Παρακολουθήσεις: Ερωτηματικά που παραμένουν

Η απόφαση του Αρείου Πάγου είναι σαφής και διαυγής. Οι επισυνδέσεις ήταν νόμιμες και οι κρατικές υπηρεσίες δεν είχαν καμία εμπλοκή με το κατασκοπευτικό λογισμικό predator. Όταν λέμε νόμιμες, εννοούμε ότι είχαν την έγκριση της αρμόδιας εισαγγελέως. Επίσης, όταν αναφέρουμε ότι η ΕΥΠ δεν σχετίζεται με το predator, εννοούμε ότι ιδιώτες παρακολουθούσαν πολιτικά και άλλα πρόσωπα για δικούς τους λόγους. Αυτοί οι ιδιώτες διώκονται προκειμένου να διερευνηθούν οι αιτίες των ενεργειών τους. Είναι πιθανό ότι δεν θα προκύψει κάτι σοβαρό για αυτούς και ότι ενδεχομένως το έκαναν για «πλάκα» ή για να δείξουν το προϊόν τους, πειραματιζόμενοι με τη χρήση και την απόδοσή του.

Φυσικά, ο Άρειος Πάγος δεν έχει τη δυνατότητα να εξετάσει τους λόγους που είχε η ΕΥΠ, και κατά συνέπεια η πολιτική ηγεσία της χώρας, για την παρακολούθηση πολιτικών προσώπων, συμπεριλαμβανομένων υπουργών και στελεχών του στρατού. Αυτά αποτελούν κρατικά μυστικά. Παρ’ όλα αυτά, η παρακολούθηση αυτή συνέβαινε. Ιδιαίτερα στην περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό και να δηλώσει ότι δεν συμφωνούσε με αυτή την ενέργεια, ενώ ταυτόχρονα απομάκρυνε βιαστικά τον Γρηγόρη Δημητριάδη από τη θέση του γενικού γραμματέα του. Αυτό υποδηλώνει ότι υπήρχε κάτι πιο σοβαρό σε εξέλιξη και δεν επρόκειτο απλώς για μια ρουτίνα που διέρρευσε στον Τύπο.

Η ουσία είναι ότι δεν βρέθηκε τίποτα επιλήψιμο στους παρακολουθούμενους. Ορισμένοι από αυτούς εξακολουθούν να υπηρετούν στην κυβέρνηση, ενώ για όσους αποστρατεύθηκαν δεν έχει προκύψει καμία επιλήψιμη πληροφορία. Τότε, γιατί συμβαίνει αυτό; Υποθέτω ότι και οι ίδιοι αναρωτιούνται. Εκτός αν αποδέχονται ότι, ως υπουργοί που διαχειρίζονται κρατικά μυστικά και κονδύλια, η ΕΥΠ, δηλαδή ο πρωθυπουργός, έχει το δικαίωμα, αν όχι την υποχρέωση, να τους παρακολουθεί, προκειμένου να διασφαλίσει την ηρεμία του και της χώρας. Αυτή η αντίληψη δεν μου φαίνεται καθόλου παράλογη.

Ωστόσο, το ερώτημα που παραμένει για κάθε πολίτη που ασχολείται με την υπόθεση είναι γιατί οι υπηρεσίες της ΕΥΠ ζήτησαν τις παρακολουθήσεις αυτών των συγκεκριμένων ατόμων και γιατί η εισαγγελέας συμφώνησε. Με ποια κριτήρια; Ή μήπως δεν υπάρχουν τέτοια; Ή η εισαγγελέας απλώς διεκπεραιώνει τα αιτήματα των υπηρεσιακών παραγόντων; Υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις ή πληροφορίες; Ή μήπως η παρακολούθηση έγινε απλώς λόγω της θέσης ευθύνης που κατείχαν; Ήταν δική τους πρωτοβουλία ή υπήρχε εντολή από πολιτικούς προϊστάμενους; Ή ίσως είχαν προσωπικούς λόγους που δεν σχετίζονται με τη δημόσια ασφάλεια; Αν ισχύει αυτό, τότε υπάρχει ζήτημα με το κράτος δικαίου.

Δυστυχώς, πιθανότατα δεν θα βρούμε ποτέ απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, καθώς καλύπτονται από το κρατικό απόρρητο, και αυτό είναι σωστό. Το σημαντικό είναι η ουσία και όχι η επιφάνεια. Προφανώς, όλα ήταν νόμιμα και ο Άρειος Πάγος έκανε τη δουλειά του. Οι υπονοούμενες κατηγορίες της αντιπολίτευσης για κυβερνητικό έλεγχο της δικαιοσύνης δεν αποδεικνύονται και το γνωρίζουν. Ωστόσο, είναι υποχρεωμένοι να τις εκφράσουν για να δημιουργήσουν κλίμα. Παρ’ όλα αυτά, παραμένουν ερωτήματα που απασχολούν τους πολίτες και θα παραμείνουν αναπάντητα. Κάθε κόμμα το αξιολογεί αυτό.

Η πραγματικότητα είναι ότι η πλειονότητα της κοινής γνώμης δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το ζήτημα, πόσο μάλλον για την τελική απόφαση του Αρείου Πάγου. Πρώτον, γιατί γνωρίζει ότι αυτά τα θέματα ανήκουν στη μυστική «κουζίνα» της εκάστοτε κυβέρνησης και δεν έχει την απαίτηση να ανακατεύεται. Δεύτερον, καλώς ή κακώς, δεν εμπιστεύεται τους δικαστές όταν εξετάζουν κρατικές υποθέσεις. Η διάκριση των εξουσιών έχει πολύ χαμηλή αποδοχή στην Ελλάδα. Τρίτον, θεωρεί ότι οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης είναι υπερβολικές και αποσκοπούν μόνο στο πολιτικό κόστος, καθώς όταν η ίδια ήταν στην εξουσία, ακολούθησε παρόμοιες ή και χειρότερες πρακτικές.

Έτσι, ας προχωρήσουμε με τα ερωτηματικά μας, καθώς το κράτος δικαίου παραμένει αυτό που είναι, και είναι τουλάχιστον θετικό ότι παρακολουθεί τους πραγματικούς ενόχους και τους οδηγεί στη δικαιοσύνη.