Οι αρχηγικές φιλοδοξίες του Παύλου Πολάκη

Ο Παύλος Πολάκης πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να “τρέξει” ό,τι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ίδια τη χώρα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα κακό σε ένα τέτοιο σενάριο, όσο ακραίο και ευφάνταστο και αν είναι. Δεν θα φέρει όμως μόνο πολλά χαμόγελα σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά κυρίως πολλά συμπεράσματα για το πού έχει οδηγηθεί η πολιτική ζωή του τόπου, ποιους έχουν επιλέξει πολλοί πολίτες μεταξύ των πολιτικών και σε ποιους βλέπουν τον “σωτήρα” που θα βγάλει από το αδιέξοδο που έχει φτάσει.

Ο Πολάκης, όπως υπονοεί δημόσια και επιβεβαιώνει σε ιδιωτικές συζητήσεις, είναι έτοιμος να θέσει θέμα ηγεσίας στην πρώτη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικώντας το προεδρικό αξίωμα και προσπαθώντας να ανατρέψει τον Στέφανο Κασσελάκη, τον οποίο υποστήριξε ένθερμα κατά το παρελθόν, κυρίως μαζί με τον Νίκο Παππά, για την εκλογή του τον περασμένο Σεπτέμβριο. Τώρα παραδέχεται ότι έκανε λάθος και σκοπεύει να το διορθώσει με μια νέα, πιθανώς λανθασμένη, κίνηση για τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική σκηνή. Με αυτή την ενέργεια, θα μπορούσε να γελοιοποιήσει και να υπονομεύσει ακόμα περισσότερο ένα κόμμα που, επικαλούμενο την αριστερή του ταυτότητα, κυβέρνησε τη χώρα, προσέφερε ελπίδες σε εκατομμύρια πολίτες και προκάλεσε σοβαρές απογοητεύσεις.

Το αν ο βουλευτής Χανίων θα πετύχει και σε ποιο βαθμό είναι ένα ερώτημα που δεν αφορά το παρόν κείμενο, καθώς ο συντάκτης πιστεύει ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο ο Πολάκης ως άτομο, η πολιτική του αισθητική ή η κουλτούρα του, αλλά οι υποστηρικτές του, οι οποίοι τον βλέπουν ως τον πολιτικό που θα τους απελευθερώσει από τα αδιέξοδα και θα προσφέρει μια εναλλακτική λύση απέναντι σε μια “δεξιά και αποτυχημένη κυβέρνηση”, η οποία συνεχώς φθείρεται, ενώ δεν φαίνεται να υπάρχει επαρκής και αξιόπιστος αντίπαλος.

Ο Πολάκης, εκπρόσωπος της λαικιστικής προσέγγισης, κατέχει σημαντική επιρροή τόσο στην κοινωνία όσο και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεικτικό είναι ότι ο Κασσελάκης, ο οποίος προσπαθεί να εμφανιστεί σκληρός απέναντι στους άλλους εσωκομματικούς του αντιπάλους, απέναντι στον Πολάκη επιδεικνύει μια πολιτική ευγένεια, αποφεύγοντας να του απαντήσει με τον ίδιο τρόπο που αυτός τον αμφισβητεί, σχεδόν ζητώντας του να βρουν μια κοινή λύση. Ο Κασσελάκης φαίνεται να φοβάται τον Πολάκη περισσότερο από ότι φοβήθηκε τα στελέχη που ίδρυσαν τη Νέα Αριστερά ή τους υπόλοιπους αμφισβητίες εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλο που μπορεί να μην έχει γνώση σε πολλά άλλα ζητήματα, είναι πλήρως συνειδητοποιημένος ότι ο Πολάκης διαθέτει ένα ισχυρό ρεύμα όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στο εσωτερικό του κόμματος, συμπεριλαμβανομένης της Κεντρικής Επιτροπής, όπου έχει προαναγγείλει ότι θα θέσει το ζήτημα της ηγεσίας.

Η εξέλιξη στον ΣΥΡΙΖΑ το προσεχές διάστημα είναι δύσκολο να προβλεφθεί, καθώς εκτός από τον Πολάκη, αρκετά άλλα στελέχη αμφισβητούν τον σημερινό πρόεδρο τους (πολλά από τα οποία τον στήριξαν για να εκλεγεί, δείχνοντας εντυπωσιακή αφέλεια και σκοπιμότητα). Υπάρχει επίσης ο παράγοντας Τσίπρας, ο οποίος έφερε τον Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση εγκλωβισμού και αδυναμίας να παρέμβει ουσιαστικά. Ωστόσο, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι αυτό που εκπροσωπεί ο Πολάκης, ένας συνδυασμός λαϊκισμού, αμετροέπειας και ενίσχυσης των πιο ταπεινών ενστίκτων και του θυμικού, το οποίο προβάλλει ως πολιτική πρόταση και συμπεριφορά, είναι αποδεκτό από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο επιπλέον πιστεύει ότι αυτό το μίγμα σχετίζεται με την αριστερά.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τις εξελίξεις σε αυτό το κόμμα, το οποίο έχει καταφέρει να προκαλεί αρνητική δημοσιότητα για έναν ολόκληρο χρόνο, οδηγώντας μεγάλες ομάδες της κοινωνίας σε απογοήτευση, αρνητισμό και απομάκρυνση από την ενεργό πολιτική. Αυτό που μπορεί να επιβεβαιωθεί με σιγουριά είναι ότι ο λαϊκισμός έχει ισχυρές ρίζες σε έναν χώρο που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός.