Βιώνει η κυβέρνηση την “κατάρα της δεύτερης τετραετίας”;

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να επανακαθορίσει την ταυτότητά του μέσα από τις αβεβαιότητες του διαδικτύου, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αναζητά το «κάτι» που χάθηκε με την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα, το οποίο προσέδιδε αξία στον κεντροδεξιό κυβερνητικό σχηματισμό. Δυστυχώς, η αδυναμία του πολιτικού συστήματος είναι πλέον προφανής και ανοίγει το δρόμο στην ακροδεξιά. Η επόμενη κρίση φαίνεται να είναι κοντά.

Δεν θα μας εξέπληττε αν ο κ. Μητσοτάκης ζητούσε από τον κ. Τσίπρα να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή, ώστε να έχει κάποιον να αντιπαρατεθεί. Η υποχρέωση να διαχειρίζεται καθημερινά τον διάλογο με τον Στέφανο Κασσελάκη ή με τους απογόνους του Ανδρέα Παπανδρέου είναι καταστροφική, κάτι που ήδη αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει λύσεις στα καθημερινά προβλήματα, αλλά αυτό είναι τελικά το καθήκον της. Η συνεχής υπενθύμιση αυτών των προβλημάτων δεν είναι θετική, καθώς αναδεικνύει τα ζητήματα που παρέμειναν άλυτα από το πολιτικό σύστημα τα τελευταία χρόνια. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το κοινό δεν έχει πάντα δίκιο, αλλά στην παρούσα περίπτωση αυτό έχει ελάχιστη σημασία. Αυτό το κοινό θα ψηφίσει και στις επόμενες εκλογές.

Μέχρι πρόσφατα, υπήρχε μια ψευδαίσθηση ότι στο πολιτικό σκηνικό διεξάγεται μια σύγκρουση γιγάντων. Από τη μία πλευρά, η αριστερά, που υποτίθεται ότι θα άλλαζε την Ευρώπη ξεκινώντας από την Ελλάδα, και από την άλλη, οι τελευταίες δυνάμεις της «αντεπανάστασης», οι οποίες φαινόταν πρόθυμες να υπερασπιστούν τη θέση τους με κάθε κόστος, προκειμένου να αποτρέψουν την αναβίωση του κομμουνισμού. Όμως, όλα αυτά αποδεικνύονται φαντασιώσεις. Η πραγματικότητα, ιδιαίτερα λόγω της σοβαρής κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτει την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και της οικονομικής ελίτ να κατανοήσουν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και να θέσουν προτεραιότητες. Αυτή η ανεπάρκεια οδήγησε στην πρώτη χρεοκοπία και φαίνεται ότι θα μας φέρει και σε μια δεύτερη.

Οι οικονομικές κρίσεις προκύπτουν μετά τις κοινωνικές. Και εδώ έχουμε ένα αντικειμενικό πρόβλημα. Όταν μια κοινωνία πιστεύει ότι τα δάση καίγονται για να εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες ή ότι υπουργοί της κυβέρνησης ευθύνονται για την τραγωδία στα Τέμπη, οι πιθανότητες «ανάκαμψης» είναι περιορισμένες. Πρόκειται για μια κοινωνία βαθιά διχασμένη, χωρίς όραμα για το μέλλον και χωρίς σχέδιο για το παρόν.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Διάφοροι οικονομικοί παράγοντες αναγνωρίζουν το κενό που υπάρχει και σπεύδουν να το εκμεταλλευτούν, αδιαφορώντας αν οι ενέργειές τους μπορεί να οδηγήσουν τη χώρα σε περιπέτειες. Μόλις πρόσφατα διαβάσαμε ένα κείμενο που προσπαθούσε να μας πείσει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν διαθέτει πολιτική νομιμοποίηση λόγω του ποσοστού αποχής.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταβάλει προσπάθειες, γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Επίσης, είναι η τελευταία ελπίδα στην προσπάθεια για την εθνική ανάταση. Ωστόσο, μπορεί ένα μόνο άτομο να απεγκλωβίσει μια ολόκληρη χώρα από τη δύσκολη κατάσταση; Υπό ορισμένες συνθήκες, ναι. Όμως, στις τρέχουσες συνθήκες, όπου απουσιάζει η εθνική συναίνεση στα κρίσιμα ζητήματα, η απάντηση είναι αρνητική.

Γι’ αυτό απαιτείται δραματική αλλαγή. Πρέπει να σταματήσει η κατρακύλα της πολιτικής ζωής. Σε αυτό το πλαίσιο, οι υπεύθυνοι για τη διαδοχή του Αλέξη Τσίπρα στην αξιωματική αντιπολίτευση φέρουν μεγάλη ευθύνη. Όταν η πολιτική διεξάγεται μέσω των κοινωνικών δικτύων και η επιρροή μετριέται από τον αριθμό των διαδικτυακών ακολούθων, ο λαός, ο πραγματικός δημιουργός της ιστορίας, απομακρύνεται από το πολιτικό σύστημα.

Η χώρα αντιμετωπίζει πολλά και σοβαρά προβλήματα, όπως η οικονομία, το δημογραφικό ζήτημα και η απειλή από την ανατολή. Αυτά τα μεγάλα ζητήματα απαιτούν πολιτικές λύσεις και όχι ένα περιβάλλον που γίνεται ολοένα και πιο τοξικό.