Ντιμπέιτ: Η τελευταία πράξη του ΣΥΡΙΖΑ

Ήταν ένα ντιμπέιτ ενόψει των εσωκομματικών εκλογών της Κυριακής, με σκοπό να αξιολογηθεί η καταλληλότητα του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το προφίλ του εν δυνάμει αυριανού πρωθυπουργού της χώρας (αν και τυπικά ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει η αξιωματική αντιπολίτευση).

Το ντιμπέιτ σημαίνει αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων για την ηγεσία, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο ντιμπέιτ του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διατήρησε τον πολιτικό του πολιτισμό, χωρίς να χάσει την οξύτητά του.

Αυτό περιλαμβάνει την παρουσίαση ενός οράματος για το κόμμα και τη χώρα, που θα απευθυνθεί στους πολίτες και θα τους πείσει να συμμετάσχουν στις εκλογές, αντί να περιορίζεται σε μίζερες αναλύσεις εσωτερικών ζητημάτων και αναζητήσεις ευθυνών για το «ατύχημα Κασσελάκη», που ενδιαφέρουν μόνο τους ήδη αποφασισμένους ψηφοφόρους.

Ας παραλείψουμε τον συμπαθή αλλά «επισκέπτη της πολιτικής» Απόστολο Γκλέτσο, ο οποίος αποκαλεί τα φωτοβολταϊκά «τζάμια» και τις ανεμογεννήτριες «αυτά που γυρίζουν», ενώ υποστηρίζει ότι το ρεύμα που παράγουν είναι «μηδέν». Επίσης, η επιμονή του στην εισαγωγή ιερόδουλων από μουσουλμανικές χώρες είναι αξιοσημείωτη.

Ο διάλογος μεταξύ των πιο πολιτικών υποψηφίων διεξήχθη «εντός περιβάλλοντος». Όπως λέγεται, «έδιναν πάσα» ο ένας στον άλλο, χωρίς να υπάρχουν αιχμές. Η κριτική προς την κυβέρνηση περιορίστηκε σε επίπεδο εδράνων Βουλής, ενώ οι συζητήσεις επικεντρώθηκαν σε παρελθοντολογία, χωρίς να προσφέρουν μια οραματική προοπτική για το μέλλον.

Οι πιο έντονες «αντιθέσεις» στις θέσεις εκφράστηκαν μεταξύ Πολάκη και Φαραντούρη, ενώ ο Φάμελλος, με μια διαλλακτική και μετριοπαθή στάση, προσπαθούσε να διατηρήσει μια ισορροπία, γεγονός που τον καθιστούσε άχρωμο.

Ο Παύλος Πολάκης αντιμετώπισε το ζήτημα της ακρίβειας και της ανάπτυξης με προτάσεις που προέρχονται από έναν παρωχημένο σοσιαλισμό, ο οποίος στο παρελθόν έχει αποδείξει την αναποτελεσματικότητά του και δεν μας προστάτευσε από τη χρεοκοπία.

Πρότεινε την επιστροφή της Εθνικής Τράπεζας στο Δημόσιο, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς και τον έλεγχο των επιτοκίων δανεισμού και των υπερκερδών που αποκομίζουν οι τράπεζες από τις χρεώσεις στις συναλλαγές.

Από την άλλη πλευρά, ο Σωκράτης Φάμελλος υιοθέτησε μια πιο μετριοπαθή προσέγγιση, υποστηρίζοντας τον έλεγχο, αλλά αναφερόταν κυρίως στις διοικήσεις επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ, και όχι στην κρατικοποίηση των μετοχών τους, έχοντας επίγνωση ότι η χώρα είναι μέλος της ΕΕ και υπόκειται σε συγκεκριμένες υποχρεώσεις.

Από την πλευρά του, ο Νίκος Φαραντούρης εμφανίστηκε πιο φιλικός προς τις επιχειρήσεις. Για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα των κομματικών ΜΜΕ, όπως η εφημερίδα «Αυγή» και το ραδιόφωνο «στο Κόκκινο», πρότεινε την είσοδο ιδιωτών. Ωστόσο, οι ιδιώτες που θα συμμετάσχουν δεν θα είναι απλώς οι περιπτεράδες της γειτονιάς, αλλά κάποιοι καπιταλιστές. Επιπλέον, δεν καταδικάζει το κεφάλαιο, αλλά ούτε και το τοποθετεί ως προτεραιότητα πάνω από όλα τα άλλα.

Από την άλλη, ο Σ. Φάμελλος θύμισε στοιχεία της παλιάς ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την οικολογία και τις υποθαλάσσιες έρευνες. Δήλωσε ότι «δεν θα χορηγήσουμε νέες άδειες για υποθαλάσσιες έρευνες, μέχρι να ολοκληρωθούν οι τρέχουσες». Ευτυχώς, τα ήδη αδειοδοτημένα οικόπεδα δεν κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς άδεια από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπλέον, απέτυχε στην καταγγελία του ότι η κυβέρνηση ασκεί μυστική διπλωματία στα ελληνοτουρκικά, καθώς αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι υπήρξε ενημέρωση από τον Υπουργό Εξωτερικών, Γιώργο Γεραπετρίτη.

Πηγή: Pagenews.gr