Λάθη και ευθύνες των Δημοκρατικών για το θεαματικό comeback του Τραμπ

Αν και η κύρια ευθύνη για την πρωτοφανή κοινωνική πόλωση συχνά αποδίδεται στον Τραμπ και τους υποστηρικτές του, είναι κρίσιμο να αναλυθεί το ευρύτερο πολιτικό περιβάλλον που διευκόλυνε την άνοδό του και την πολιτική του επιτυχία. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ρόλος των Δημοκρατικών υπήρξε καθοριστικός, αλλά έχει αναλυθεί ελάχιστα σε σύγκριση με τους αντιπάλους του από τη δεξιά.

Από το τέλος της δεκαετίας του 1990 και μετά, οι Δημοκρατικοί σταδιακά απομακρύνθηκαν από τη βάση τους, που παραδοσιακά ήταν η εργατική τάξη, και στράφηκαν σε πιο προοδευτικές, αστικές και ταυτοτικές πολιτικές. Αυτή η στροφή άφησε πολλούς ψηφοφόρους, ιδιαίτερα από τη μεσαία τάξη και την επαρχία, να νιώθουν παραμελημένοι και περιθωριοποιημένοι. Οι πολιτικές που επικεντρώνονταν σε ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και προοδευτισμού, αν και είχαν καλές προθέσεις, αποξένωσαν τους πιο παραδοσιακούς ψηφοφόρους και δημιούργησαν χώρο για τη ρητορική του Τραμπ, ο οποίος υποσχέθηκε να εκπροσωπήσει αυτούς που είχαν «ξεχαστεί».

Οι Δημοκρατικοί σταδιακά απέκτησαν την εικόνα ενός κόμματος που εκπροσωπεί τις ελίτ των παράκτιων πολιτειών, όπως η Νέα Υόρκη και η Καλιφόρνια, καθώς και την ακαδημία και τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες. Αυτή η πολιτισμική απομάκρυνση δημιούργησε ένα χάσμα ανάμεσα στην κομματική ηγεσία και τον μέσο πολίτη. Επιπλέον, οι ηγέτες των Δημοκρατικών συχνά υιοθετούσαν μια ρητορική ηθικής ανωτερότητας, θεωρώντας όσους υποστήριζαν τον Τραμπ ή διαφωνούσαν με κάποια πτυχή της προοδευτικής τους ατζέντας είτε ανενημέρωτους είτε κακοπροαίρετους. Αυτή η στάση τους ενίσχυσε τον διχασμό και αύξησε την πολιτική πόλωση, τροφοδοτώντας την οργή και τη δυσαρέσκεια που ο Τραμπ κατάφερε να εκμεταλλευτεί, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως τον αντισυστημικό υποψήφιο.

Η πολιτική των Δημοκρατικών παρουσίασε σε αρκετές περιπτώσεις υπερβολές και αποτυχίες, γεγονός που προκάλεσε αυξημένη δυσαρέσκεια. Η εφαρμογή της νομοθεσίας για την υγειονομική περίθαλψη, γνωστής ως Obamacare, αν και προσέφερε οφέλη σε πολλούς, δημιούργησε και προβλήματα που άφησαν αρκετούς ψηφοφόρους με την αίσθηση ότι είχαν εξαπατηθεί ή ότι επιβαρύνθηκαν οικονομικά. Επιπλέον, οι προοδευτικές θέσεις σε θέματα όπως η μετανάστευση και η κλιματική αλλαγή, αν και αντικατοπτρίζουν αξίες και αρχές που είναι θετικές, συχνά απομάκρυναν τους κεντρώους ψηφοφόρους, οι οποίοι ανησυχούσαν για τις οικονομικές συνέπειες (όπως οι τιμές του πετρελαίου) και την εργασιακή τους ασφάλεια.

Η παρουσίαση του Τραμπ από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είχε σημαντική επίδραση. Στην πραγματικότητα, δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία παρόμοια περίπτωση εχθρικής στάσης απέναντι σε ρεπουμπλικανό ή δημοκρατικό υποψήφιο από την πλειονότητα του Τύπου. Ο συνεχής χλευασμός και η υποτίμηση των υποστηρικτών του, καθώς και η παρουσίασή τους ως ακραίων και αποκομμένων από την πραγματικότητα, δημιούργησαν μια διαχωριστική γραμμή «εμείς εναντίον αυτών». Οι παραδοσιακές ειδήσεις συνέβαλαν στη διάδοση αυτής της εικόνας, προκαλώντας μια αντίδραση που ενίσχυσε την αποδοχή του Τραμπ. Το αποτέλεσμα αυτής της συστηματικής ευθυγράμμισης του Τύπου με τους δημοκρατικούς ήταν ότι πολλοί πολίτες θεσμικά απαξίωσαν τη δημοσιογραφία και άρχισαν να αναζητούν εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης.

Η στάση των Δημοκρατικών απέναντι στην πολιτική διαφορετικότητα έχει επίσης συμβάλει στην αύξηση του Τραμπισμού. Η υιοθέτηση της ακυρωτικής κουλτούρας και η καταστολή των αντίθετων απόψεων δημιούργησαν ένα κλίμα στο οποίο οι ψηφοφόροι με εναλλακτικές ή μετριοπαθείς απόψεις ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να εκφραστούν χωρίς να αντιμετωπίσουν κριτική ή ταπείνωση. Αυτό οδήγησε πολλούς να στραφούν προς έναν υποψήφιο που απέρριπτε ανοιχτά την πολιτική ορθότητα και υποστήριζε την ελευθερία του λόγου.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι περισσότεροι αναλυτές και τα μέσα ενημέρωσης έχουν εστιάσει αποκλειστικά στους κινδύνους που συνδέονται με τον Ντόναλντ Τραμπ και τους υποστηρικτές του. Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση αποτελεί μόνο ένα μέρος της συνολικής εικόνας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια χώρα με δικομματικό σύστημα και, ενώ για οκτώ χρόνια προσπαθούμε να κατανοήσουμε πώς ο Τραμπ και ο Τραμπισμός κατάφεραν να κυριαρχήσουν στη δεξιά, ελάχιστοι έχουν αναρωτηθεί αν η άνοδος του Τραμπ σχετίζεται και με τις αποτυχημένες πολιτικές, ιδεολογικές και επικοινωνιακές επιλογές των αντιπάλων του. Η πιο πειστική εξήγηση είναι ότι η ευθύνη για το φαινόμενο Τραμπ ανήκει κυρίως στους Δημοκρατικούς, στη ριζοσπαστικοποίηση που υπήρξε τα τελευταία 15 χρόνια, καθώς και στην συστηματική προσπάθεια να καταπνιγούν οι απόψεις της πλειοψηφίας.