Η μακρά σιωπή του Αλέξη Τσίπρα

Η κοινωνία, ιδίως όσοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους στον ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτό το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα τόσα χρόνια, βλέπουν αυτή την κατάσταση σχεδόν άφωνοι. Η ουσία του διαφορετικού πολιτικού ήθους και των αξιών της Αριστεράς, που κάποτε θεωρούνταν ισχυρό πλεονέκτημα έναντι των κομμάτων που κυβέρνησαν και δοκιμάστηκαν για πολλά χρόνια, σήμερα έχει πέσει σε αυτό το επίπεδο και εκφράζεται από ανθρώπους όπως ο Κασσελάκης, η Τζάκρη, ο Αντώναρος και μερικοί άλλοι που είναι εξίσου μη παραγωγικοί πολιτικά Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι εκφράζονται από ανθρώπους που είναι

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να θεωρείται ο ηγέτης του κόμματος και της Κεντροαριστεράς γενικότερα και κυρίως η «χρυσή εφεδρεία». Παραμένει σιωπηλός μπροστά σε όσα συμβαίνουν μετά την αναποτελεσματική και ανεπιτυχή πρόσφατη παρέμβασή του να κάψει μέρος από το κεφάλαιό του σε συνεδρίαση του κομματικού οργάνου.

Ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τον πολιτικό διάλογο στο κόμμα του να ευτελίζεται συστηματικά και να κυριαρχείται από την παραπολιτική, τη ίντριγκα και τα χαμηλά επίπεδα, αλλά αποφεύγει να μιλάει δημόσια. Κάποιοι λένε ότι εκφράζεται έμμεσα μέσω διαφόρων ανθρώπων που ανήκαν στον στενό του κύκλο, δηλαδή έχουν γίνει εκφραστές του, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία, πολύ περισσότερο δεν δικαιολογεί την ένοχη σιωπή του.

Κι αυτό γιατί ο ίδιος φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό. Όχι μόνο γιατί έβαλε τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο των εκλογών, αν και άγνωστος ξένος, αλλά και γιατί άνοιξε το δρόμο στον διάδοχό του, όταν δεν υπήρχαν πολιτικές εγγυήσεις για την πολιτική και ιδεολογική του συγκρότηση.

Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης του Αλέξη Τσίπρα αφορά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται την κυβέρνησή του, τις επιλογές του στο συνέδριο, το γεγονός ότι όποιος περνούσε κοντά από την Κουμουνδούρου είχε το δικαίωμα να επιλέξει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ με δύο ευρώ, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο προχώρησε, δημιουργώντας ένα κόμμα εντελώς χωρίς αρχηγό. Ο Κασσελάκης βρήκε ένα κόμμα έτοιμο να συντριβεί από οποιονδήποτε, έναν συνεργάτη του προκατόχου του και έναν συνεργάτη που ακολούθησε ακριβώς τη λογική του σωτήρα που χρησιμοποιούσε ο Τσίπρας.

Οι βάσεις για να εμφανιστεί στη χώρα μας μια μεταπολιτική φωνή και να βρει πολλούς ανθρώπους πρόθυμους να την ακολουθήσουν, είχαν μπει από καιρό και ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε το χεράκι του. Τώρα σιωπά καθώς βλέπει το κόμμα του να διαλύεται. Έχει σαφώς την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται να κάνει ένα μεγάλο πολιτικό βήμα προς τα εμπρός.