Θα είναι στρατιωτικές υποδομές των ΗΠΑ στη Δυτική Ασία ο επόμενος στόχος του Ιράν;

Τον περασμένο μήνα, ο Φρανκ ΜακΚένζι, στρατηγός εν αποστρατεία του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, τόνισε σε έκθεση που δημοσίευσε το Εβραϊκό Ινστιτούτο για την Εθνική Ασφάλεια της Αμερικής (JINSA): “Η φύση της απειλής στη Μέση Ανατολή έχει αλλάξει σημαντικά από τότε που τοποθετήθηκαν για πρώτη φορά αμερικανικές βάσεις, πριν από πολλές δεκαετίες. Η βασική απειλή – τώρα περισσότερο από ποτέ – είναι το Ιράν”.

Η Ουάσινγκτον κατανοεί ότι οι περιφερειακοί σύμμαχοί της μπορεί να μην παραμείνουν ουδέτεροι εάν οι εντάσεις κλιμακωθούν λόγω της επιθετικής πολιτικής του Ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου. Ως εκ τούτου, είναι ζωτικής σημασίας να παρακολουθεί ποια αμερικανικά περιουσιακά στοιχεία θα μπορούσαν να γίνουν στόχοι για την Τεχεράνη σε οποιαδήποτε πιθανή αντιπαράθεση. Η επιρροή της Ουάσινγκτον στη Δυτική Ασία εκτείνεται σε ένα δίκτυο στρατιωτικών, οικονομικών, πολιτικών συμφερόντων και μέσων ενημέρωσης, τα οποία δυνητικά κινδυνεύουν. 

Μεταβαλλόμενοι καιροί, εξελισσόμενες απειλές 

Ο ρόλος των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων έχει εξελιχθεί σημαντικά με την πάροδο του χρόνου. Αρχικά προορίζονταν για την αντιμετώπιση της σοβιετικής επιρροής, οι βάσεις απέκτησαν νέα σημασία μετά την πτώση του Σάχη του Ιράν και την Ισλαμική Επανάσταση του 1979. 

Οι βάσεις αυτές παρέμειναν κεντρικής σημασίας για την αμυντική στρατηγική των ΗΠΑ, ιδίως για την αποτροπή της εδραίωσης των Σοβιετικών στον Περσικό Κόλπο. Η γεωγραφική κατανομή των αμερικανικών βάσεων στην περιοχή σχεδιάστηκε ειδικά για να αντιμετωπίσει τη Σοβιετική Ένωση, εστιάζοντας σε στρατηγικές τοποθεσίες. Ωστόσο, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την επακόλουθη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, οι αμερικανικές στρατηγικές προτεραιότητες στη Δυτική Ασία μεταβλήθηκαν δραματικά.

Όπως επισημαίνει ο ΜακΚένζι: “Οι βάσεις μας στην περιοχή, στη Μέση Ανατολή βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό εκεί που βρίσκονται ως κληρονομιά προηγούμενων συγκρούσεων … Ωστόσο, τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι προτεραιότητες που ενημέρωσαν για την τοποθέτηση αυτών των βάσεων”.

Το επίκεντρο της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ μετακινήθηκε από την αποτροπή της Σοβιετικής Ένωσης στην αντιμετώπιση της αυξανόμενης επιρροής του Ιράν και των περιφερειακών συμμάχων του στον Άξονα της Αντίστασης. Σύμφωνα με διάφορα επίσημα έγγραφα των ΗΠΑ, ο κύριος στόχος αυτών των βάσεων στη μετασοβιετική εποχή ήταν η αποτροπή της Ισλαμικής Δημοκρατίας. 

Αυτή η στροφή αντικατοπτρίζεται σαφώς στην Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας της κυβέρνησης Μπάιντεν που δημοσιεύθηκε το 2022, η οποία αναφέρει ότι “στη Μέση Ανατολή, εργαστήκαμε για να ενισχύσουμε την αποτροπή έναντι του Ιράν, να αποκλιμακώσουμε τις περιφερειακές συγκρούσεις, να εμβαθύνουμε την ολοκλήρωση μεταξύ ενός ποικίλου συνόλου εταίρων στην περιοχή και να ενισχύσουμε την ενεργειακή σταθερότητα”.

Αυτό σηματοδοτεί μια αξιοσημείωτη αλλαγή στη στρατηγική των ΗΠΑ, υποδεικνύοντας ότι η Τεχεράνη έχει γίνει πρωταρχικό μέλημα για τους στρατιωτικούς σχεδιαστές των ΗΠΑ.

Στοχοποίηση αμερικανικών βάσεων στην περιοχή 

Η εγγύτητα του Ιράν καθιστά τις αμερικανικές βάσεις σε όλη την περιοχή ευάλωτους στόχους σε οποιαδήποτε μελλοντική σύγκρουση. Οι βάσεις αυτές δεν προστατεύονται πλέον από απειλές που προέρχονται από μακριά, όπως η Σοβιετική Ένωση, αλλά είναι δυνητικά εκτεθειμένες στις επεκτεινόμενες δυνατότητες της Τεχεράνης σε πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη. 

Για παράδειγμα, η ικανότητα του Ιράν να πλήξει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή έχει αυξηθεί παράλληλα με την ανάπτυξη προηγμένου οπλισμού, και αυτό περιλαμβάνει τη στόχευση βασικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ. Η έκθεση JINSA προσδιορίζει διάφορες πιθανές τοποθεσίες. 

Η αεροπορική βάση Ain al-Asad στην επαρχία Ανμπάρ του Ιράκ, η οποία είχε στοχοποιηθεί στο παρελθόν, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η βάση αυτή παρέχει εκτεταμένη υλικοτεχνική υποστήριξη, εγκαταστάσεις εκπαίδευσης και φιλοξενεί έως και 5.000 στρατιώτες των ΗΠΑ. Η βάση απέκτησε ιδιαίτερη προσοχή μετά την άμεση στοχοποίησή της από το Ιράν σε αντίποινα για τη δολοφονία από τις ΗΠΑ του Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σολειμάνι το 2020. Η στόχευση της βάσης αυτής από το Ιράν υπογραμμίζει την πολύ πραγματική απειλή που αποτελεί η Τεχεράνη για τα αμερικανικά περιουσιακά στοιχεία στην περιοχή.

Η δραστηριότητα ναυτικής υποστήριξης στο Μπαχρέιν, όπου εδρεύει ο Πέμπτος Στόλος των ΗΠΑ, είναι ένα άλλο κρίσιμο περιουσιακό στοιχείο που πιθανότατα θα αποτελέσει στόχο σε περίπτωση ιρανικής κλιμάκωσης. Ο Πέμπτος Στόλος δραστηριοποιείται σε μια τεράστια περιοχή που περιλαμβάνει την Ερυθρά Θάλασσα, τον Αραβικό Κόλπο και τον Ινδικό Ωκεανό, καλύπτοντας βασικές ναυτιλιακές οδούς, όπως η Διώρυγα του Σουέζ και τα Στενά του Ορμούζ. 

Αυτή η ναυτική παρουσία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της επιρροής των ΗΠΑ στη Δυτική Ασία, διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στην προστασία των παγκόσμιων εμπορικών οδών και των ενεργειακών πηγών και στην αντιμετώπιση απειλών όπως η τρομοκρατία και η πειρατεία. 

Υπό κανονικές συνθήκες, ο Πέμπτος Στόλος αποτελείται από περισσότερα από 20 πολεμικά πλοία, συμπεριλαμβανομένων υποβρυχίων και αντιτορπιλικών που συγκεντρώνονται γύρω από ένα αεροπλανοφόρο και σε μια έτοιμη αμφίβια ομάδα πλοίων, φορτηγά αεροπλάνα, μαχητικά ελικόπτερα και διάφορες μονάδες υποστήριξης. Ο στόλος διαθέτει περίπου 15.000 άτομα προσωπικό στα πλοία, επιπλέον 1.000 στην ξηρά.

Εκτός από αυτά, η αεροπορική βάση Prince Sultan στη Σαουδική Αραβία, νοτιοανατολικά του Ριάντ, αποτελεί επίσης σημαντικό κέντρο στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Αν και οι αμερικανικές δυνάμεις εγκατέλειψαν για λίγο τη βάση το 2003, επέστρεψαν το 2019, επιβεβαιώνοντας τη στρατηγική της σημασία ενόψει των αυξανόμενων εντάσεων με το Ιράν.

