Τα οικονομικά θα πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στους κινδύνους των υποθαλάσσιων καλωδίων

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που καταδιώκει τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά σήμερα; Υπάρχει ένας καταθλιπτικά μακρύς κατάλογος επιλογών: αυξανόμενο χρέος, ευμετάβλητα επιτόκια, γεωπολιτικές συγκρούσεις ή/και κρίσεις στον κυβερνοχώρο όπως αυτή που προκάλεσαν κατά λάθος οι CrowdStrike και Microsoft. Αλλά υπάρχει μια άλλη που αξίζει πολύ περισσότερη συζήτηση: τα υποβρύχια θαλάσσια καλώδια.

Κανονικά, αυτό είναι ένα θέμα που δεν ορατό με τα μάτια, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Αυτό συμβαίνει επειδή οι δυτικοί πολιτισμοί συνήθως απεικονίζουν το ίντερνετ ως ένα ασώματο πράγμα (σκεφτείτε το «cloud»), ενώ τα μέσα ενημέρωσης επικεντρώνονται σε φανταχτερούς δορυφόρους, όπως εκείνους που διευθύνει ο Ίλον Μασκ.

Όμως, όπως έχουν επισημάνει από καιρό ανθρωπολόγοι όπως ο Alexandre Laumonier , αυτό το πολιτιστικό πλαίσιο είναι μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση: το Διαδίκτυο έχει τις ρίζες του στη φυσική υποδομή, με πάνω από το 99% της παγκόσμιας κίνησης να γίνεται μέσω υποθαλάσσιων καλωδίων. Αυτό περιλαμβάνει τα 10 τρισ. ​​δολάρια σε καθημερινές οικονομικές συναλλαγές σε πλατφόρμες όπως το Swift, που καθοδηγούν τις παγκόσμιες αγορές.

Επιπλέον, αυτά τα καλώδια μπορεί να καταστραφούν από φυσικές καταστροφές (όπως τσουνάμι), ατυχήματα (άγκυρα πλοίου) ή σκόπιμη επίθεση. Το πρόβλημα είναι παρόμοιο με το ζήτημα που ξέσπασε με τους γαλλικούς σιδηροδρόμους κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων: εάν κάποιος σαμποτάρει μια σύνδεση, η κυκλοφορία σταματά.

Τα καλά νέα είναι ότι οι μηχανικοί του Διαδικτύου το γνωρίζουν πολύ καλά και ήδη επισκευάζουν περίπου 200 βλάβες στα περίπου 500 υπάρχοντα καλώδια κάθε χρόνο, κυρίως λόγω ατυχημάτων. Ακόμα καλύτερα, η ευαισθητοποίηση αυξάνεται σε ορισμένες οικονομικές περιοχές. Πιο συγκεκριμένα, όταν συνέβησαν δύο μυστηριώδη τεράστια ρήγματα στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή το 2008, ανώτεροι αξιωματούχοι της Federal Reserve ανησύχησαν τόσο πολύ που ένωσαν τις δυνάμεις τους με κορυφαίους μηχανικούς του Διαδικτύου για να δημιουργήσουν μια λεγόμενη πρωτοβουλία «Rogucci» για την Αξιοπιστία της Παγκόσμιας Υποδομής Υποθαλάσσιων Καλωδίων Επικοινωνίας.

Αυτό παρήγαγε μια έκθεση του 2010 και πυροδότησε συναντήσεις καταιγισμού ιδεών σε μέρη όπως η Goldman Sachs. Στη συνέχεια, η δεξαμενή σκέψης του Ηνωμένου Βασιλείου Policy Exchange παρέδωσε μια σκληρή ανάλυση, που συντάχθηκε από τον Ρίσι Σούνακ, τότε απλό βουλευτή. «Εκτός από πυρηνικό ή βιολογικό πόλεμο, είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια απειλή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πιο δικαιολογημένα ως υπαρξιακή» από μια «καταστροφική αποτυχία των υποθαλάσσιων καλωδιακών δικτύων», προειδοποίησε.

Αλλά τα κακά νέα είναι ότι οι κίνδυνοι διογκώνονται τώρα: μια μέχρι τώρα αδημοσίευτη ενημερωμένη έκθεση Rogucci σημειώνει ότι ενώ η κύρια απειλή ήταν η «τοπική δολιοφθορά και η τρομοκρατία», τώρα είναι «φυσικά καταστροφικές εχθρικές πράξεις» που διαπράττονται από ισχυρά κράτη που «κατέχουν μεγάλες δεξιότητες».

Πράγματι, οι Ρώσοι ηγέτες έχουν ήδη απειλήσει.

