Ψηφίζω Slimane για τη Chanel

Αναβάλλω εβδομάδες αυτό το άρθρο… Σκέφτηκα, «ας τελειώσουν και τα shows, μήπως ξεκαθαρίσει το τοπίο». Στη βιομηχανία της μόδας είναι αδιανόητο να χηρεύει μια θέση καλλιτεχνικού διευθυντή χωρίς αυτός να αντικαθίσταται σε εύλογο χρόνο. Όταν μάλιστα πρόκειται για τη Chanel, το πιο αριστοκρατικό πόστο και χωρίς αμφιβολία το πιο επιδραστικό για έναν σχεδιαστή σήμερα, το γεγονός ότι παραμένει ακέφαλο από την 6η Ιουνίου που αποχώρησε η Virginie Viard έχει οδηγήσει σε ένα όργιο φημολογίας για το ποιος θα τραβήξει τον χρυσό λαχνό.

Πώς βάζει κανείς υποψηφιότητα για μια τέτοια περίοπτη θέση στη μόδα; Θα ακουστεί περίεργο, αλλά ο μόνος τρόπος είναι μέσω δειγματισμού. Σχεδιάζεις, δηλαδή, τα ρούχα που θεωρείς ότι ταιριάζουν στη Chanel, ενώ παρουσιάζεις τη συλλογή ενός άλλου οίκου, στον οποίο δουλεύεις τη δεδομένη στιγμή, είτε φέρει το όνομά σου είτε όχι. Αρκετοί μπήκαν στη διαδικασία αυτής της άτυπης οντισιόν. Τα ονόματα του Jacquemus, του Marc Jacobs, του Hedi Slimane και του Pierpaolo Piccioli κυκλοφορούν καιρό τώρα, με τον τελευταίο να βγαίνει εκτός κούρσας αφού ανακοινώθηκε ότι αναλαμβάνει τον οίκο Fendi. Από τους εναπομείναντες μνηστήρες, ο Slimane επιχείρησε την καλύτερη ουβερτούρα προς τη Chanel.

Σε κάθε οίκο που κατοικεί ο Hedi έχει την τάση –και το ταλέντο– να εστιάζει σε μια συγκεκριμένη περίοδο στην ιστορία ενός label και να την «ξεζουμίζει», παρουσιάζοντας μικρές παραλλαγές στο ίδιο θέμα από σεζόν σε σεζόν, χωρίς ποτέ να φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται. Το κοινό του τον παρακολουθεί και τον αγοράζει φανατικά.

Ο σχεδιαστής –που σπάνια παραχωρεί συνεντεύξεις και έχει από τον Γενάρη του ’23 να παρουσιάσει live επίδειξη– ανέβασε το βίντεο με την S/S 25 συλλογή της Celine την ίδια μέρα που ο Michele έδειχνε την παρθενική του συλλογή για τον Valentino. Με το στυλιστικό του «άνοιγμα» στην εικονογραφία της Chanel, αλλά κυρίως με την αιφνίδια αποχώρησή του από τη Celine, ο Slimane κατάφερε να τραβήξει πάνω του την προσοχή, στερώντας από τον Michele τον απόλυτο θρίαμβο. 

Καλλιτεχνικός και δημιουργικός διευθυντής, υπεύθυνος για το image της Celine από το 2018, ο Slimane έφυγε την περασμένη Τετάρτη από τη θέση του, στην οποία τρεις ώρες αργότερα επέστρεψε ο Michael Rider, ένας Αμερικανός (!) που είχε ξεκινήσει την καριέρα του το 2008 πλάι στην Phoebe Philo ως design director της Celine. Μια σπάνια ταυτόχρονη τράμπα (θυμόμαστε μια ανάλογη το 2022, όταν o Riccardo Tisci αποχαιρέτησε την Burberry και σε λιγότερο από 48 ώρες ανακοινώθηκε ότι τον αντικαθιστά ο Daniel Lee, προερχόμενος από την Bottega Veneta) σε έναν οίκο στον οποίο υπό συνήθεις συνθήκες θα χρειάζονταν μερικοί μήνες προτού οριστεί διάδοχος. Ακόμα κι αν ο υποψήφιος έχει βρεθεί, οι λεπτομέρειες στα συμβόλαια (ο σχεδιαστής θα αναλάβει μόνο τα ρούχα ή θα επιβλέπει και τη διαφημιστική εικόνα ή τη στρατηγική μάρκετινγκ του οίκου κ.λπ.) απαιτούν χρόνο για να αποσαφηνιστούν.

