτον, απόλαυση!!!

Το πρώτο λιμάνι φάνηκε μετά από 3 ώρες. Λύσε, δέσε, έφυγες.

• Έχουμε αρκετά ακόμα;
• Ε ,ναι. Ανυπόμονη!
• Πω πω κι έχω μια πείνα! Πότε θα ανοίξει το εστιατόριο;
• Καλέ τι λες; Δεν υπάρχει εστιατόριο πια στα πλοία.
• Πλάκα κάνεις; Και δεν θα φάω δηλαδή το κλασικό καραβόφαγο;
• Ποιο;
• Μακαρόνια με κιμά, τι άλλο;
• Καλά, είσαι τρελή! Κιμά; Εδώ;
• Ναι είναι παράδοση.
• Μμμ, ναι θυμάμαι. Από τότε που πηγαίνατε στο νησί, ε;
• Ναι!
• Καλά κράτα την όρεξη σου για αργότερα.
• Πω, πω ζημιά! Καλά πάω να δώ τι θα βρώ.

Τελικά μετά από όλη αυτή την συζήτηση με τον άλλο μου εαυτό (αλήθεια εσύ το κάνεις αυτό;), βρέθηκα να τρώω ένα παγωτό χωνάκι που κλασικά έτρεχε σαν λυσσασμένο και τσικ, έσταξε στη μπλούζα μου. Μα πόσο πρωτότυπο.

Αφού κάναμε μια περατζάδα σε όλο το Αιγαίο, ακούστηκε η μαγική φωνή να εκφωνεί το μαγικό μου προορισμό! Επιτέλους νησάκι!!! Επιτέλους! Περιμένω να λιώωωσω στη παραλία με τη χρυσή άμμο,  να ακούω chill  μουσικάρες πάνω σε μια ξύλινη ξαπλώστρα με στρώμα διαστημικό, με πανιά που τα παίρνει ο άνεμος και πάνε πέρα δώθε, θεϊκά κουνάβια με ηλιοκαμένα κορμιά και κοιλιακούς φέτες, σμιλεμένα από το τσαπί στο χωράφι να με σερβίρουν κοκτέιλ και μετά, αχ μετά επάνω στο γκουρμέ εστιατόριο να τρώω fine dinning και μους αμπους( κάπως έτσι το λένε στο μάστερ σεφ, δεν θυμάμαι) να γεμίζουν το στόμα μου(λέει), να πίνω ηδύποτα  και κάπου εκεί να σκάσει ο σύγχρονος Λόρενς της Αραβίας και να με δει και να πάθει πλάκα, να με ερωτευτεί ταμάλα , να με πάει στην «καλύβα του» στην βιλλάρα και να ζήσουμε έναν έρωτα όλο τρέλα! Αχ! Μάνα σου χω νέα!

… η συνέχεια στο βιβλίο μου που θα είναι σύντομα (ελπίζω) κοντά σας, έτοιμο για φάγωμα. Stay tuned!!!