Βασιλική Τρουφάκου για τον 30ωρο τοκετό της: Κρύωνα, έκανα εμετούς, ένιωθα ότι πέθαινα

«Θυμάμαι να σκέφτομαι αν θα φέρουν έναν γιατρό να με δει. «Αφού πεθαίνω, δεν τους ενδιαφέρει;» αναρωτιόμουν, γιατί αισθανόμουν ότι σβήνω κάπως», είπε η ηθοποιός

Η Βασιλική Τρουφάκου ήταν καλεσμένη στην εκπομπή της Τζένης Θεωνά. Σαν νέα μαμά η ηθοποιός περιέγραψε λεπτομερώς για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στις ώρες του τοκετού.

«Ο τοκετός μου κράτησε κάτι παραπάνω από 30 ώρες! Με έπιασαν οι πόνοι την ημέρα της μητέρας, ανήμερα, στις 7 το πρωί μετά από χαζοξενύχτι, πονούσα, πήρα τη μαία και της είπα ότι «νομίζω πως συμβαίνει αυτό». Παίρνω τη γιατρό και μου είπε, «θα το δεις μέχρι το μεσημέρι, είτε θα σταματήσει είτε θα κορυφωθεί». Δεν σταμάτησε ούτε κορυφώθηκε όμως, δηλαδή πονούσα πολύ αλλά σταθερά, χωρίς να κόβομαι στα δύο».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vassiliki Troufakou (@vassiliki_troufakou)

«Κάποια στιγμή πάω με πολύ βαριά καρδιά στο μαιευτήριο, έξαλλη γιατί είχα αρχίσει να πονάω πολύ στο 12ωρο, πήγαινα με νεύρα γιατί ήθελα να πάω πιο μετά. «Γιατί με πάνε από τώρα; Μια χαρά είμαι» σκεφτόμουν. Με εξετάζουν λοιπόν και μου λένε, «έχεις διαστολή 3 εκατοστά οπότε δεν πας πουθενά». Με ντύνουν, ανακουφίστηκε και ο σύντροφος μου ο οποίος ήταν επίσης έξαλλος πια και μετά κόλλησε ο τοκετός».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vassiliki Troufakou (@vassiliki_troufakou)

«Μέχρι τα ξημερώματα δεν έσπαγαν τα νερά, δεν ήθελα να μου σπάσουν τα νερά ενώ… ήθελα να μου κάνουν επισκληρίδειο, γιατί δεν είμαι από αυτές που θέλουν να το ζήσουν. Κάποια στιγμή επιτέλους σπάνε τα νερά αλλά στη διαστολή, 5 ή 6, έχει κολλήσει ο τοκετός».

«Εκεί πια ξεκινάει το ανάποδο, ενώ ήθελα πάρα πολύ να γεννήσω φυσικά. Είχα κλείσει ένα 24ωρο χωρίς φαγητό οπότε πεινούσα τρομερά και έκανα εμετούς. Τα ξημερώματα κάπου κρύωνα, έκανα εμετούς, ένιωθα ότι πέθαινα» πρόσθεσε επίσης η Βασιλική Τρουφάκου στη νέα της συνέντευξη στη δημόσια τηλεόραση. «Θυμάμαι να σκέφτομαι αν θα φέρουν έναν γιατρό να με δει. «Αφού πεθαίνω, δεν τους ενδιαφέρει;» αναρωτιόμουν, γιατί αισθανόμουν ότι σβήνω κάπως».