Ανάλαφρη, μεθυστική και, όπως πάντα, cool, η τελευταία συλλογή του Slimane έμοιαζε σαν ανακεφαλαίωση του ύφους που ο 50χρονος σχεδιαστής έχει συνεισφέρει στη μόδα. Εσωστρεφής κι αθεράπευτα έφηβος ο ίδιος, ο Hedi πορεύτηκε στον κόσμο του στυλ σχεδιάζοντας ρούχα για ψηλόλιγνους 20άρηδες. Αφού επανεφηύρε τον Dior Homme κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του, στέλνοντας στους δρόμους του Παρισιού στρατιές από αδύνατους σκοτεινούς πρίγκιπες, και αφού ξαναβάφτισε τον YSL και μας τον παρέδωσε ως Saint Laurent στη σημερινή του εκδοχή –επαναστατημένο και grunge, με άσωτα αγόρια και κορίτσια που συνέρχονται από ένα ατέλειωτο hangover–, o Slimane έκανε τα μαγικά του και στη Celine.

Κι εδώ «καθάρισε» το logo από τα βάρη του chic παρελθόντος του, καταργώντας τον τόνο από το Céline, προσελκύοντας την Gen-Z σε έναν ως τότε comme-il-faut παριζιάνικο οίκο. Τα λιπόσαρκα αγόρια και οι μουτρωμένες κουκλίτσες μεταφέρθηκαν μαζί με τον Hedi και σε αυτό το label, φέρνοντας νέα πνοή και τεράστια ανάπτυξη, με τους αναλυτές να υπολογίζουν τις ετήσιες πωλήσεις να αυξάνονται επί των ημερών του από σκάρτο 1 δισ. στα 2,7 δισ. ευρώ.

Σε κάθε οίκο που κατοικεί ο Hedi, έχει την τάση –και το ταλέντο– να εστιάζει σε μια συγκεκριμένη περίοδο στην ιστορία ενός label και να την «ξεζουμίζει», παρουσιάζοντας μικρές παραλλαγές στο ίδιο θέμα από σεζόν σε σεζόν, χωρίς ποτέ να φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται. Το κοινό του τον παρακολουθεί και τον αγοράζει φανατικά.

Στην τελευταία του επίδειξη για τη Celine, αυτήν που πολλοί εξέλαβαν ως πρόβα τζενεράλε για τη Chanel, ο Slimane στάθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν η Coco αποκρυστάλλωσε το σχεδιαστικό της στυλ, συμπυκνώνοντάς το σε μια «στολή» κομψής, μπλαζέ δεσποινίδας με τουίντ σακάκι και μικρή φούστα. Η εκδοχή του Slimane πάνω στην αρχετυπική Chanel –με boxy tweed ζακετάκια, φούστες με κουφόπιετες, σατέν φιόγκους στον λαιμό και πολλές αλυσίδες ή κοσμήματα καρφιτσωμένα στο στήθος–  αντανακλούσε εκείνες τις στιγμές διαύγειας των ’60s που ο καθωσπρεπισμός της προηγούμενης δεκαετίας μαλάκωσε με έναν νεανικό αέρα ασωτίας, μια επιθυμία για περιπέτεια.

Δεν ήταν, όμως, ολόκληρη η συλλογή ένα αφιέρωμα στην Coco. Το άγγιγμα του Slimane στα ’60s μέσα από τις προσωπικές του εμμονές –τη λογοτεχνία της Φρανσουάζ Σαγκάν και τον ήχο των Velvet Underground– πρόσφερε σύγχρονα looks, ατρόμητα και σαφή, προορισμένα για μια γυναίκα που κινείται από το μετρό και τη δουλειά σε ένα καλό εστιατόριο, τραβώντας τα βλέμματα πάνω της γιατί είναι αψεγάδιαστη: βραδινά φορέματα σε στυλ αμπίρ, λευκά κοντά φορέματα από πυκνή δαντέλα πλεγμένη με κρύσταλλα, σέξι σμόκιν και τα πιο όμορφα αμάνικα τοπ ή twin set περιγράφουν μια ζαχαρένια αλλά συγκροτημένη άποψη για τη γυναίκα σήμερα.

Όσο περιμένουμε –και ελπίζουμε– μια ανακοίνωση από τη Chanel που θα περιέχει το όνομα του Hedi Slimane, οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως κι άλλες φετινές επιδείξεις φλέρταραν με το tweed, το αντρικό ύφασμα που η Coco ταύτισε με τη γυναικεία χειραφέτηση, αλλά και με τη 1920s «αστόλιστη» περίοδο της Chanel. Οι αδελφές Olsen, για παράδειγμα, με τα πλεκτά μπλουζάκια και τα φαρδιά παντελόνια, μας θύμισαν την Coco στη γαλλική Ριβιέρα, ενώ ο αγαπημένος Nicolas Ghesquière σε ένα από τα πιο αριστοτεχνικά σόου του για τη Louis Vuitton έδειξε σακάκια και κοκτέιλ φορέματα από ψευδο-tweed τουίντ, και fluid βραδινά στυλιζαρισμένα με μακριές αλυσίδες φορεμένες σε πολλαπλές σειρές. 

Αναρωτιέμαι, βέβαια, αντικρίζοντας τις Ασιάτισσες και Ρωσίδες πελάτισσες της Chanel στην πρώτη σειρά της φετινής επίδειξης (που μετά από καιρό επέστρεψε στο Grand Palais), κατά πόσο ο εθισμός τους στο διπλό C τις αφήνει να διακρίνουν το χέρι του ενός ή του άλλου σχεδιαστή.

Στο έμπειρο μάτι, ο ιστορικός οίκος «πάσχει» αυτήν τη στιγμή από μια φανταχτερή επιδειξιομανία, που μόνο ένας εμπνευσμένος designer μπορεί να μετατρέψει (ή να επιστρέψει, αν θέλετε) σε εκλεπτυσμένη πολυτέλεια. Ο Slimane, για να επιστρέψουμε στην αγαπημένη μας υποψηφιότητα, διαθέτει μια αλάνθαστη ενέργεια που προκύπτει από το ανακάτεμα της νεανικής κουλτούρας (με ρίζες στο ροκ ‘ν’ ρολ και το grunge) με την πολυτέλεια. Η εμμονή του με τα underground μουσικά ρεύματα και την τέχνη, την οποία ακονίζει με την άλλη του ιδιότητα, του καλλιτεχνικού φωτογράφου, κρατά συνδεδεμένη τη μόδα του με την αιχμή της εποχής. Εκ πρώτης όψεως, η κλασική θηλυκότητα της Chanel φαντάζει αταίριαστη με το πιο ανατρεπτικό ήθος του Slimane. Η αποδεδειγμένη του, όμως, ικανότητα να ξαναδιαβάζει ιστορικούς οίκους, χωρίς να προδίδει το DNA τους, τον καθιστά ιδανικό για να ταξιδέψει τη Chanel στον 21ο αιώνα, προσθέτοντας αιχμή στους λουστραρισμένους κώδικές της.

ΠΗΓΗ: Στέλλα Λιζάρδη – www.lifo.gr