Κατά βάση είμαστε όλοι κακοί, εγωιστές, αηδιαστικοί. Πάρτε για παράδειγμα, τα βασανιστήρια. Προσωπικά είμαι ρεαλιστής. Αν είχα μια κόρη και κάποιος την απήγαγε και ανακάλυπτα έναν φίλο του απαγωγέα, δεν μπορώ να πω ότι δεν θα βασάνιζα αυτόν τον τύπο.
— Με τα χρόνια, έχω γίνει πιο επιθετικός. Κάποιοι λένε ότι είμαι πλέον περισσότερο δεξιόστροφος, πράγμα που δεν ισχύει. Απλώς, με την κρίση του προσφυγικού οφείλουμε να εγκαταλείψουμε αυτή τη συγκαταβατική στάση ότι «πρόκειται για ζεστούς ανθρώπους». Όχι, υπάρχουν δολοφόνοι ανάμεσα τους, όπως υπάρχουν δολοφόνοι και μεταξύ ημών. Η απαγόρευση, εκ μέρους της ελευθέριας αριστεράς, στο να γράφεται οτιδήποτε κακό για τους πρόσφυγες, τελικά είχε ως αποτέλεσμα το μονοπώλιο της αντιμεταναστευτικής δεξιάς.
— Δεν είμαι καλός πατέρας. Υπάρχει κάτι γελοίο στην υπεράσπιση της αξιοπρέπειας μου, στην οποία αντιστέκομαι αυτομάτως. Ο έφηβος γιος μου ταυτίζεται με αυτήν την εκ μέρους μου υπονόμευση της ίδιας μου της εξουσίας. Όταν ήταν 14 και με κάτι με είχε κάνει έξαλλο, του είχα επιτεθεί με μία βίαιη σλοβενική έκφραση, που πάνω κάτω λέει «άσ’ τον σκύλο να γαμήσει τη μάνα σου». Κι εκείνος μου είχε απαντήσει: «Αυτό συνέβη ήδη, πριν από 15 χρόνια. Έτσι γεννήθηκα εγώ».
— Οι φίλοι μου με αποκαλούν Φιντέλ. Όχι λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων, αλλά επειδή μιλάω πολύ. Κάποτε είχα επισκεφθεί την Κούβα και στην τηλεόραση, ο Φιντέλ Κάστρο, ό,τι ξεκινούσε μια ομιλία του, λέγοντας: «Σύντροφοι, πέντε λεπτά θέλω να τονίσω κάποια σημεία». Πήγα για ύπνο, ξύπνησα ύστερα από 5 ώρες και ήταν ακόμη εκεί και μιλούσε.
— Μισώ την αλαζονεία της πολιτικής ορθότητας. Με τους μαύρους φίλους, και σε αντίθεση με τους πολιτικά ορθούς λευκούς, έχω χτίσει πραγματικές σχέσεις και επαφές. Πώς; Μέσα από βρώμικες ιστορίες και βρώμικα ανέκδοτα. Όταν επισκέπτεσαι μία ξένη χώρα, μπορείς πάντα να παίξεις video games με την αγαπημένη σου μουσική και το αγαπημένο σου φαγητό, αλλά πώς γίνεσαι πραγματικά φιλικός; Ανταλλάσσοντας λίγες βωμολοχίες.
— Μου είναι αδύνατον να κάνω one-night stand.Στην πόλη μου, τη Λιουμπλιάνα, μπορείς να ξέρεις ακριβώς με ποια γυναίκα έχω κοιμηθεί, γιατί την παντρεύτηκα.
— Θα ήταν σκέτος τρόμος να πω ότι συμπαθώ τον ISIS. Αλλά κοιτάξτε τη μεταμοντέρνα ρευστή ταυτότητα της οργάνωσης. Υπάρχει μία απελευθερωτική υπόγεια τάση προς το Ισλάμ: ένας σπουδαίος μουσουλμάνος ιστορικός της φιλοσοφίας είχε διαμορφώσει τον ισχυρισμό ότι ο Θωμάς Ακινάτης είχε παρερμηνεύσει τον Αριστοτέλη κάτω από την επιρροή ενός ποιητή του Ισλάμ, όπως ο Αβικένας, ο οποίος πρακτικά άνοιξε το μονοπάτι προς τον μοντερνισμό, τα δικαιώματα των γκέι και πάει λέγοντας.
— Οι γονείς μου δεν ήταν αυστηροί, αλλά ήταν χειριστικοί. Δεν τους συμπαθούσα. Πέθαναν και οι δύο σε νοσοκομείο κατά τη διάρκεια κάποιας νύχτας και όταν το πληροφορήθηκα με ένα τηλεφώνημα το επόμενο πρωί, βρισκόμουν ήδη πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μου, δουλεύοντας. Το μόνο που ρώτησα ήταν: «Έχουν τακτοποιηθεί όλα; Ok, ευχαριστώ» και συνέχισα τη δουλειά μου. Ένιωθα απολύτως παγωμένος – κάτι δεν πήγαινε καλά με όλο αυτό και φυσικά δεν καμαρώνω γι’ αυτό.
— Το Χόλιγουντ γνωρίζει τα πάντα. Είναι εμμονικό με τα δυστοπικά μυθιστορήματα, όπως το “Elysium” και οι “Αγώνες Πείνας”. Και πραγματικά πιστεύω ότι αυτό είναι ένα πιθανό, για την περίπτωση μας, μέλλον. Οι νέοι θα πρέπει να προετοιμάζονται για μια μεγάλη καταστροφή, να λαμβάνουν μέρος σε καθημερινούς αγώνες, αλλά να μην υποκύπτουν στην ανηθικότητα.
— Το γράψιμο μου έσωσε τη ζωή. Πριν από αρκετά χρόνια, εξαιτίας κάποιων προβλημάτων ερωτικής φύσεως, για εβδομάδες σκεφτόμουν να βάλω τέλος στη ζωή μου. Είχα πει τότε στον εαυτό μου: «Θα μπορούσα να αυτοκτονήσω, αλλά έχω ένα κείμενο να τελειώσω». Και μετά υπήρχε κι άλλο κείμενο κι ακόμη ένα και κάπως έτσι είμαι ακόμη εδώ.