Θα μπορέσει η Χάρις να εκφράσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης;

Ο Ιούλιος του 2024 θα μείνει στην Ιστορία ως ένας από τους πιο καθοριστικούς μήνες της αμερικανικής πολιτικής. Με την απόπειρα δολοφονίας του Ντόναλντ Τραμπ, την αποχώρηση του Τζο Μπάιντεν από την προεδρική κούρσα και την Κάμαλα Χάρις να αναδεικνύεται ως η επικρατέστερη υποψήφια του Δημοκρατικού Κόμματος, οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ρυθμό. Ενώ κάποιοι μπορεί να αναζητούν καθοδήγηση ή παρηγοριά στο παρελθόν, είναι αβέβαιο αν οποιαδήποτε ιστορική αναλογία μπορεί να ανταγωνιστεί το δραματικό κλίμα των τελευταίων εβδομάδων.

Από τη στιγμή που έγινε σαφές ότι ο Τραμπ θα είναι και πάλι υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι Δημοκρατικοί άρχισαν να προβάλλουν τις εκλογές ως μια υπαρξιακή αναμέτρηση ανάμεσα στη δημοκρατία και τον αυταρχισμό. Ο Μπάιντεν προβάλλεται ως ηγέτης παρόμοιος με τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος όχι μόνο θα υπερασπιστεί τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις αξίες στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά θα στηρίξει και την ελευθερία στην Ευρώπη, υποστηρίζοντας την Ουκρανία.

Αντίθετα, ο Τραμπ συχνά παρουσιαζόταν ως «ο Χίτλερ της Αμερικής» –όπως είχε δηλώσει κάποτε ο υποψήφιος αντιπρόεδρός του, γερουσιαστής Τζέι Ντι Βανς–, με στόχο να μετατρέψει τη χώρα σε μια αυταρχική δυστοπία. Αυτό αποτέλεσε το κεντρικό αφήγημα της προεκλογικής εκστρατείας του Μπάιντεν, και αν οι πρώτες ενδείξεις είναι ενδεικτικές, φαίνεται ότι θα είναι και το αφήγημα της Κάμαλα Χάρις. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Ρεπουμπλικανοί έχουν διαφορετική οπτική.

Σε μια ιδιωτική συζήτηση, ένας σύμβουλος της εκστρατείας Τραμπ-Βανς έκανε μια απροσδόκητη ιστορική σύγκριση. Αντί να παραλληλίσει τις ΗΠΑ με τη Βρετανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προτίμησε να συγκρίνει την κατάσταση με τη μεταπολεμική Βρετανία, την οποία θεωρούσε νικήτρια αλλά υπερβολικά επιβαρυμένη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κύρια πολιτική πρόκληση για τη Βρετανία ήταν εσωτερική, με το Συντηρητικό Κόμμα, που εκπροσωπούσε τις ελίτ και τη Βρετανική Αυτοκρατορία, να αντιμετωπίζει το φιλικό προς την εργατική τάξη Εργατικό Κόμμα, το οποίο επικεντρωνόταν στην επίτευξη της εσωτερικής ειρήνης.

Ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του συχνά τονίζουν ότι οι Δημοκρατικοί έχουν μετατραπεί στο κόμμα της Γουόλ Στριτ, του Χόλιγουντ και της Σίλικον Βάλεϊ. Στο μεταξύ, οι σύμβουλοι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος προσπαθούν να μετατρέψουν τους «Ρεπουμπλικανούς των Εξοχικών Λεσχών» σε «Ρεπουμπλικάνους της Εργατικής Τάξης». Όταν ο Βανς εξέφρασε την επιθυμία του να γιορτάσει τα δέκα χρόνια νηφαλιότητας της μητέρας του στον Λευκό Οίκο, απευθυνόταν σε ένα συγκεκριμένο κοινό Αμερικανών της εργατικής τάξης που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα σε περιοχές που έχουν πληγεί από την παγκοσμιοποίηση, όπως μου ανέφερε ένας στρατηγικός σύμβουλος των Ρεπουμπλικανών.

