Η θλίψη της αριστεράς για τον θάνατο του Σινουάρ

Τα στάδια του πένθους περιλαμβάνουν πέντε φάσεις. Ορισμένα δημόσια πρόσωπα της Αριστεράς, μόλις έμαθαν για την εξόντωση του Σινουάρ, βίωσαν το πρώτο στάδιο: την άρνηση. Δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι το “λιοντάρι” τους είχε πράγματι σκοτωθεί. Έτσι, είτε αγνόησαν την είδηση είτε την αμφισβήτησαν, διατηρώντας μια επιφυλακτικότητα, καθώς θεωρούσαν ότι με τους Εβραίους όλα είναι πιθανά.

Ορισμένοι πέρασαν αμέσως στο δεύτερο στάδιο, αυτό του θυμού. Ένιωσαν οργή επειδή ένας «μαχητής» εξοντώθηκε από έναν υπερσύγχρονο στρατό, ενώ οι δολοφόνοι του επιδείκνυαν τη σορό του με θριαμβευτικό τρόπο. Είναι εξοργισμένοι με όλους εκείνους που αντιστάθηκαν σε έναν κυνικό δολοφόνο που έχει στο ενεργητικό του 1200 θανάτους αμάχων, καθώς και βιασμούς και απαγωγές. Οι αναρτήσεις τους στο Διαδίκτυο αποπνέουν μίσος και χολή. Επώνυμοι και ανώνυμοι από την Αριστερά, οι οποίοι είναι πάντα θυμωμένοι -καθώς ο θυμός είναι αναπόσπαστο χαρακτηριστικό ενός Αριστερού- τώρα που συνειδητοποιούν ότι ο σύγχρονος Τσε βρίσκεται νεκρός, νιώθουν διπλά θυμωμένοι, καθώς δεν μπορούν πια να φορέσουν μπλουζάκια με τη μορφή του Γιαχία. Ούτε να κρεμάσουν αφίσες με το πρόσωπό του στους τοίχους των σπιτιών τους. Ο πόνος τους είναι αβάστακτος και μετατρέπεται σε τυφλό θυμό.

Ορισμένοι, ανάμεσά τους και ένας γνωστός δικηγόρος υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξέφρασαν την άποψη «θανάτω θάνατον πατήσας» σε στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης, ενώ αναγνώρισαν την ηθική ανωτερότητα της παλαιστινιακής αντίστασης. Όπως παρατηρεί ο αναγνώστης, αυτή η ηθική ανωτερότητα φαίνεται να κινείται ανάμεσα σε Περισσό, Κουμουνδούρο και Γάζα. Ταξιδεύει και προσφέρει στήριξη στους «κολασμένους της γης», μερικοί από τους οποίους απολαμβάνουν δισεκατομμύρια σε πετροδολάρια. Δεν μπορώ να παραλείψω και το γνωστό πρώην στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που υπηρέτησε και ως διευθυντής της «Αυγής», ο οποίος παρατήρησε ότι με τον θάνατο του Σινουάρ, η Χαμάς βγαίνει κερδισμένη. Αυτές οι περιπτώσεις βρίσκονται στο τρίτο στάδιο του πένθους, αυτό της διαπραγμάτευσης, καθώς έχουν συνειδητοποιήσει τον θάνατο του ήρωά τους και τον επεξεργάζονται νοητικά.

Φυσικά, υπάρχουν και πολλοί που έχουν φτάσει στο τέταρτο και πιο σοβαρό στάδιο, αυτό της κατάθλιψης. Σεβαστός ο πόνος τους, όπως τον σεβάστηκαν και τα τρολ της άλλης πλευράς, που τους προσκάλεσαν στην επικήδεια συναυλία στο Καλλιμάρμαρο με γνωστούς αγωνιστές και καλλιτέχνες, και δεν τους κρίνω. Μετά τον Χανίγια, τον Νασράλα και τους άλλους, αυτό το νέο πλήγμα καθιστά την κατάσταση τους αφόρητη.

Όσοι δεν έχουν επαφή με την Αριστερά δεν μπορούν να κατανοήσουν πώς υπερασπίζονται και θρηνούν για έναν ειδεχθή δολοφόνο αμάχων. Για αυτούς, δεν έχει σημασία τι έκανε ο Σινουάρ, αλλά ποιοι ήταν οι στόχοι του. Και αυτοί ήταν Εβραίοι. Στο πρόσωπό τους συμπυκνώνονται όλα όσα μισούν: ο δυτικός τρόπος ζωής, η δημοκρατία, η τεχνολογική πρόοδος και η ανάπτυξη, δηλαδή ο καπιταλισμός και ο πολιτισμός του δυτικού κόσμου.

Είναι σπάνιο να παρατηρείται ένα τέτοιο ιστορικό φαινόμενο, όπου όλα αυτά εκπροσωπούνται από έναν λαό που περιβάλλεται από διεφθαρμένα αυταρχικά καθεστώτα. Αυτό που προκαλεί την οργή της Αριστεράς είναι το γεγονός ότι αυτός ο λαός καταφέρνει να νικά.

Οι περισσότεροι από αυτούς θα βρουν την απελευθέρωσή τους όταν φτάσουν στο πέμπτο και τελευταίο στάδιο του πένθους, την αποδοχή.