Το πολιτικό συμπέρασμα του φιάσκου των παρακολουθήσεων

Είναι προφανές ότι τα κόμματα και οι πολιτικοί που επένδυσαν στην υπόθεση των υποκλοπών βρίσκονται τώρα χωρίς αφήγημα. Αν και η υπόθεση των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων αξιολογήθηκε από τους ψηφοφόρους κατά τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, υπήρχε η πιθανότητα, αν οι έρευνες αποκάλυπταν στοιχεία που να συνδέουν την ΕΥΠ με τη χρήση του predator, ο σχετικός φάκελος να αποκτούσε επιπλέον πολιτική σημασία εκτός από νομική.

Φαίνεται ότι η επόμενη κίνηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα εστιάσει στη δημοσιοποίηση του αποδεικτικού υλικού, το οποίο περιλαμβάνει 300 σελίδες και περιέχει όλα τα στοιχεία που σχετίζονται με αυτήν την υπόθεση και οδήγησαν την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στην γνωστή της ανακοίνωση. Επίσης, είναι πιθανό ότι μέσα σε αυτές τις 300 σελίδες υπάρχουν και απόρρητα στοιχεία, καθώς και προσωπικά δεδομένα, δεδομένου ότι η υπόθεση αφορά τις δραστηριότητες μιας μυστικής υπηρεσίας.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η Βουλή έχει τη δυνατότητα να καλέσει την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου προκειμένου να δώσει εξηγήσεις. Για ποιο λόγο; Για το πώς διαμόρφωσε την πεποίθησή της; Ή μήπως για τον τρόπο που άσκησε τα καθήκοντά της στην συγκεκριμένη υπόθεση; Μήπως αυτό συνιστά παραβίαση της διάκρισης των εξουσιών; Είναι προφανές! Ποια είναι η σχέση της νομοθετικής εξουσίας με τη δικαστική; Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που ζητούν την παρουσία της εισαγγελέως στη Βουλή, κατανοούν πραγματικά τι ζητούν; Δεν διαθέτουν νομικούς συμβούλους στις τάξεις τους;

Δεδομένου ότι χθες έγινε μια σύγκριση μεταξύ της άρνησης του Γιώργου Φλωρίδη να καταθέσει το πόρισμα στη Βουλή και της παραπομπής του υπουργού Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, Μέρικ Γκάρλαντ, σε δίκη για περιφρόνηση της Βουλής λόγω της άρνησής του να προσκομίσει έγγραφα που σχετίζονται με την διαχείριση απορρήτων εγγράφων του Αμερικανού Προέδρου Τζο Μπάιντεν, μπορούμε να επισημάνουμε ότι η σύγκριση αυτή είναι ατυχής. Στις ΗΠΑ, τα απόρρητα έγγραφα ανήκουν στην εκτελεστική εξουσία, ενώ στην περίπτωση μας, βρίσκονται υπό την ευθύνη της Δικαιοσύνης. Επιπλέον, στις ΗΠΑ αυτά τα έγγραφα υπόκεινται στον έλεγχο της νομοθετικής εξουσίας, ενώ στην Ελλάδα η νομοθετική εξουσία δεν έχει εποπτεία επί της δικαστικής, σύμφωνα με την αρχή της διάκρισης των εξουσιών.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η παρακολούθηση των 28 ατόμων μέσω της εφαρμογής Predator και οι περίπου 15.000 ετήσιες επισυνδέσεις αποτελούν πλέον δύο ξεχωριστές περιπτώσεις, μετά την απόφαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου. Όσον αφορά το επαναλαμβανόμενο ερώτημα της αντιπολίτευσης σχετικά με τους λόγους που η ΕΥΠ παρακολουθούσε συγκεκριμένα άτομα, η απάντηση βρίσκεται στα απόρρητα υπηρεσιακά σημειώματα. Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, οι ενέργειες των μυστικών υπηρεσιών δεν υπόκεινται σε δημόσια διαβούλευση. Επιπλέον, καμία αρχή δεν ελέγχει τη σκοπιμότητα μιας επισύνδεσης, εκτός από τον αρμόδιο εισαγγελέα της ΕΥΠ, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση ελέγχθηκε πειθαρχικά και απαλλάχθηκε από κάθε κατηγορία. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς αντιπολιτευτικές δηλώσεις που προσπαθούν να καλυφθούν πίσω από μια δήθεν θεσμική προσέγγιση.