Στη φωτογραφία το πτητικό ύφασμα που ενδύθηκε ο Klaus μοιάζει σαν “δέρμα” που τεντώνεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για να τον ταξιδέψει ανάμεσα σε σύνορα και καιρούς. Εκείνο το πρωινό, για λίγα δευτερόλεπτα μοιάζει να φύσηξε ένας αληθινά φρέσκος αέρας για να πραγματοποιηθεί ο πόθος όλων μας, το περίφημο όνειρο της στιγμιαίας αιώρησης- ένα φευγαλέο θαύμα που διαρκεί όσο ένα μόνο ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, όταν το δέρμα, τα δέντρα, το κορμί, οι ρίζες, τα ακροδάχτυλα θα ανασηκωθούν για να στροβιλιστούν ανάμεσα σε γη και ουρανό, σε εκείνον, τον Αιώνιο Χορό.
Στην κορυφή του Πύργου στέκονται σαν ατάραχοι προφήτες, με τις γαμψές τους μύτες και τα πολύχρωμα ακρόφτερα, οι Άνθρωποι-Πουλιά, οι Birdmen, και μας κοιτούν. Ξεμυτούν από τα βάθη του Πρωτόγονου. Μα κι όλη η αρχαιότητα εδώ βρίσκεται. Ο ορισμός της τραγωδίας ως μίμηση πράξης σπουδαίας και τελείας. Εδώ και ο Μεσαίωνας με τη μάγευση της φύσης στα Βιβλία των Ωρών. Κι η πρώιμη Αναγέννηση με τα προφητικά της απο-ανθρώπινα πλάσματα. Και ο Τζιακομέττι, με τη γεωμέτρηση του Ανθρώπου. Και τα παραμύθια των παιδιών που ταξιδεύουν με χάρτινα καραβάκια. Αλλά και η Ανθρωπόκαινος εδώ ελλοχεύει κι αυτή, σαν κραυγή για επιβίωση. Κραυγή για τη διάσωση της μνήμης του Ωραίου και του Υψηλού.
Το τρίπτυχο είναι ζωγραφισμένο σε χειροποίητο χαρτί, τόσο άυλο, μάλλον υφασμένο από το λευκό νήμα των νεφών. Αυτό το έργο είναι τα τρία πρόσωπα του Klaus Pfeiffer. Είναι ο Φώσφορος κι ο Έσπερος, το λυκαυγές και το λυκόφως, και στη μέση ένας ήλιος που μας φωτοδοτεί.
Τελικά, ίσως να απαντήσουμε πιο εύκολα στην ερώτηση «τι είναι Τέχνη», αν, σύμφωνα με τον Nam June Paik, «αποποιηθούμε την αρρώστια του να λατρεύουμε την αιωνιότητα. Το παρόν γίνεται αιωνιότητα από μόνο του». Αυτό το αιώνιο παρόν, που διαπνέεται από την απουσία-παρουσία του καλλιτέχνη, λειτουργεί σαν φορέας αέναης αρχέγονης ενέργειας στα έργα του Klaus Pfeiffer, που μέσα από τη συνομιλία με τους Diana Radaviciute και Saulius Valius, κατάφεραν να απογειώσουν έναν ολόκληρο πέτρινο πύργο κάπου στη Νάξο της Αριάδνης.