Εν τω μεταξύ, τα μυστηριώδη περιστατικά πληθαίνουν. Το 2022, ο αγωγός φυσικού αερίου Baltic Nord Stream υπέστη δολιοφθορά. Πιο πρόσφατα, η Σουηδία ανέφερε δολιοφθορά σε ένα καλώδιο δεδομένων και η Εσθονία βρίσκεται σε διπλωματική διαμάχη με την Κίνα για ένα υποτιθέμενο «ατύχημα».

«Η εποχή του πολέμου στον βυθό έχει φτάσει στον Ευρω-Ατλαντικό και άλλες αμφισβητούμενες περιοχές μπορεί σύντομα να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους», προειδοποίησε φέτος ο Τζέιμς Σταυρίδης, πρώην Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, σε μια νέα έκθεση Policy Exchange. Ή όπως σημειώνει η ομάδα Rogucci: «Το συστημικό μειονέκτημα για την αμερικανική και τη συμμαχική εθνική ασφάλεια [γύρω από τα καλώδια], θέτει ολόκληρη την παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική σε σαφή και υπαρκτό κίνδυνο».

Υπάρχει κάποια λύση; Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναζητεί στρατιωτικές επιλογές: αυτή την εβδομάδα εμφανίστηκαν αναφορές ότι προηγμένα υποβρύχια όπως το USS Jimmy Carter προετοιμάζονταν για πόλεμο στον βυθό. Ωστόσο, η ομάδα Rogucci θεωρεί ότι δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε από τα ναυτικά να υπερασπιστούν όλα τα εκτιμώμενα 1,4 εκατομμύρια χιλιόμετρα υποθαλάσσιων καλωδίων. Πιστεύει ότι η προτεραιότητα της Ουάσιγκτον, μαζί με τους συμμάχους της, θα πρέπει να είναι η δημιουργία λύσεων μηχανικής για την ανθεκτικότητα του δικτύου με την υπόθεση ότι θα συμβεί τελικά μια καταστροφή.

Πιο συγκεκριμένα, θέλουν επενδύσεις 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τον τριπλασιασμό του υπάρχοντος στόλου επισκευαστικών πλοίων και μια νέα, κεντρική «Εθνική Διοίκηση Gucci» για προληπτική σύναψη διπλωματικών συμφωνιών για να διασφαλιστεί ότι η κυκλοφορία του Διαδικτύου θα μπορούσε να αναδρομολογηθεί εάν, ας πούμε, κοπούν τα βασικά υπερατλαντικά καλώδια. Θέλουν επίσης αυτή η εντολή να λειτουργεί τα καλώδια που επιβλέπονται από ιδιωτικές εταιρείες σε περίπτωση οποιασδήποτε επίθεσης, έτσι ώστε σημαντικά δεδομένα (όπως τα μηνύματα Swift) να έχουν προτεραιότητα σε σχέση με την άλλη ψηφιακή κίνηση.

«Μια αποτελεσματική αμυντική απάντηση δεν μπορεί να προετοιμαστεί και να εκτελεστεί με επιτυχία στο επίπεδο των ανόμοιων συμφερόντων των ιδιωτικών επιχειρήσεων», επιμένει, προσθέτοντας ότι εάν το ΝΑΤΟ θέλει να δημιουργήσει πραγματική «ασφάλεια» κατά της επίθεσης, θα πρέπει να δαπανήσει 10 δισεκατομμύρια δολάρια για την εγκατάσταση εφεδρικών καλωδίων.

Αυτό το σχέδιο είναι πολύ λογικό. Αλλά η εφαρμογή του είναι δύσκολη. Ένα πρόβλημα είναι ότι το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα προτιμά γενικά να ασκεί πιέσεις για ακριβά νέα υποβρύχια, όχι φθηνά επισκευαστικά πλοία. Ένα άλλο είναι ότι οποιαδήποτε κίνηση της Ουάσιγκτον να πάρει τον έλεγχο των καλωδίων είναι πιθανό να αντιμετωπίσει αντίσταση από εταιρείες όπως η Google (η οποία επενδύει πολλά σε καλώδια ).

Ένα τρίτο ζήτημα, σημειώνει ο Rogucci, είναι ότι 14 από τα υπερωκεάνια καλώδια που εκτείνονται στον Ειρηνικό και τον Ινδικό ωκεανό έχουν επί του παρόντος κοινή ιδιοκτησία των ΗΠΑ και της Κίνας. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, η βυθισμένη φύση αυτής της απειλής σημαίνει ότι ο οικονομικός κόσμος δεν έχει ασκήσει σοβαρά πιέσεις για δράση —ακόμα.

Αυτό αναμφίβολα θα αλλάξει εάν (ή πότε) χτυπήσει η καταστροφή. Αλλά μέχρι τότε, τα καλώδια παραμένουν ένας ολέθριος κίνδυνος – και ένα σημάδι των πολιτισμικών μας τυφλών σημείων. Η κατάρρευση του CrowdStrike και το σοκ στον σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού μπορεί να είναι μια απλή πρόγευση του τι θα ακολουθήσει.