Η αεροπορική βάση Al-Udeid στο Κατάρ, η μεγαλύτερη αμερικανική βάση στη Δυτική Ασία, λειτουργεί ως σημαντική βάση προωθημένων επιχειρήσεων και κοινό κέντρο αεροπορικών επιχειρήσεων, φιλοξενώντας περίπου 10.000 αμερικανούς στρατιώτες. Ομοίως, η αεροπορική βάση Al-Dhafra στα ΗΑΕ έχει σημαντική στρατιωτική παρουσία στις ΗΠΑ, φιλοξενώντας πάνω από 3.800 στρατιώτες και περισσότερα από 60 αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένων αναγνωριστικών αεροσκαφών Lockheed U-2 και προηγμένων μαχητικών αεροσκαφών όπως το F-22. Από το 2003, το Al-Udeid είναι η κύρια βάση της Κεντρικής Διοίκησης των ΗΠΑ (CENTCOM). Παίζει επίσης κρίσιμο ρόλο στις επιχειρήσεις επιτήρησης και πληροφοριών στο Ιράκ, τη Συρία και το Αφγανιστάν.

Ιρανικοί πύραυλοι και μη επανδρωμένα αεροσκάφη

Εάν το Ιράν αποφασίσει να κλιμακώσει, διαθέτει ένα τεράστιο και όλο και πιο εξελιγμένο οπλοστάσιο πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να στοχεύσουν βάσεις και συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο πύραυλος Sejjil, για παράδειγμα, είναι ένας βαλλιστικός πύραυλος μεσαίου βεληνεκούς στερεών καυσίμων, ικανός να μεταφέρει ωφέλιμο φορτίο 700 κιλών σε απόσταση 2.000 χιλιομέτρων, θέτοντας τις βάσεις αυτές σε απόσταση αναπνοής. Ομοίως, ο πύραυλος Khaybar, ένας βαλλιστικός πύραυλος τέταρτης γενιάς, είναι ικανός να πλήξει στόχους σε απόσταση έως και 2.000 χιλιομέτρων με ακόμη μεγαλύτερη χωρητικότητα ωφέλιμου φορτίου.

Άλλοι αξιοσημείωτοι πύραυλοι στο οπλοστάσιο του Ιράν περιλαμβάνουν τον Shahab-3, έναν πύραυλο μεσαίου βεληνεκούς με υγρό καύσιμο και εμβέλεια έως 2.000 χιλιόμετρα. Βασισμένος στον βορειοκορεατικό πύραυλο Nodong-1, είναι κυρίως αποτελεσματικός εναντίον μεγάλων στόχων (όπως στρατιωτικά αεροδρόμια), αλλά το Ιράν έχει χρησιμοποιήσει κινεζική τεχνολογία καθοδήγησης σε μεταγενέστερες εξελίξεις για να βελτιώσει σημαντικά την ακρίβεια κρούσης.

Στη συνέχεια, υπάρχει ο πύραυλος Emad, ο πρώτος βαλλιστικός πύραυλος ακριβείας του Ιράν με βεληνεκές 1.800 χιλιομέτρων. Αυτά τα όπλα, σε συνδυασμό με νεότερα συστήματα όπως ο Haj Qassem και η σειρά Qadr, συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων QD-110, αποτελούν σημαντική απειλή για τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ σε όλη τη Δυτική Ασία. Ο πύραυλος Haj Qassem είναι η νέα γενιά του πυραύλου Fateh-110 και μπορεί να διαπεράσει τα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας. Έχει σχεδιαστεί για να ελίσσεται και να πλήττει στόχους χωρίς ανίχνευση, με μάζα επτά τόνων, μήκος 11 μέτρων και μέγιστη ταχύτητα 12 Mach.

Μη στρατιωτικές επιλογές

Οι δυνατότητες του Ιράν επεκτείνονται πέρα από τα πυραυλικά πλήγματα, καθώς μπορεί επίσης να διαταράξει ζωτικής σημασίας ναυτιλιακές οδούς, όπως τα Στενά του Ορμούζ. Περίπου το 30 τοις εκατό του παγκόσμιου πετρελαίου διέρχεται από αυτό το στενό υδάτινο πέρασμα, καθιστώντας το μια εξαιρετικά στρατηγική ζώνη. 

Εάν το Ιράν έκλεινε ή απειλούσε το στενό, ο αντίκτυπος στις παγκόσμιες αγορές ενέργειας θα ήταν τεράστιος, διαταράσσοντας τη ροή του πετρελαίου και επηρεάζοντας τις οικονομίες πολύ πέρα από τη Δυτική Ασία. Μια τέτοια κίνηση δεν θα έβλαπτε μόνο την παγκόσμια οικονομία, αλλά θα επηρέαζε επίσης σοβαρά τα συμφέροντα των ΗΠΑ, καθώς πολλές αμερικανικές εταιρείες εμπλέκονται σε μεγάλο βαθμό στην περιοχή.