Επιπλέον, όπως η μεταπολεμική βρετανική Αριστερά αντιτάχθηκε στην καταστροφική επιρροή των ελίτ της ανώτερης τάξης, έτσι και ο Τραμπ με τον Βανς επιτίθενται στο κατεστημένο της Ουάσινγκτον. Στο εμβληματικό του δοκίμιο «Το Λιοντάρι και ο Μονόκερος» του 1941, ο Τζορτζ Οργουελ –ένθερμος υποστηρικτής των Εργατικών– έκανε έκκληση για την αντικατάσταση του μανδαρινάτου της Βρετανίας, το οποίο ήταν αποκομμένο από την πραγματικότητα.

Το κίνημα MAGA (Make America Great Again) εκφράζει καχυποψία και προς την κοινότητα εθνικής ασφάλειας, τη στρατιωτική ηγεσία και τις μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες θεωρούνται από τους σύγχρονους Ρεπουμπλικανούς ως υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος. Στο πλαίσιο του Project 2025, που έχει αναπτύξει η συντηρητική δεξαμενή σκέψης Heritage Foundation, προτείνεται η απομάκρυνση 50.000 ομοσπονδιακών δημοσίων υπαλλήλων που απαρτίζουν το διοικητικό κράτος και η αντικατάστασή τους με μια νέα ηγετική ομάδα – μια πρόταση που έχει υποστηρίξει με ενθουσιασμό ο Τζέι Ντι Βανς.

Ο πιο σημαντικός παραλληλισμός ανάμεσα στο σημερινό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ και το μεταπολεμικό Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας έγκειται στις απόψεις τους σχετικά με τον ρόλο των χωρών τους στη διεθνή σκηνή. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βρετανία βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα: είτε να διατηρήσει την αυτοκρατορία της, είτε –όπως υποστήριζαν οι Εργατικοί– να εστιάσει στη βελτίωση της ευημερίας στο εσωτερικό. Σύμφωνα με τους συμβούλους του Τραμπ, οι ΗΠΑ σήμερα αντιμετωπίζουν ένα παρόμοιο δίλημμα.

Ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, οι Δημοκρατικοί αναμένεται να επιτεθούν στον Τραμπ και στον Βανς για τις ακραίες απόψεις τους σχετικά με τις αμβλώσεις, το Σύνταγμα των ΗΠΑ και την Ουκρανία – απόψεις που δεν αντικατοπτρίζουν τη γενική γνώμη του κόσμου. Ωστόσο, θα πρέπει επίσης να καταβάλουν προσπάθειες για να αποδομήσουν το αφήγημα που παρουσιάζει τον Τραμπ και τον Βανς ως υπερασπιστές της εργατικής τάξης.

Σε αυτό το πλαίσιο, η μεταπολεμική Βρετανία προσφέρει ένα σημαντικό δίδαγμα για τους Δημοκρατικούς. Ο Τσόρτσιλ θεωρούνταν σχεδόν βέβαιο ότι θα κερδίσει τις γενικές εκλογές του 1945, αλλά οι περισσότεροι Βρετανοί τελικά στήριξαν το πρόγραμμα του Εργατικού Κόμματος, το οποίο επικεντρωνόταν στην ανοικοδόμηση της εγχώριας οικονομίας, εις βάρος της αυτοκρατορικής δόξας. Ο Τραμπ, ο Βανς και οι σύμβουλοί τους ελπίζουν ότι η υπόσχεσή τους να Κάνουν την Αμερική Μεγάλη Ξανά θα έχει παρόμοια επίδραση.

Έτσι, η Χάρις θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση της προσέγγισης των Ρεπουμπλικανών προς την εργατική τάξη, καθώς και στις απειλές για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και το Σύνταγμα. Για να νικήσουν τον Τραμπ τον Νοέμβριο, οι Δημοκρατικοί πρέπει να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι είναι το πραγματικό κόμμα της αμερικανικής εργατικής τάξης.