Λιβάνιος: Τι αλλάζει στο ΑΣΕΠ – Η εντοπιότητα κίνητρο για τους νέους να μείνουν στον τόπο τους

Για το νομοσχέδιο που αφορά τις προσλήψεις στο δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ, μίλησε ο υπουργός Εσωτερικών, Θόδωρος Λιβάνιος.

«Φέραμε ένα νομοσχέδιο στη Βουλή, το οποίο ψηφίστηκε χθες, το οποίο κάνει σημειακές παρεμβάσεις σε όλα σχεδόν τα στάδια καθώς είναι προφανές ότι υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ», είπε Θόδωρος Λιβάνιος, εξηγώντας στους στόχους: «Σύντμηση των χρόνων για τη διενέργεια ενός διαγωνισμού από το στάδιο της προκήρυξης, μέχρι την έκδοση των αποτελεσμάτων, προκειμένου οι επιτυχόντες και οι διοριστέοι στον διαγωνισμό να αναλάβουν πραγματικά καθήκοντα. Και κυρίως εισάγει μια μεγάλη καινοτομία η οποία θα εξελιχθεί τους επόμενους μήνες, που είναι η άντληση των δικαιολογητικών των υποψηφίων, με τη συναίνεση προφανώς του υποψηφίου από τις βάσεις δεδομένων των μητρώων του»,είπε, μιλώντας στην ΕΡΤ.

«Το πολύ σημαντικό που εισάγει το νομοσχέδιο είναι η εντοπιότητα», είπε ο κ. Λιβάνιος εξηγώντας:

«Όταν κάποιος δεν διοριστεί, έρχεται επιλαχών, αλλά για να μαζευτεί μια δεξαμενή κενών θέσεων και να γίνει ανακατανομή των επιλαχόντων πάλι χρειάζεται περίπου ένας χρόνος. Η εντοπιότητα θα λύσει σε σημαντικό βαθμό στη συντριπτική πλειοψηφία των δήμων αυτό το θέμα ενώ παράλληλα δίνεται η δυνατότητα στους υποψηφίους να επιλέξουν τις θέσεις για τις οποίες πραγματικά ενδιαφέρονται».

«Εμείς λοιπόν πριμοδοτούμε σε μεγάλο βαθμό την εντοπιότητα σε ορεινούς κυρίως και νησιωτικούς δήμους. Θέλουμε ο νέος, ο οποίος είναι για παράδειγμα από το δήμο Αγράφων που τελειώνει το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, εφόσον το επιθυμεί, να μπορέσει να εργαστεί στο δήμο Αγράφων όταν ανοίξει θέση. Με τον τρόπο αυτό και δίνουμε κίνητρο ιδίως στους νέους ανθρώπους, να παραμείνουν στον τόπο τους, ιδίως στις νησιωτικές περιοχές. Επιλύουμε και ένα σημαντικό πρόβλημα που έχει να κάνει με την στέγη των δημοσίων υπαλλήλων αφού έχουμε δει ότι το κόστος της στέγης στην στις τουριστικές περιοχές ιδίως, είναι πάρα πολύ δυσβάσταχτο, παρά τα κίνητρα.

Στο κομμάτι των δημοσίων υπηρεσιών έχει παρατηρηθεί ότι ένας, για παράδειγμα από την Αθήνα που διορίζεται σε έναν ορεινό νησιωτικό δήμο μετά τα δύο χρόνια, πάντα αναζητεί κάποιον τρόπο να επιστρέψει πίσω στην Αθήνα, οπότε δημιουργείται πάλι ένα κενό στα νησιά και ουσιαστικά έχει παρατηρηθεί ότι νιώθουμε ότι ρίχνουμε ένα νερό σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.