Οι δυσκολίες της φετινής ΔΕΘ για τον πρωθυπουργό

Κανονικά, θα έγραφε κανείς ότι ο Μητσοτάκης ζει το όνειρο κάθε πρωθυπουργού. Μόλις συμπλήρωσε τον πέμπτο χρόνο της θητείας του, εξελέγη για δεύτερη θητεία με τη μεγαλύτερη διαφορά από το 1974, η αντιπολίτευση βρίσκεται σε κατάσταση κατάρρευσης, η διεθνής οικονομική κατάσταση είναι καλή, οι προσδοκίες των πολιτών έχουν ψαλιδιστεί μετά την τραυματική εμπειρία της κρίσης και η ελληνική κοινωνία εισέρχεται σε φάση ιδιωτικοποιήσεων – οι ιδιωτικοποιήσεις των πολιτών είναι πάντα συμφέρουσες για τον εκάστοτε πρωθυπουργό.

Κι όμως, η μεγάλη αντινομία της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας είναι ότι, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες για την κυβέρνηση, αυτή βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, ίσως στην πιο δύσκολη των τελευταίων πέντε ετών. Μετά το απογοητευτικό αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών, όπου η ΝΔ έχασε 12 μονάδες και σώθηκε μόνο λόγω της χαμηλής επίδοσης του Κασσελάκη, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το κυβερνών κόμμα να παραμένει σε παρόμοια ή και χαμηλότερα επίπεδα. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι σε πρόσφατη μέτρηση της MRB, ο δείκτης αισιοδοξίας καταγράφεται μόλις στο 10,8%.

Επιπλέον, η κοινωνική δυσαρέσκεια είναι διάχυτη. Η πτώση της αγοραστικής δύναμης συνεχίζεται, και έξι χρόνια μετά την τυπική ολοκλήρωση του Μνημονίου, η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων πολιτών ανέρχεται στο 67% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, κατατάσσοντας τη χώρα μας στην προτελευταία θέση της ΕΕ, με μόνη χειρότερη τη Βουλγαρία.

Ταυτόχρονα, η αδυναμία της κυβέρνησης να προσφέρει πραγματικές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα οδηγεί σε μείωση της απήχησής της. Όποιος χρειάστηκε να επισκεφθεί νοσοκομείο αυτό το καλοκαίρι έχει βιώσει την κατάσταση διάλυσης και ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ. Επιπλέον, η καταστροφική πυρκαγιά στη Βορειοανατολική Αττική ανέδειξε ότι το πολυδιαφημισμένο επιτελικό κράτος διαπρέπει μόνο στην επικοινωνία.

Ωστόσο, ο Μητσοτάκης αντιμετωπίζει τρία σημαντικά εμπόδια στην προσπάθειά του να αναστρέψει την κατάσταση.

Το πρώτο είναι ότι οι παροχές που διαρρέει το κυβερνητικό επιτελείο δεν είναι ικανές να αλλάξουν το κλίμα. Δεν μπορεί να υπάρξει θετική αλλαγή όταν δίνεται ένα επίδομα στους συνταξιούχους, ενώ η τιμή του λαδιού ξεπερνά τα 14 ευρώ.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι, παρά την εμμονή των κυβερνήσεων να ανακοινώνουν παροχές και επιδόματα στη ΔΕΘ, αυτές δεν έχουν φέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια. Ο πολιτικός συσχετισμός κρίνεται συνολικά από την οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών και την αποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης.

Το κρίσιμο ζήτημα για τον Μητσοτάκη είναι η στρατηγική αμηχανία που διαφαίνεται από τις διαρροές. Αυτή η αμηχανία προκύπτει από την έλλειψη ενός σαφούς αφηγήματος για το μέλλον. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι σε θέση να προσφέρει μια στοιχειωδώς πειστική θετική προοπτική για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Το βιοτικό επίπεδο δεν μπορεί να βελτιωθεί αν δεν υπάρξει σύγκρουση με τα καρτέλ της κερδοσκοπίας. Η αποτελεσματικότητα της διοίκησης δεν μπορεί να αναβαθμιστεί με τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες πρακτικές που έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικές τα τελευταία πέντε χρόνια. Τέλος, δεν μπορεί να επικαλείται τις «απειλές για τη σταθερότητα», καθώς δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο στον πολιτικό ορίζοντα.

Έτσι, το ερώτημα που καλείται να απαντήσει ο Μητσοτάκης  είναι αν μπορεί να παρουσιάσει κάτι πραγματικά καινούργιο.