Το 2023, οι αμερικανικές εταιρείες ανακοίνωσαν 362 έργα στη Δυτική Ασία αξίας 36 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μια σημαντική αύξηση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Τα έργα αυτά, που συγκεντρώνονται σε μεγάλο βαθμό στις χώρες του Περσικού Κόλπου, ιδίως στη Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ και το Κατάρ, αντιπροσωπεύουν σημαντικό μέρος των άμεσων ξένων επενδύσεων των ΗΠΑ στην περιοχή. Οποιαδήποτε διακοπή αυτών των επενδύσεων, ιδίως σε περίπτωση σύγκρουσης με το Ιράν, θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημαντικές οικονομικές απώλειες για τις ΗΠΑ.

Πέραν των στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων, οι πρεσβείες και οι διπλωματικές αποστολές των ΗΠΑ σε χώρες όπως το Ιράκ, ο Λίβανος και το Μπαχρέιν είναι ευάλωτες σε επιθέσεις από τους συμμάχους του Ιράν. Η επιρροή της Τεχεράνης σε αυτές τις χώρες, σε συνδυασμό με την ικανότητά της να κινητοποιεί συμμαχικές ομάδες αντίστασης, θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημαντική ζημιά στις διπλωματικές προσπάθειες της Ουάσινγκτον. Αυτές οι πρεσβείες ή τα “κρησφύγετα της CIA” χρησιμεύουν ως ζωτικά κέντρα πολιτικής επιρροής των ΗΠΑ, καθιστώντας τις στόχους υψηλής αξίας σε περίπτωση ευρύτερης σύγκρουσης με το Ιράν.

Στο ψηφιακό πεδίο, οι αυξανόμενες δυνατότητες του Ιράν στον κυβερνοχώρο αποτελούν μια άλλη σοβαρή απειλή για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Η Τεχεράνη έχει κατηγορηθεί για την εξαπόλυση κυβερνοεπιθέσεων σε τράπεζες και κρίσιμες υποδομές των ΗΠΑ στο παρελθόν, και οι δυνατότητες αυτές έχουν γίνει όλο και πιο εξελιγμένες με την πάροδο του χρόνου. Οι κυβερνοεπιθέσεις μπορούν να διαταράξουν ζωτικές υπηρεσίες, να υποκλέψουν ευαίσθητα δεδομένα και να προκαλέσουν σημαντική οικονομική ζημία, καθιστώντας τες βασικό στοιχείο της ευρύτερης στρατηγικής του Ιράν κατά των συμφερόντων των ΗΠΑ.

Οι αλυσίδες εφοδιασμού των αμερικανικών εταιρειών τεχνολογίας, οι οποίες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από πρώτες ύλες και εξαρτήματα από την περιοχή, θα μπορούσαν επίσης να αποτελέσουν στόχο. Οι διαταραχές στον Περσικό Κόλπο θα μπορούσαν να καθυστερήσουν τις αποστολές, προκαλώντας οικονομική ζημία σε μεγάλες εταιρείες όπως η Apple και η Intel, των οποίων οι γραμμές παραγωγής συνδέονται στενά με παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού. Αυτό, με τη σειρά του, θα είχε αλυσιδωτές επιπτώσεις σε ολόκληρη την οικονομία των ΗΠΑ.

Είναι ολοένα και πιο προφανές ότι τα συμφέροντα της Ουάσινγκτον στη Δυτική Ασία – είτε στρατιωτικά, είτε οικονομικά, είτε πολιτικά – απειλούνται σημαντικά. 

Η εξελισσόμενη φύση αυτών των κινδύνων, που επιδεινώνεται από τις αυξανόμενες πυραυλικές και κυβερνοδυνατότητες του Ιράν, απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και προστασία των αμερικανικών περιουσιακών στοιχείων στην περιοχή. Ως εκ τούτου, η Ουάσινγκτον και το Τελ Αβίβ πρέπει να αξιολογούν προσεκτικά οποιεσδήποτε απειλές ή ενέργειες κατά του Ιράν για να αποφύγουν πολιτικές γκάφες και στρατηγικά πισωγυρίσματα.

Πηγή:The Crandle, Militaire